Τι θαύμα πράγματι συντελείται όταν πηδάς από έρωτα! Πόσο υπέροχα συναισθήματα σε πνίγουν όταν γίνεσαι το ιδρωμένο κουτάβι που ζητιανεύει με το κάτω χείλος το άγγιγμα ενός παιχνιδιάρικου φιλιού. Και πόση λαγνεία μπορεί να ρουφήξει ένα υγρό σεντόνι όταν η ερωτική σκηνή τρεμοπαίζει κάτω από τον υπόκωφο ήχο ενός αργού δοσίματος στα αχόρταγα ένστικτα. Όλο αυτό το προοίμιο, αυτοσχεδιαστικού χαρακτήρα, είναι η βαθιά έλξη που σου ασκεί το αντικείμενο της επιθυμίας σου κι όλη αυτή η εισαγωγή καθιστά την ερωτική επαφή ανεπανάληπτη και τον άνθρωπο από τη φύση του ερωτικό ον.
Δε διαρκεί όμως για πάντα. Η σεξουαλικότητα είναι ευχαρίστηση που συναντάς μέσα από μια ερωτική επικοινωνία. Είναι υπόθεση προσωπική καθώς η ψυχή και το πνεύμα δονούνται από τη λαχτάρα και το κάψιμο ενός φλογερού μπερδέματος. Ένα κρεσέντο έλξης που αυξάνει σταδιακά την ένταση μέχρι να φτάσει στο απόγειο και να αναζητήσει κάτι από έναν έρωτα Καζαμπλάνκα.
Αυτό το ρίσκο που ζητάς σου δίνει ο έρωτας, αυτήν την αχαλίνωτη επιθυμία να παίξεις πάνω σε μια πύρινη πλάκα ένα άγνωστο παιχνίδι, που δε σε αφήνει να ηρεμήσεις παρά μόνο όταν ηττηθείς. Γιατί κάποια στιγμή θα χάσεις, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο θα τον χάσεις, αλλά ίσως και να είναι η μοναδική ήττα που μοιάζει με νίκη. Το παιχνίδισμα που βγάζουν εκείνες οι στιγμές, η ανάγκη σου να ολοκληρώσεις έναν ακόμα γύρο και το ακαταμάχητο αποτέλεσμα που φέρνει στα χείλη σου λέξεις που εννοούν πως άξιζε τον κόπο είναι με άλλα λόγια ο αέρας που αποπνέει όταν δύο όντα ακολουθούν τους νόμους της έλξης. Κι όλο αυτό γεννιέται κάτω από συνθήκες εκτίμησης και ρομαντισμού και ευδοκιμεί σε τρεμάμενα εδάφη.
Αν η πορεία σου ορίζεται πάνω στη φράση «Εμείς θα έχουμε πάντα το Παρίσι», τότε η επιλογή της αστάθειας είναι τρόπος ζωής κι όχι δρόμος προς την αποτυχία. Κι αυτό το κριτήριο είναι αποδεκτό και θεμιτό, εφόσον οι μεγάλες εντάσεις είτε του ύψους είτε του βάθους είναι αυτό που σε μεταμορφώνει χωρίς να σου αφήνει σημάδια παραμόρφωσης.
Ευδοκιμεί λοιπόν, φτάνει όμως αυτό το στάδιο για να ανθοφορήσει; Υπάρχουν κάποια καρποφόρα δέντρα που δίνουν άνθη σε κλαδιά της προηγούμενης χρόνιας κι αν ορίσω τον άνθρωπο ως μέρος της φύσης που αναπτύσσεται κι ανθίζει ίσως να υπάρχει ένας συσχετισμός μεταξύ της εμπιστοσύνης που δείχνει ο κορμός στο παλιό κλαδί κι όχι στο νέο. Όταν η ερωτική σχέση περάσει στο επίπεδο της συντροφικότητας, η λογική γίνεται φίλη της πραγματικότητας. Μια συνειδητοποίηση που θέλει ισχυρό σθένος κι ασφάλεια για να πατήσει όπως της αξίζει. Ποια ασφάλεια όμως θα ήταν ιδανική έτσι ώστε ο ερωτισμός να συνεχίσει να παράγει έργο;
Το συναίσθημα κτίζει δίκτυα και τα ρυθμίζει όλα. Οικοδομείται μέσα από τις σχέσεις και όταν εξασφαλιστεί η εμπιστοσύνη προς εσένα σου δίνει όλο τον χώρο για να απλώσεις τη μαγεία της γαλήνης μέσα στο σχεσιακό σου μοντέλο. Και τότε συμβαίνει, για μένα τουλάχιστον η αποκάλυψη του έρωτα.
Εγώ είμαι εγώ κι ο άνθρωπός μου είναι αυτός· δυο κομμάτια ξεχωριστά πάνω σε ένα παζλ που ψάχνετε τις ενώσεις. Δυο μοναδικά μέρη που ψάχνουν την αποδοχή και τη νόηση για να αρχίσουν να συνθέτουν. Ξέροντας να ζητούν τη συγχώρεση όταν βάλουν ένα τμήμα στο λάθος κενό και νιώθοντας τη θλίψη σε μια απογοητευτική προσπάθεια ολοκλήρωσής του. Σχεδιάζοντας από μνήμης τη μορφή σου και τις σαγηνευτικές σου ατέλειες πάνω σε ένα απλό χαρτί. Μόνο για να σου δείξουν πόσα καλά σε ξέρουν, πόσο πολύ σε θέλουν. Κι εσύ να ξέρεις ότι δε χρειάζεται να στο πουν κι αυτοί να έχουν μάθει ότι δεν αξίζει να το ζητήσουν.
Δεν υπάρχουν σαφείς απαντήσεις ούτε ευρετήριο για να αναζητήσεις τους τρόπους που διεγείρεται το σώμα. Υπάρχεις μόνο εσύ που πρέπει να μάθεις να φεύγεις. Συνηθίζουμε να λέμε ότι η ζωή δεν έχει κινηματογραφικές σκηνές και διαφέρει πολύ από αυτό που είναι. Κι όμως, η ζωή έχει σκηνές, φτάνει να μάθεις να ψάχνεις για να τις αναζητήσεις. «Να φεύγεις από όσα νόμισες αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σε αυτά.» Μενέλαος Λουντέμης.
Συντάκτης: Μόνικα Καράμπεη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
