Η ώρα της ηδονής είναι πάντα το τώρα

Ίσως να μην ήτανε μία, αλλά πολύ περισσότερες και όλες υποταγμένες σε μια ψυχική αιχμαλωσία μυστηριακής σαγήνης. Γοητευτικές μορφές που ξέρουν πως ένα δέλεαρ γίνεται ερεθιστικό. Κορυφαία τους στιγμή την ώρα που τις γεύεσαι. Η ζωώδης έλξη που σού έχουν ασκήσει και τα παλιρροϊκά κύματα αισθήσεων που σε έχουν κατακλύσει σε αφήνουν ανυπεράσπιστο στη δίνη τους. Αν είχε θηλυκή όψη θα ήτανε γυναίκα, με μια άψογη συμμετρία προσώπου στηριγμένη σε σαρκώδη χείλη που αφήνει μισάνοιχτα. Ασύγκριτη μέσα στη φινετσάτη της κορμοστασιά, θα σε μυούσε λάγνα σε ένα κρυφό τελετουργικό. Κλειδοκρατόρισσα σε σφραγισμένες πόρτες που τρέμουν την κοψιά της. Η ευκολία που θα τραβούσε το χαλί κάτω από τα πόδια της θρησκείας, της επιστήμης, της εξουσίας θα τήν έκαναν σατανική. Αν η ηδονή ήταν γυναίκα θα την ήθελαν όλοι οι βασιλείς. Αν η γυναίκα ήταν ηδονή θα ήταν βασίλισσα.

Σαν ιδέα η ηδονή είναι τα πάντα. Δρα εξουσιαστικά με μια άκρατη ορμή οδηγώντας σε στο ζενίθ της απόλαυσης. Οι μορφές του αισθητισμού της ποικίλουν αναδεικνύοντας την ομορφιά ως κάτι ελεύθερο κι αναλόγως προκλητικό. Η λυτρωτική διαύγεια του πνεύματος, η απόλυτη ταύτιση με την απλότητα της φύσης, η έκρυθμη ενέργεια του δημιουργικού οίστρου είναι κάποιες από τις κορυφώσεις που σού προσφέρει. Το μεγάλο άλμα όμως γίνεται όταν η σάρκα δονείται. Μια σαγηνευτική έκρηξη ενός ενεργού ηφαιστείου συμβαίνει και σε κρατά έκθαμβο μπροστά στην υπερπληρότητα  που νιώθεις. Είναι αυτό το σμίξιμο, που όταν έρχεται  σε μια διάρκεια χρόνου, αφήνει κρατημένες νότες από ένα μπαρόκ τσέλο να συνθέσουν μουσική δωματίου.

«Είπε απλά το όνομά μου. Είπε “Μάρθα” και για μια  ακόμη φορά ένιωθα να μουδιάζω. Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν κάτω από το μεγάλο άσπρο τραπεζομάντηλο, και το κεφάλι μου γύριζε μόλο που δεν ήμουν μεθυσμένη. Εκείνος καθόταν αντίκρυ μου. Το ερωτικό είδωλο.» γράφει η κορυφαία Ιρλανδή συγγραφέας  Εντνα Ο’Μπράιαν. Μια σκηνή ερωτικής ηδονής έντονη και ξεκάθαρη γράφεται για τη δύναμη της σάρκας που σείεται κάτω από άσπρα τραπεζομάντηλα, θολώνοντας το νου με μια ψευδαίσθηση ζάλης. Το αντικείμενο της απόλαυσης  αποσυνθέτει την αγωνία της ύπαρξής και σε θέτει υποκείμενο πόθου και διέγερσης. Αν στην πράξη επιτευχθεί και η ανταλλαγή ψυχών τότε πιάνεις το απόλυτο ιδεώδες και φτάνεις στην κορύφωση της σαρκικής ηδονής.

Η ηδονή είναι ποικιλόμορφη. Ξεκινάει από τα αναγκαία για τη φύση του ανθρώπου, αλλά η δύναμη της υπερβολής που τη χαρακτηρίζει ανήκει εξ ολοκλήρου στην ψυχοσύνθεση του ατόμου. Καθημερινές πράξεις μπορούν να φέρουν έντονες συγκινήσεις αν ένα κομμάτι του χρόνου αφιερωθεί γι’ αυτό. Ένα αριστοτεχνικά μαγειρεμένο γεύμα, δρα ευεργετικά για την αγαλλίαση της  ψυχής. Συστατικά ερωτικής έμπνευσης κι αισθησιακής χαλάρωσης περιέχει ένα δροσιστικό κοκτέιλ που γαργαλάει απολαυστικά τον ουρανίσκο και η πολυτέλεια που πολλές φορές σε θαμπώνει,  δημιουργεί γοητευτικές εικόνες που αγαπά η μνήμη.

Δημιουργώ-πετυχαίνω-ευτυχώ, είναι τα τρία σκαλοπάτια της ευχαρίστησης. Πρώτα νιώθεις χρησιμοποιώντας όλες τις αισθήσεις σου, μετά ευχαριστιέσαι και στο τέλος μένει αυτή η γλύκα ολοκληρώνοντας τον κύκλο της ηδονικής σου ενέργειας. Αυτή η ιεροτελεστία  είναι ό,τι πιο αγνό και φυσικό για την ανθρώπινη υπόσταση. Θα έλεγα ότι θα ήταν βλακώδες αν δίναμε θρησκευτικές κατευθύνσεις ή επιστημονικές εξηγήσεις σε όλο αυτό το χορό των αισθήσεων που σαν απώτερο σκοπό έχει την υπέρτατη ικανοποίηση.

Η ευχαρίστηση μέσα από όλα αυτά έχει μόνο παρόν. Δε βιώνεις μια ηδονή του παρελθόντος- πόσο μάλλον του μέλλοντος. Επιλέγεις να δώσεις όσο περισσότερο χρόνο γίνεται στη στιγμή που συμβαίνει και να ισχυροποιήσεις  την έντασή της. Είτε είναι σαρκική, είτε πνευματική διαλέγεις την ποιότητα στη ζωή σου καθώς είναι το πιο σημαντικό στοιχείο για μια ευτυχισμένη διαδρομή. Ο πόθος της αναζήτησής της και ο τρόπος που τη χρησιμοποιείς ορίζουν την υπόστασή της. Είναι πολύ εύκολο να αφεθείς και να παγιδευτείς από τη διττή της προσωπικότητα. Αν χάσεις τον έλεγχο καθίστασαι προϊόν κενοδοξίας, επιδιώκοντας μια αλόγιστη μάταιη ποσότητα έναντι μιας καλής ποιότητας. Δε θέλουμε την οδύνη της ηδονής αλλά τη δύνη της και η προστασία μας από τον πόνο συμβαίνει μέσα από  τη συναισθηματική κάλυψη και την αυτοκυριαρχία.

«Τρύγα την ηδονή όπου κι όπως τη βρεις, κάτω απ’ οποιαδήποτε μορφή της. Το κορμί μας, που τόσους πόνους μάς στοιχίζει, έχει την υποχρέωση, σε αντιστάθμισμα της οδύνης να μάς χαρίζει την ηδονή. Αυτή είναι η μεγάλη σαρκική δικαιοσύνη. Τα σκυλόψαρα σε περιμένουν.» γράφει ο Καραγάτσης, στο φίλο του Νίκο Καββαδία.

Μην αφεθείτε στα σκυλόψαρα, αφεθείτε στην ηδονή!