Είναι αυτή η ανάγκη που αλυχτά και θολώνει την εικόνα. Που ενώ όλα σου λένε δεν υπάρχει προοπτική, εσύ κάνεις ότι δεν τα ακούς. Που οι μέρες συγκρούονται η μια πίσω από την άλλη και η δόνησή τους σε αφήνει ανέγγιχτο. Μια ματιά στον καθρέφτη και το πρόσωπό σου φαίνεται ίδιο. Δεν έχουν δίκιο σκέφτεσαι, ξέρω τι βλέπω. Αφήνεσαι στο όνειρο, πατάς στα σύννεφα και ξεχνάς. Αιωρείσαι κι από εκεί ψηλά δεν είναι τι βλέπεις, αλλά πώς το βλέπεις. Κι όλ’ αυτά δεν είναι αληθινά.
Είναι η ανάγκη σου να σε έχουν ανάγκη. Να σε χρειάζονται και να σε ποθούν για να γεμίζεις τα λευκά σου δωμάτια με έντονο φως. Είναι οι επιθυμίες σου, που σκόρπισαν πάνω σε σχεδίες χρωματιστές. Ίσως και οι υποσχέσεις που δώσανε αραχνοΰφαντες αγάπες. Είναι όλα αυτά που δε συνέβησαν και σε λυγίζουν. Είναι ο πόνος που δε μοιράζεται, δε μεταδίδεται, δε συγκρατείται. Είναι που κόβεσαι στα δύο για να μην είσαι μόνος και μένεις μισός. Κι όλα αυτά είναι αληθινά.
Δεν είναι λοιπόν τι βλέπεις αλλά πώς το βλέπεις. Όταν όλα αυτά τα «τι» που έβλεπες τα αγνόησες για ένα « αλλά» που δεν υπήρχε. Για ένα «αλλά» που σε έκανε να ξεχάσεις αν το αστέρι που σε γέννησε ήταν τυχερό. Που σε εξαπάτησε όταν όλα τα «τι» μιλούσαν: Τι είσαι; Τι θέλεις; Τι νιώθεις; Τι παραβλέπεις; Είναι όπως όταν γράφεις και γνωρίζεις το θέμα και ξέρεις τι θέλεις να πεις και τη στιγμή που πιάνεις το μολύβι, λυγίζει το χέρι σου από τα «αλλά» και οι σκέψεις σου γυρνάνε. Κι η ανάγκη σου γίνεται ανάγκη των άλλων κι αυτό που θέλεις να πεις, είναι αυτό που θέλουν να ακούσουν.
Είναι λοιπόν όλα αυτά τα «τι» που βλέπεις, όταν ο άνθρωπος που έχει γίνει όλος ο χώρος και ο χρόνος μέσα στο μυαλό σου, δίνει άχρωμες απαντήσεις στο ορμητικό σου συναίσθημα. Κι είναι κι αυτή η πάθηση του νου, που όταν κυβερνά το σώμα και κινεί την ψυχή, σου βάζει τίτλους ρομαντικούς μιας άλλης εποχής. Κι είναι και όλα αυτά τα «αλλά» που δίνουν λύσεις σε όλα τα «τι» που βλέπεις και δεν κοιτάς. Που το κάθε ψεγάδι του πίνακα γίνεται κομψοτέχνημα. Που ορίζεις την υπόστασή σου μέσα από τα μάτια του άλλου. Που ψάχνεις λόγους και δίνεις αφορμές για ένα ακόμη ξέπνοο ταγκό.
Φανταστικά λοιπόν μάτια γεννούν αυτούς τους φανταστικούς έρωτες. Η ανάγκη σου για αποδοχή, είναι αυτή που σε οδηγεί σε μια μονοδιάστατη μορφή του έρωτα που δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να σε ταπεινώνει. Κοντά στον νου είναι η γνώση, λένε κάποιοι, αλλά εσύ τους αγνοείς. Ματαιοδοξία; Εγωισμός; Όχι. Μια ανίσχυρη πορεία που σε κλείνει σε ένα καβούκι και σε αιχμαλωτίζει. Μοιάζεις με τη θάλασσα που μια κυματίζει κι αγριεύει και μια ηρεμεί για να λειάνει τα βράχια και να τα διαπεράσει. Κι όσο κι αν παλέψει, όσο κι αν αφρίσει, τα βράχια θα μείνουν για πάντα στέρεα, και η θάλασσα για πάντα ρευστή.
Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει και γιατί το αφήνουμε να συμβεί. Τόση γνώση και τόσα παραδείγματα βουίζουν και σε μεταφέρουν σε καταστάσεις ενός ανεκπλήρωτου έρωτα. Ίσως μέσα από τον πόνο να νομίζεις ότι ζεις. Ίσως να ελπίζεις σε ένα καλύτερο μέλλον επενδύοντας σε ένα σκληρό παρόν. Ίσως πάλι πραγματικά να μη βλέπεις τη φθορά, όταν διεκδικείς έναν έρωτα που δεν υπάρχει.
Όταν ο ένας βλέπει σύννεφα στον ουρανό κι ο άλλος καρδιές από βαμβάκι, το καράβι σφυρίζει για αναχώρηση. Πάρ’ το και φύγε. «Ένας προορισμός δεν είναι ποτέ ένα μέρος, αλλά ένας νέος τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα» λέει ο Χένρυ Μίλλερ. Τον είδες, το γεύτηκες, τον άκουσες τον ένιωσες. Έχεις πλήρη εικόνα του τι υπάρχει και πλέον δεν είναι για σένα αυτός ο τόπος. Ξεχνάς όλα τα «αλλά» κι αναρωτιέσαι για τα «τι» της συνέχειας. Τι έχει παρακάτω; Τι θα βρω παραπέρα; Τι θέλω; Τι είμαι;
Δε βλέπουμε όλοι τα ίδια πράγματα κι αυτό είναι ευχάριστο γιατί κάνει τον κόσμο να γυρίζει. Αλλά όσον αφορά τον έρωτα όταν αυτός είναι κατά βάση φανταστικός, δεν είναι έρωτας-είναι μια πάθηση του νου. Κι εκεί πρέπει να ακούσεις την ψυχή σου, που το ξέρει και γι’ αυτό πληγώνεται. Οι σκέψεις είναι αυτές που σε μπερδεύουν, όταν δεν την ακούς. Κι σαν φτάσεις Κυριακή βράδυ στην αρένα της Βαρκελώνης, μη θαυμάσεις τον ματαδόρ μέσα στη φανταχτερή του στολή που κουνά το κόκκινο πανί κι έλκει τον ταύρο. Θαύμασε το ζώο που με τα βέλη καρφωμένα στη ράχη πολεμά για τη ζωή του.
Συντάκτης: Μόνικα Καράμπεη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
