«Μόνο η αγάπη, η μουσική και ο ωραίος θάνατος μας ξεσκεπάζουν για μια στιγμή και μας δείχνουν μπροστά μας ολόγυμνη την ουσία ζωής. Φαίνεται πως αυτά τα τρία είναι ένα και μόνο, γιατί πάνω εκεί σμίγει η υπέρτατη χαρά και ο υπέρτατος πόνος.» (Ν.Καζαντζάκης)
Δίνουμε στη ζωή μας έναν χαρακτήρα τόσο συμβολικό και τον δένουμε για μια στιγμή με όλα αυτά που είναι τόσο μακριά από την άχαρη και πολλές φορές πρόστυχη κανονικότητα. Αγκαλιάζουμε το ένστικτο, τα αισθήματα και τις σκέψεις μας ταυτόχρονα, που γίνεται μεγαλειώδες κι ανεβάζει την ατομικότητα ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά. Η κίνηση της φραγμένης ελαφριάς ζωής μας, βαθαίνει και πλαταίνει και ξεφεύγουμε από την ασημαντότητα της κωμωδίας που παίζεται μπροστά μας.
Η μουσική τα νιώθει όλα και τα συνδέει. Με όλες τις αγωνίες σου αγκομαχεί και ξετυλίγει τις όμορφες χορδές της απλώνοντάς σου το χέρι. Βαράει τα τύμπανα της νίκης και σε αφήνει στο γρήγορο ρυθμό της, να σωριαστείς όταν η χαρά σε ξεχειλίζει. Η μουσική όλα τα ξέρει και με το ζωώδες ένστικτό της σε καλεί να την ακολουθήσεις και να τη δεχτείς. Σου παίζει μια σιβυλλική χορογραφία και σε καλεί να τη νιώσεις, είτε με ένα νταούλι θριάμβου, είτε με ένα πένθιμο, αργόσυρτο και δύσκολο δεξιοτεχνικά σκοπό. Σε ενώνει με όλα αυτά που ξεχνάς και σου θυμίζει όλα αυτά που ζητάς. Κι είναι πάντα εκεί, μέσα στο μυαλό σου σφηνωμένη, να παίζει με τους ευάλωτους νευρώνες που φέρνουν τους σεισμούς.
Την ακούς πάντα όταν βρεθείς μπροστά στη στιγμή που μια αγάπη τερματίζει, ωσάν πένθιμο εμβατήριο. Όλες οι κιθάρες και τα βιολιά ορθώνονται μπροστά σου και κλαίνε, ξεψυχούν κι ύστερα σωπαίνουν κι έπειτα ξαναρχίζουν. Παραπονιέται το όμποε που θα μείνεις ξένος και εξόριστος από κάποιον που σου δώσε το θάρρος να τον αγαπήσεις. Ακούς τις καστανιέτες να πιάνουν έναν τσιγγάνικο ρυθμό για εχθρούς και μέσα από τον ήχο αυτό αφήνεις τις ημέρες να περνούν με την ψυχή σου να βαραίνει ακόμα περισσότερο και να πετρώνει μέρα με τη μέρα ο πόνος που έμεινε άκλαυτος.
Κάποια φωνή σε καλεί να συμφιλιωθείς σε μια νέα πραγματικότητα που δε θέλεις να δεχτείς. Θα σου ζητήσει αυτή η αγάπη να γίνει άγνωστη κι εσύ ένας παλιός γνωστός. Θα σου δώσει τον ορισμό του περαστικού, του τυχαίου και θα αναιρέσει ξαφνικά από τη ζωή σου τα σύμβολα που κάποτε την ομόρφυναν. Και σ’ αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων πρέπει να υπακούσεις και να αλλάξεις την ψυχή σου όπως ο Φάουστ και ο Δον Κιχώτης. Να γίνεις ένας ξένος αυτής της αγάπης και να το δεχτείς. Να σταθείς μπροστά στη δυνατή αγριότητα της πραγματικότητας και με ένα σκύψιμο να υποκλιθείς.
Αν της επιτεθείς θα σε σπάσει κι αν την αγνοήσεις θα σε συντρίψει. Ζητάει να την ακουμπήσεις τρυφερά, να την αγαπήσεις κι αυτή θα στο φέρει πίσω, θα τριφτεί στα πόδια σου και θα σε εμπιστευτεί. Θα σου φέρει την αρμονία μεταξύ ονείρων και φτερών και θα ανοίξει τα χέρια της για να σε ανταμείψει. Χρειάζεται τέχνη για να την πολεμήσεις. Μη σε μπερδεύει η αγάπη. Η καλοσύνη της είναι ελευθέρια, η πολλή, όμως, είναι σκλαβιά. Σε αφοπλίζει επιθετικά κι αμυντικά κι σε παραδίδει σε μια γωνιά, να καμαρώνει για το επίτευγμά της.
Πρέπει να μάθεις να λοξοδρομείς και να ελίσσεσαι, να ελαφροπατάς γατίσια, να την πλανάς για μια υπόσχεση Πηνελόπης. Κι αυτή θα στον κλωθογυρίζει τον σκοπό για να τον πιάσεις, δείχνοντάς σου πόσο ανυπόταχτη μπορεί να γίνει όταν δε σου αρέσει να τον κοιτάς. Και μέσα σ’ αυτήν την πραγματικότητα να στυλωθείς. Όση αξία και να έχεις, όταν δεν κατορθώσεις να νιώσεις μερικά από αυτά που δεν ξέρεις, δεν προχωράς με βήμα στη ζωή.
Συντάκτης: Μόνικα Καράμπεη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
