Λαμπερή, πληθωρική, αρθρογράφος και συγγραφέας που αγαπούσε τα φώτα και τη δημοσιότητα. Φανταζόταν τον εαυτό της σαν τη νέα Εβίτα Περόν πάνω σέ ένα ημικύκλιο μπαλκόνι κι από κάτω απλωμένη μια κοσμοπλημμύρα επευφημιών. Ένα μεγάλο μυαλό κι ένα μεγάλο χαμόγελο τυλιγμένο με οξύνοια κι ονειροφαντασία. Μπλεγμένη σε έναν αντιηρωικό υφαντό ιστό, με την ευαισθησία να αποτελεί το μετάξι της. Είπε κάποτε πως: «Όμως υπάρχουν κι αυτοί που δε χάνουν, αυτοί που παρατάνε πρώτοι αυτούς που τους απέρριψαν. Την ξέρω τη μάρκα. Άνθρωποι που φεύγουν, όχι για την αντένδειξη, όχι γιατί το θέλουν, αλλά επειδή οσμίζονται την απόρριψη που έρχεται.»
Και ρωτώ, πού είναι το κακό; Γιατί να πρέπει να δρας με τον τρόπο που ορίζουν οι άλλοι ως σημαντικό κι όχι με αυτόν που γουστάρεις κι αγαπάς; Ποιος ο λόγος να κάτσεις και να φας μια απόρριψη στα μούτρα ενώ σε έχει πάρει η μυρωδιά του κακομαγειρεμένου βραδινού; Και για να γίνει αντιληπτό, ας πούμε ότι ήμουν από αυτούς που στρουθοκαμηλίζανε μπροστά στις ενδείξεις και τις βγάζανε αντενδείξεις. Και για να γίνει ακόμα περισσότερο κατανοητό, ας πούμε ότι ένιωσα την πρόστυχη ντροπή μιας σύνδεσης, που με συνέδεσε με ένα ξερό και στεγνό «συγγνώμη αλλά είμαι με παρέα».
Τι κέρδος λοιπόν υπήρχε που εξάντλησα την όποια προσπάθεια; Ποιος παίζει τη λυπημένη φάρσα τώρα αγαπημένη μου Μαλβίνα; Εγώ που στέρεψα την ψυχή για μια καρδιά που είχε ακόμα να δώσει; Ή αυτή η μάρκα των ανθρώπων που ξέρουν να φρενάρουν πριν το τέλος και να λένε έως εδώ και μη παρέκει. Δεν ήταν καλύτερα να την κάνω όσο ήταν νωρίς και να διατηρήσω τα κεκτημένα μου, παρά να φύγω σέρνοντας τα βήματά μου, σκέτο ράκος;
Και συνεχίζουμε με το εκπληκτικό μανιφέστο «το έκανα για σένα»: άλλη μια αερολογία που πρέπει να σβηστεί από όλα τα λεξικά του κόσμου. Τι πάει να πει «για σένα»; Όταν έχει ζέστη ανοίγω το παράθυρο πρώτον για να δροσιστώ εγώ, και μετά για όσους θέλουν να το μοιραστούν μαζί μου. Πρωταρχική μου ανάγκη όμως, είναι να νιώσω εγώ τον ψυχρό αέρα στο πρόσωπό μου. Έτσι λοιπόν, σε αντιστοιχία, δεν είναι κανείς που ανοίγει το παράθυρο για να πάρει ανάσα, αφελής για να τον χαρίσει στον άλλο, ούτε και μίζερος για να μην τον αφήσει να ανασάνει κι εκείνος. Δροσιά ο μεν κι ο δε- διαφορετικά δεν υπάρχει νόημα.
Και συνεχίζοντας το ψυχογράφημα με αυτό το σύμπλεγμα του να προσπαθείς συνεχώς σε μια σχέση, νομίζοντας ότι θα τη θεραπεύσεις. Καλύτερα να διώξεις το σομόν συννεφάκι από μπροστά σου, γιατί σου κλείνει τον ορίζοντα. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να αντέξει πολύ να του φέρονται σαν να είναι άτρωτος κι ανεξάντλητος. Αυτός ο ρόλος έχει πολλή κούραση κι όταν για κάποιο λόγο ξεφύγεις και γλιστρήσεις σε αυτά τα αδιέξοδα στενά, τότε στεγνώνεις σωματικά και ψυχικά. Έχεις ένα ένστικτο και μια σκέψη πιασμένα από το χέρι που σε οδηγούν. Μη στρέφεις το βλέμμα σου αλλού, παραμυθιάζεσαι. Ούτε Bollywood, ούτε Hollywood, μόνο ένας άνθρωπος που θέλει κι ένας που δε θέλει κι όποιος πέσει στην παγίδα ενός εξουθενωτικού αγώνα, τα επίπεδα που αγγίζει είναι ουτοπικά.
Κι άραγε όλο αυτό είναι επιβιωτικό; ‘Η είναι μάθημα σκληραγώγησης για τη συνέχεια; Πόσο αντέχεις να τραβάς to ζορισμένο σκοινί; Το πάρσιμο και το χάσιμο από έρωτα, η δημιουργική φύση του που σε μεταμορφώνει και σε κάνει να βλέπεις αυτές τις εκπληκτικές αστραπές που ωστόσο δύσκολα περιγράφεις, τι θέση άραγε έχει σε αυτούς τους ανθρώπους που ξέρουν πώς να τραβούν χειρόφρενο; Ή μάλλον ποιο από όλα τα πρόσωπα του έρωτα αντέχουν να δουν; Γιατί τελικά έχει τόσα πολλά που μόνο μια επίκληση σε μια θεά Εκάτη θα μπορούσε να βοηθήσει.
Ας ξαναγυρίσω όμως σε αυτό το είδος που στέκεται ανάμεσα στη μεστή πραγματικότητα και στο μυστικισμό ενός ασυνείδητου. Που ενώ βλέπει πράγματα, ψάχνει αυτά που δε βλέπει κι αυτά που δεν ξέρει αν πραγματικά διαισθάνεται. Που μια καλοφτιαγμένη λέξη μέσα σε ένα κύκλο αγάπης επιβλέπει την κίνηση να αγαπηθείς και να αγαπήσεις. Τι θα μπορούσε να κάνει, αγαπημένη μου Μαλβίνα; Μα να πετάξει ό,τι περισσεύει ή να την κάνει με ελαφρά και να μπλοκάρει τη δίοδο σε μια φυσική ροή; Οπότε τελικά πού φτάνουμε; Χρειάζεται ακόμη μια μάχη για να επιβιώσεις, ή αποσύρεσαι αλώβητος από ένα παιχνίδι που από ό,τι φαίνεται είναι ήδη χαμένο.
Εδώ είναι τώρα που έχω μπερδευτεί και μου λείπει αυτή η οξύτητα της ματιάς σου. Θα κρατήσω όμως σαν απάντηση, μια από τις σκέψεις σου που δεν έχει πάψει να γυρνάει στο μυαλό μου απ’ όταν την άκουσα. Θα αφήσω τη ζωή να κυλήσει και θα ψάξω αυτά που δεν έχουν κάτσει καλά, μήπως και τα βρω.
Συντάκτης: Μόνικα Καράμπεη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
