Το κρυφό έχει άλλη γλύκα

Ένα απ’ τα μεγαλύτερα μαθήματα που μας δίδαξε η ζωή είναι πως τίποτα, μα τίποτα, δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Όσο κι αν το θέλουμε. Όσο κι αν κάποτε επιβάλλεται να μείνει κρυφό. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το άνοιγμα θα βρεθεί, η αλήθεια θα ξεπροβάλει σαν χρυσαφένια πρωινή ακτίνα του ήλιου και δε θα ζητήσει την άδειά μας για να το κάνει.

Κάποτε είναι δίκαιο. Γιατί με την ειλικρίνεια δεν έχασε ποτέ κανείς. Υπάρχει ελευθερία κινήσεων, άνεση στον λόγο, δίχως να χρειάζεται να σκέφτεσαι διπλά πριν μιλήσεις. Ακόμα και τα προσωπικά μας αντικείμενα είναι σκόρπια στους χώρους του σπιτιού, αφού δεν υπάρχει κάτι για το οποίο φοβόμαστε μην αποκαλυφθεί.

Άλλοτε, πάλι, είναι άδικο. Μερικά πράγματα, μερικές καταστάσεις, θέλουμε να τα κρατάμε για τον εαυτό μας. Δεν υπάρχει η ανάγκη να το διατυμπανίζουμε, ούτε υπάρχει η διάθεση να ακούμε τους γύρω μας να κάνουν σχόλια πίσω απ’ την πλάτη μας. Η προσωπική μας ζωή αφορά εμάς και μόνο εμάς. Γιατί, λοιπόν, να ανεχτούμε την κουτσομπολίστικη διάθεση τρίτων που λυσσάνε να σκορπίσουν λόγια του αέρα δίχως βάση; Πόσο μάλλον όταν δεν τους αφορά…

Τα μυστικά που κρατάμε καλά φυλαγμένα, ή τουλάχιστον έτσι θέλουμε να πιστεύουμε, μπορεί να αφορούν πολλούς τομείς. Ένα από αυτά είναι κι ο κρυφός δεσμός, η μυστική καψούρα. Εκεί μιλάμε για δύσκολο παιχνίδι, για το μήλο της έριδος που λαχταράμε να δαγκώσουμε, μα απαγορεύεται να μας δούνε.

Μια τέτοια κατάσταση έχει σίγουρα τσαχπινιά. Δίνει σασπένς στις μέρες μας κι ένα άτακτο καρδιοχτύπι που θα ‘λεγε κανείς πως είναι μοναδικό. Τα κρυφά ραντεβού, τα φιλιά που δίνονται μόνο στο σκοτάδι, η φλόγα που δε σιγοκαίει, μα μέρα με τη μέρα φουντώνει, είναι μερικά απ’ τα στοιχεία που μας κρατούν πιστούς κι απόλυτα αφοσιωμένους στο μυστικό μας. Κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να μη μας ξεφύγει κουβέντα. Το όνομα του αμόρε είναι απαγορευμένη ζώνη κι αν το πούμε, καιγόμαστε. Στο άκουσμά του οφείλουμε να είμαστε ψύχραιμοι κι άνετοι. Κι ας μας τσιτώνει μόνο η σκέψη.

Μετράμε αντίστροφα τις ώρες για να πέσει το σκοτάδι και να πέσουμε επιτέλους κι εμείς με άνεση στον δροσερό βυθό της αγκαλιάς του. Τρελαινόμαστε με τα ατέλειωτα μηνύματα που δεχόμαστε σε όλη τη διάρκεια της ημέρας. Πότε με το ενδιαφέρον που μας δείχνει, πότε με τις πονηρές διαθέσεις, μα αμέσως μετά την ανάγνωση, όσο κι αν επιθυμούμε να κρατήσουμε τα λόγια του άλλου στην οθόνη του κινητού μας για να τα δούμε αργότερα και να χαμογελάμε μόνοι μας, πρέπει να τα σβήσουμε. Γιατί το κακό πάντα παραμονεύει στη γωνία και δεν υπάρχει λόγος να κρατάμε στοιχεία που μαρτυράνε το μυστικό μας.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, τέτοιες καταστάσεις συνήθως είναι αδύνατον να μείνουν για πάντα στην αφάνεια. Λίγο το κακό timing, λίγο η απροσεξία του ξετρελαμένου μας μυαλού, προκαλούν το στιγμιαίο λάθος και το μυστικό παύει να ‘ναι μυστικό.

Ποιος είναι αυτός που θα δει τον μέχρι στιγμής άγνωστο έρωτα και δε θα τον ξεφουρνίσει στους φίλους του, στην οικογένειά του ή σε μια κουβέντα στη δουλειά; Και κάπως έτσι, όλοι αυτοί οι υπερυψωμένοι προστατευτικοί τοίχοι, απλά μια μέρα γκρεμίζονται.

Ίσως να μη μας ενοχλήσει ή ίσως να μας τσατίσει. Γιατί ρόλο θα παίξει το τι λόγια θα ειπωθούν πίσω απ’ την πλάτη μας. Και σαφώς όλοι οι κόποι κι όλα τα σενάρια που είχαμε σκαρφιστεί για να καλύψουμε τα νώτα μας πάνε στράφι για μια γλώσσα που πάει ροδάνι.

Ο μυστικός έρωτας έχει νοστιμιά. Σου μαθαίνει να κρατάς πράγματα και συναισθήματα για τον εαυτό σου.  Να φέρεσαι με μέτρο και να ξεδίνεις όταν πρέπει. Σου μαθαίνει να ‘σαι διακριτικός μα και διαχυτικός ταυτόχρονα. Σε κρατάει σε εγρήγορση.

Ο μυστικός έρωτας δε θα ‘ναι για πάντα το επτασφράγιστο μυστικό. Για όσο αντέξει όμως, να το ζήσεις όπως του αρμόζει. Με πάθος, με ένταση…  Γιατί ο μυστικός έρωτας είναι τρέλα!