«Σπίτι μου ή σπίτι σου;»∙ το αιώνιο δίλημμα

Η αλήθεια είναι, πως στην αρχή μια σχέσης, πόσο μάλλον μιας σχέσης ερωτικής, που το μυαλό μας παύει να ακολουθεί τη λογική και στόχο έχει το συναίσθημα, έρχονται στιγμές που πελαγώνουμε. Λίγο το άγχος, λίγο η αγωνία για να φανούμε αψεγάδιαστοι στο πρόσωπο που μας ενδιαφέρει, έρχεται εκείνη η καταραμένη σιωπή της αμηχανίας, εκείνο το ενοχλητικό μπλοκάρισμα του εγκεφάλου που θέλουμε να ανοίξει η γη και να μας καταπιεί.

Με τον χρόνο να κυλάει υπέρ μας και τα πρώτα αχνά σημάδια του φλερτ να ‘χουν ξεκινήσει, ανοίγει η πρώτη πόρτα του παραδείσου. Το πολυπόθητο πρόσωπο που έχει κλέψει την καρδιά μας κι έχει χαράξει δίχως να το ξέρει ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη μας, δείχνει πρόθυμο να γίνει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μας. Δειλά ξεκινούν τα πρώτα μηνύματα γεμάτα υπονοούμενα, οι βόλτες στο κέντρο της πόλης με τα δήθεν αθώα αγγίγματα σε διάφορους χρόνους, μέχρι που μας επιτρέπει να μάθουμε τη γεύση των χειλιών τους. Εκείνο το φιλί που ατέλειωτα βράδια είχαμε φανταστεί ξαπλωμένοι στο μονό μας κρεβάτι.

Μέχρι εδώ φαίνονται όλα σωστό παραμύθι, με βασιλιάδες και βασίλισσες να κοιτούν ξάστερους ουρανός και γεμάτα φεγγάρια. Τι γίνεται, όμως, όταν η πιο ουσιαστική πράξη ανάμεσα σε ένα ζευγάρι δεν έχει έρθει ακόμα; Ξέρουμε και ξέρουν πως κάποια στιγμή τα σώματά μας θα γίνουν ένα κι εκεί είναι που ξεκινάει για τα καλά το ταξίδι στα ουράνια. Για καλή μας τύχη χώρος διαθέσιμος υπάρχει κι αυτός είναι το σπίτι μας. Πώς να βρεθεί, όμως, τα θάρρος να το ζητήσουμε; Κι αν παρεξηγηθεί; Κι αν θυμώσει που βιαζόμαστε με βάση τα δικά του δεδομένα, καθώς ο σωστός χρόνος για τον καθένα ορίζεται αλλιώς; Κι, απ’ την άλλη, είναι σίγουρο πως ο κατάλληλος χώρος είναι το διαμέρισμά μας; Μήπως ο χώρος του/της εν δυνάμει συντρόφου μας είναι προτιμότερη επιλογή;

Κακά τα ψέματα, το σπίτι μας είναι το πιο οικείο μας περιβάλλον. Γνωρίζουμε τη βολή του, τα κατατόπια του, τις καλύτερες ώρες ώστε η προσωπική μας ζωή να μείνει κρυφή απ’ τους αδιάκριτους γείτονες. Ο καναπές μας είναι χίλιες φορές πιο άνετος απ’ το σιδερένιο μας κρεβάτι, που μονίμως τρίζει, ενώ η κρεβατοκάμαρα έχει καλύτερη ηχομόνωση απ’ την κουζίνα. Η ελευθερία κινήσεων μας εξυπηρετεί, αφού είμαστε εμείς αυτοί που θα δώσουμε το σήμα έναρξης και τη ροή στη βραδιά.

Απ’ την άλλη, όμως, η επιλογή του δικού μας χώρου μας αναγκάζει αυτόματα να υποστούμε αρκετά. Είτε το ραντεβού μας κυλίσει όπως το είχαμε ονειρευτεί είτε πάει όλο λάθος, η επιλογή του να φύγουμε απ’ το ίδιο μας το σπίτι δεν υπάρχει. Ούτε, βέβαια, να διώξουμε τον καλεσμένο μας μπορούμε, αυτό θα ήταν αγένεια. Επίσης, καλώς ή κακώς, όλη η προετοιμασία για το υπέροχο ραντεβού πέφτει πάνω μας. Το φαγητό, το ποτό, η μουσική, ακόμα κι ο φωτισμός, όλα θα πρέπει να ρυθμιστούν από εμάς. Σίγουρα δε θα μας αρέσει καθόλου αν ακούσουμε μια φράση όπως «Μωρέ, είμαι vegan» ή «Δεν είμαι ιδιαίτερα λάτρης του κρασιού». Γιατί σίγουρα εμείς σπάσαμε το κεφάλι μας για να εντυπωσιάσουμε το αμόρε με γκουρμέ κουζίνα κι εκλεκτά ποτά, προτού μας δοθεί η ευκαιρία να γίνουμε οι εξερευνητές του κορμιού τους.

Και τώρα, δεύτερη έρχεται η επιλογή του ξένου σπιτιού. Στο μέρος που δεν έχουμε πάει ποτέ και σκάμε απ’ την αγωνία μας να δούμε πώς είναι. Εκεί βέβαια τα πράγματα δε θα είναι και τόσο οικεία. Σίγουρα, άνεση δε θα υπάρχει ακόμα και το πιο πιθανόν είναι να βρεθούμε βιδωμένοι στον καναπέ κρατώντας ακόμα και την ανάσα μας από ντροπή ή αμηχανία. Το χειρότερο δε σκηνικό θα ήταν να έρθουμε αντιμέτωποι με τους συγκάτοικους-φιλαράκια ή με τους γονείς. Πίκρα! Με μιας θα χαθεί κι ο ερωτισμός κι οι άτακτες διαθέσεις με τις οποίες ξεκινήσαμε το βράδυ μας.

Βέβαια, σε ένα άγνωστο για εμάς περιβάλλον, όλα είναι πιο εύκολα. Πρώτα απ’ όλα υπάρχει η επιλογή του φευγιού. Μετανιώσαμε; Ξενερώσαμε; Βαρεθήκαμε; Ένα «Κάτι μου προέκυψε, πρέπει να φύγω!» είναι αρκετό για να βγούμε απ’ τη δύσκολη θέση. Επίσης σε μια άγνωστη για μας περιοχή δε μας νοιάζει το κουτσομπολιό της γειτόνισσας. Ακόμα κι αν η νύχτα καταλήξει να γίνει μέρα, κι αθόρυβα να φύγουμε με τα παπούτσια στο χέρι για να μην ξυπνήσουμε όλη την πολυκατοικία, απλά δε μας νοιάζει!

Όποια επιλογή κι αν παρθεί, η ουσία είναι να γίνει η πρόταση. Είτε από εμάς είτε απ’ το πρόσωπο. Που κι αυτό είναι ένα κομμάτι που ατέλειωτες φορές μας έφερε στην ανάγκη των κολλητών για συμβούλιο σχετικά με το πώς θα καλέσουμε το αμόρε στο σπίτι. Ναι, η πιο διαχρονική, η πιο σίγουρη κι αξεπέραστη πρόταση είναι «Ψήνεσαι να έρθεις απόψε σε εμένα για ταινία;». Όλοι κι όλες ξέρουμε πως η ταινία είναι, φυσικά, πρόφαση. Σαφώς και προτού δοθεί απάντηση στην ερώτηση οφείλουμε να γνωρίζουμε πως ούτε ποπ κορν θα φάμε ούτε αναψυκτικό θα πιούμε, μα δε θα δούμε και καμία ταινία. Το πιο πιθανόν είναι να βρεθούμε χωρίς ρούχα, κάτω από κουβέρτες και παπλώματα και να μη μας νοιάζει και καθόλου που χάσαμε το έργο. Για να μην υπάρχουν, λοιπόν, παρεξηγήσεις δίχως λόγο, για να καλέσουμε το αμόρε σπίτι, ένα «Έλα απόψε σπίτι μου» δεν ακούγεται και πολύ κομψό. Ενώ μια πρόταση για φαγητό, ποτό, ταινία, ακούγεται πάντα πιο ευγενική.

Όπως κι αν έχει, σπίτι μας ή όχι, για ταινία ή ερωτικά παιχνίδια, δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Η ουσία είναι να υπάρχει χημεία και θέληση, κι η κατάλληλη στιγμή είναι θέμα χρόνου.