Γιατί πρέπει να τα γνωρίζεις όλα;

Δεν πειράζει, σκέφτομαι, τάση είναι και θα περάσει. Σε καμία περίπτωση κάποια χρόνια πριν, δε θα μπορούσα να δεχτώ ότι θα τελειώνω τη δουλειά και θα πηγαίνω στο σπίτι κατευθείαν, όμως, συνήθειες είναι αυτές κι αλλάζουν, αν κι όχι τόσο εύκολα όσο δημιουργούνται.

Μην τρέξεις, μην παίξεις, μη μιλήσεις, μη βήξεις κι άλλες χίλιες δυο απαγορεύσεις που μπαίνουν στη ζωή μας είτε λόγω τύχης, είτε λόγω των περιστάσεων, είτε γιατί το επιτάσσει η ανόητη κοινωνική ηλικιακή κανονικότητα. Εντάξει, φτάνει, ήρθαμε πλέον στο νυν και αεί, μήπως να πούμε επιτέλους και το αμήν;

Το ότι οδηγηθήκαμε εδώ βέβαια από όπου κι αν ξεκινήσαμε, μόνο τυχαίο δεν είναι. Όλοι, άλλωστε, αγορεύουμε επί παντός του επιστητού. Σίγουροι για τα πάντα με μια αδικαιολόγητη δόση υπεροψίας και ολοκληρωτισμού. Ας ξεκινήσουμε από το σημείο που η μάνα σου και ο πατέρας σου στερούνται τα πάντα για να γίνεις εσύ μηχανικός -παράδειγμα- και να μπορείς να ξεχωρίσεις την ευθεία από την τεθλασμένη, ενώ εσύ δηλώνεις εξειδίκευση στην ψυχολογία και στη μαγειρική επειδή διάβασες δύο άρθρα στο ίντερνετ.

Συγγνώμη αγαπητέ μου αλλά δε γίνεται, απλά δε γίνεται να σπουδάζεις μηχανικός και ταυτόχρονα να έχεις Master στην ψυχολογία και Μichelin στη μαγειρική κι όλα στο ίδιο επίπεδο. Το χειρότερο όλων δε, είναι ότι το υπερασπίζεσαι και από πάνω με πάθος, λες κι οι γνώσεις είναι διάβημα για να το κρατάς ανά χείρας να λάμπει στον ήλιο. Γιατί πρέπει να τα γνωρίζεις όλα; Γιατί θέλεις να έχεις για όλα απαντήσεις; Γιατί πρέπει να βαραίνεις και να μπερδεύεις τη ζωή σου με το βάρος της τελειότητας για πράγματα που σε μια άλλη εποχή και με έναν άλλο ήλιο, θα σου ήταν εντελώς αδιάφορα;

Ένας συνεχόμενος θόρυβος, ένας καταιγισμός πληροφοριών και μια οχλαγωγία που αν μη τι άλλο μόνο μια Βαβέλ χτίζουν. Αν ο ζωγράφος τραγουδάει, ο γλύπτης χορεύει, ο συγγραφέας λύνει εξισώσεις και ο γιατρός ποζάρει, ποιος θα κάνει τη διαφορά; Ανακατεμένα όλα κι εσύ νομίζεις ότι αν κάνεις το λάστιχο σφεντόνα θα βρεις στόχο. Κανείς δεν είπε να μη μαθαίνεις, να μην αναζητάς και το παραπάνω και το πιο πέρα, αν είναι κάτι που σε οδηγεί σε νέα πιο βαθιά μονοπάτια αυτογνωσίας. Αν όμως γίνεται με το στανιό για τη δήλωση, τότε χάνει και κάθε αξία.

Δεν είμαστε όλοι για όλα, δε φτάνουμε όλοι παντού, δεν μπορούν όλοι οι παίχτες να σκοράρουν στο τελευταίο λεπτό και στην τελική αυτή είναι η ομορφιά της ανθρωπότητας, αυτή η ανομοιομορφία και η δύναμη του καθενός να δώσει τη δική του πινελιά. Παπαγαλίζει πτηνό γνωστού καφέ «ο καθείς στο είδος του»! Τυχαίο το πουλί; O άνθρωπος εν φύσει περπατάει, το ψάρι κολυμπάει, το πουλί πετάει και τέλος. Μπορεί κανείς να τα αμφισβητήσει;

Αλλά οι διαφορές μας δε σταματούν εκεί, ξεκινούν από το σημείο που ο άνθρωπος για να διατηρήσει τη φύση του πρέπει να μείνει σε διαρκή εξέλιξη, να μετατρέψει δηλαδή τη ζωτική του δραστηριότητα για να μην πεθάνει, ενώ το ζώο ταυτίζεται με αυτήν. Κι αυτή η ζωτική δραστηριότητα μάς ξέφυγε λίγο. Ανικανοποίητοι, ματαιόδοξοι, ίσως λιγάκι αχάριστοι. Κι εδώ έρχεται ο καλός μας ο Φοίνικας, για ακόμα μια φορά και αυτοπυρπολείται.

Τίποτα λοιπόν τυχαίο, εμείς οδηγήσαμε το καράβι στο τρίγωνο των Βερμούδων, που και ο Κόπερφιλντ αν ερχόταν θα χρειαζόταν χρόνο για να το ξαναβρεί. Η Λιλή Ζωγράφου έλεγε «Η ελευθερία, ξεκινά από αυτό: Nα ‘σαι πάντα στις διαστάσεις σου, ανεξαρτήτως από τη φιλοδοξία να μεγαλώσεις, πράγμα που εξαρτάται από σένα». Ας αφήσουμε λοιπόν να μιλήσουν αυτοί που έχουν να μας πουν κάτι, ας
απολαύσουμε τη ζωή! Ελεύθεροι.