Όταν πονάμε το γλεντάμε!

Θα ήταν ψέμα αν λέγαμε πως, έστω και μία φορά στη ζωή μας, δε γυρίσαμε λιώμα απ’ το ποτό στο σπίτι μας, μες στο άγριο χάραμα. Οι συνέπειες; Γνωστές σε όλους! Κεφάλι βαρύ σαν να μας το γέμισαν με πέτρες, πόνος που δεν υποχωρεί και το στομάχι μας ανακατεμένο. Σαφώς και δε θυμόμαστε πώς στο καλό φτάσαμε σπίτι, αφού η τελευταία εικόνα απ’ το περασμένο βράδυ περιλαμβάνει τον εαυτό μας πάνω στο τραπέζι να χορεύει στους ξέφρενους ρυθμούς που χάριζε η ορχήστρα στα μπουζούκια.

Ρούχα πεταμένα δεξιά κι αριστερά, μια ανυπόφορη ζάλη κι η απαίσια αίσθηση της κομμάρας, σαν να φάγαμε ξύλο από ολόκληρη συμμορία. Και κάπου εκεί, έρχεται η περίφημη υπόσχεση στον εαυτό μας, που μεταξύ μας δεν τηρούμε ποτέ. «Δεν πρόκειται να ξαναπιώ!» Το μεγαλύτερο ψέμα.

Συνήθως, μας φτάνουμε συνειδητά σε αυτά τα χάλια, όταν πονάμε. Πονάμε για ένα χωρισμό, που ακόμα η πληγή του είναι φρέσκια. Πονάμε για τη χαμένη φιλία, που μας κάρφωσε πισώπλατα μαχαιριά. Για μια προσωπική μας αποτυχία, για έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Σε γενικές γραμμές, πονάμε πολύ. Απ’ το να πέσουμε, λοιπόν, σε κατάθλιψη και να μιζεριάζουμε σπίτι σπαταλώντας τόνους χαρτικής ύλης μουσκεμένη από το κλάμα, το ρίχνουμε στο αλκοόλ και τα νυχτοπερπατήματα.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Το οινόπνευμα πότε-πότε είναι βάλσαμο. Έχει εκείνη τη μοναδική ικανότητα να μας αδειάζει το μυαλό από κάθε θλιβερή σκέψη και να μας κάνει χασκογελάμε δίχως λόγο. Βέβαια, η επίδρασή του δεν κρατάει περισσότερο από κάποιες ώρες. Κι όμως, για την πίκρα απ’ τις απογοητεύσεις και τις ακούραστες υπεραναλύσεις του νου, ακόμα κι αυτό είναι αρκετό. Για λίγο όλα ξεχνιούνται κι εμείς καταπίνουμε τα φαρμάκια.

Σίγουρα, μεγάλο ρόλο παίζουν κι οι άνθρωποι που στέκονται στο πλευρό μας. Προτιμότερο να ξεσπάσουμε με οποιονδήποτε τρόπο, παρά να αφήσουμε το σαράκι να μας τρώει ενώ το στόμα μας μένει κλειστό και τα μάτια μας στεγνά. Υπάρχουν περίφημα τραγούδια που μιλούν για χωρισμό, προδοσία και πόνο. Τα γνωστά καψουροτράγουδα. Αυτά που παίζουν στη διαπασών κι εμείς σπάμε και ρημάζουμε ό,τι υπάρχει μπροστά μας. Ένας τρόπος εκτόνωσης είναι κι αυτός. Γιατί ταυτιζόμαστε απόλυτα με τον τραγουδιστή που η φωνή του βγαίνει με λυγμό κι εμείς από πίσω με τη φάλτσα δική μας δε χάνουμε στίχο.

Κακά τα ψέματα. Μια απώλεια απ’ τη ζωή μας, είτε ερωτική είτε φιλική, με όποιον τρόπο κι αν προκύπτει, αυτόματα μας αφήνει ένα κενό. Όσο κι αν γελάμε ύστερα από καιρό για την ανούσια δυστυχία μας και για τον άδικο τρόπο με τον οποίο χαραμίσαμε τον χρόνο μας, δεν αναιρεί πως κάποτε υποφέραμε για αυτές τις απουσίες, και μάλιστα πολύ!

Άλλωστε, αυτά είναι που θα μείνουν. Σούρες με φίλους μέχρι το ξημέρωμα, αμαρτίες που δε θα μάθει ποτέ κανείς κι ιστορίες για τελειωμένες καταστάσεις. Από αυτές που χτυπάμε το κεφάλι μας στον τοίχο, όταν το μυαλό μας έχει πια ξεθολώσει.

Να τη γλεντάμε τη ζωή μας. Να τη γραπώνουμε απ’ τα μαλλιά με δύναμη και να μην της επιτρέπουμε να μας ξεγλιστρήσει. Αξίζει να ζούμε με ένταση. Να μη συμβιβαζόμαστε στα μέτρια. Στο χέρι μας είναι τη ζωή μας από ρουτίνα να τη μετατρέψουμε σε περιπέτεια. Κότσια χρειάζεται και τσαγανό. Κι αν καμιά φορά προκύπτουν τρικλοποδιές που μας ρίχνουν, εμείς να γελάμε με την τούμπα μας. Όχι, όμως, να μένουμε χάμω.