Κάπως έτσι, κάποιες ανθρώπινες σχέσεις ζουν· λειτουργικές, προ-συμφωνημένες, ίσως για κάποιους φιλικές -μα έτσι που κινούνται αθόρυβα, μοιάζουν εχθρικές- με την αγάπη να μυρίζει μπαρούτι και με κάτι μικρές προσδοκίες να λυγίζουν σαν τολμήσουν να διαβούν το κατώφλι της έκπληξης. Πορείες ανθρώπινες που αρνούνται να κλέψουν στιγμές, στηρίζοντας τις δυνατές τους κι αυτάρκεις ψυχές, πάνω σε στημένα αποφθέγματα σοφίας. Κι όλα καλά, ανέξοδα, άηχα και πειθαρχημένα, όταν αφήνεσαι σε ξένους δρόμους να σε οδηγούν.
Έμβλημα του Γάλλου δοκιμιογράφου Μοντέν ήταν μια ερώτηση (“Que sais-je?”) που του υπενθύμιζε πως η γνώση πρέπει να δοκιμάζεται για να ελεγχθεί. Κι αν μη τι άλλο πως οι σχέσεις πρέπει να δημιουργούνται για να ωριμάζουν, πως ο τολμών μπορεί να μη γεύεται το στόχο πάντα, αλλά νικά, πως η αγάπη δε γεννιέται αλλά κτίζεται, πως ο έρωτας νοσταλγεί και νοσταλγείται και πως εν τέλει αν θελήσεις το νερό να φτάσει στο αυλάκι, θα πρέπει να γνωρίσεις τη χημεία και τα μαθηματικά. Και μετά από αυτόν τον πρόλογο με τις παραπάνω σκέψεις, μπαίνω στο κυρίως θέμα με το ερώτημα το εξής:
Τι γίνεται με τον έρωτα όταν θέλει να γίνει φίλος; Τι γίνεται όταν ο άνθρωπος που έχεις ερωτευτεί σου ζητάει να μείνετε φίλοι; Ο φίλος με την έννοια που γνωρίζουμε είναι το στήριγμα στις έγνοιες μας και ο πολύτιμος λίθος που δίνει το χρώμα του στις χαρές μας. Που ξεκινάει μια σταλιά και με τα χρόνια δυναμώνει και δε γυρίζει πίσω. Αυτός ο φίλος μπορεί να έρθει μετά τον έρωτα; Επιτρέπει ο δικός σου ψυχισμός να αποδεχθείς ότι αυτό το δυνατό συναίσθημα που σε στριφογύρισε κι άνοιξες πανιά να γίνει μια βαθιά φιλική συναναστροφή; Ή αναπτύσσεις τη λειτουργική σχέση που φωτογραφήθηκε στην αρχή; Κι αν ναι, αυτό σε καλύπτει; Αυτό που έδωσες για να ερωτευτείς κι αυτό που ένιωσες όταν στο πήραν ή το πήρες, μπορεί να γίνει κόσμιο και να γειωθεί σε μια φιλική πολιτισμένη σχέση;
Τι γίνεται παράλληλα, όταν υπάρχει αυτή η σχέση, η μη φιλική η μη ερωτική, που τη γέννησε ένας έρωτας που έσβησε και δεν είσαι έτοιμος να την αφήσεις; Ποιος δεσμός την κρατάει; Η αρχαία ελληνική γλώσσα έχει ίσως την απάντηση, με τις ερμηνείες της για την αγάπη. «Έρως», το ερωτικό πάθος. «Φίλος», ένα λιγότερο έντονο συναίσθημα κι «αγάπη», μια έννοια ανιδιοτελής που εκφράζει τη συμπόνια. Η φαντασία ίσως να μη σε αφήνει να μπλέξεις και με τις τρεις, αλλά ποιος είναι αυτός που θα σε δικάσει σαν φτάσεις και τις μπερδέψεις;
Και κάπου εδώ έρχεται το “Que je-sais”. (Τι γνωρίζω;)
Θα έλεγα τίποτα, μόνο την ίδια σου τη φύση που την κοιτάς κατά πρόσωπο συνεχίζοντας την αναζήτηση. Είναι πολλές οι φορές που ενώ βρίσκεσαι στον προορισμό σου συνεχίζεις και ψάχνεις κι αυτός ο δρόμος χωρίς τέλος, είναι αστείρευτος, απρόβλεπτος, ζωτικός, ελπιδοφόρος. Δοκιμάζεσαι και δοκιμάζεις, αγαπάς κι αδιαφορείς. «Τι γνωρίζεις λοιπόν;» Τίποτα. Κι εδώ στο τίποτα ίσως και να αρχίζεις να πιάνεις λίγη σοφία.
Κι εκείνοι που έχουν ξεφύγει από τον έρωτα και που δε γίνεται να είναι φίλοι; Εάν λέγαμε ότι τους συνδέει η ανάγκη θα ήταν λάθος αφού δεν υπάρχει συναίσθημα, αν πάλι λέγαμε πως τους ενώνει μια στενή σχέση θα ήταν σφάλμα γιατί λείπει το στοιχείο το φιλικό, αν ήταν κάτι αδιάφορο δε θα υπήρχε επικοινωνία. Κι αν το δούμε και με αντίθετη φορά, θα ήξερες τι είναι η αγάπη αν δεν υπήρχε η φιλία και ο έρωτας; Και είναι αγάπη, ή κάτι που βραδυπορεί και θα φανεί στη συνέχεια;
Διανύουμε έναν κύκλο συναισθημάτων, δίνοντας τα καλά στοιχεία εκεί που τα χρειάζονται φτιάχνοντας έννοιες που καλύπτουν κατά προσέγγιση τα όσα αισθανόμαστε. Αυτό το δόσιμο που δε γνωρίζει αναλύσεις, που δεν πέφτει σε συστατικά, που ενώ τελειώνει ξαναρχίζει και που σφραγίζει με βουλοκέρι την αυθεντικότητα πρέπει να ονομάζεται κάπως. Ας πούμε, αν θες, αγάπη. Αν είναι έτσι, τότε θα ήταν μια σχέση αγάπης εκείνη που αδυνατείς να ονομάσεις τελικά, γιατί δίνεις ενέργεια και χρόνο -από τα πιο πολύτιμα αγαθά- κι αυτό είναι που μετράς σε έναν οποιοδήποτε φύσης δεσμό. Αφιερώνεις χρόνο σε μια πραγματική φιλία ή σε έναν πραγματικό έρωτα. Μοιράζεσαι την ενέργειά σου με έναν πραγματικό φίλο ή με έναν πραγματικό σύντροφο. Δίνεις και σου ανταποδίδουν.
Εν τέλει; Ποιο όνομα να δώσουμε; Εγώ θα έλεγα άτιτλη και θα απομακρυνόμουν, ώσπου να βρω τίτλο που να χωράει όσα ξεχειλίζουν.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μόνικα Καράμπεη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
