Να μην έχουν λογική όσα λέτε μα να νιώθετε ο ένας τον άλλο

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα να είμαστε ευτυχισμένοι και να ζούμε δίχως το βάρος των επιλογών που μας άφησαν σε λάθος σημεία. Όλοι έχουμε τα καλά χαρακτηριστικά, και κάποια άλλα που δεν είναι τόσο καλά. Ωστόσο, για να δούμε μέχρι πού πάμε και σε ποιο νούμερο σακάκι χωράμε, χρειάζεται να συνδεθούμε. Να ερωτευθούμε, ν’ αγαπηθούμε και να μοιραστούμε τη χαρά και τη λύπη μας. Εδώ είναι κι η λέξη κλειδί, που δεν είναι άλλη από το μοιράζω.

Το να δίνεις, να προσφέρεις, να βγάζεις, κάτι που αφορά εσένα έτσι ώστε να το πάρει ο άλλος κι είτε να το ενώσει με τα δικά του στοιχεία για ένα όμορφο χτίσιμο, είτε να δει τη διαφορά και να το βάλει στη σωστή θέση για να είναι στέρεο το κτίσμα, είναι ο τρόπος για να ταιριάξετε σε μια σχέση. Η συνταγή απλή: νεράκι με ζάχαρη σε χαμηλή θερμοκρασία κι όταν φτάσει στο σημείο να κρέμεται μια σταγόνα από το κουτάλι τότε έχει δέσει σωστά το σιρόπι.

Φανταστείτε τώρα λοιπόν ότι καθώς έρχεται ο έρωτας με ορμή εσείς κρατάτε μπροστά σας μια γυάλινη σφαίρα, κι όλο το φως που περνάει από μέσα, διαθλάται και σας λούζει. Αν κάποιος κοιτάξει μέσα από το κρύσταλλο θα σας δει μεγεθυμένα κι ανεστραμμένα, γιατί αυτό κάνει η φωτεινή ακτίνα όταν περνά μέσα από μια γυάλινη κοίλη. Και τότε κάτι, splendid, splendide, splendido, συμβαίνει κάτι που σε όποια γλώσσα κι να το πεις δεν είναι τίποτα άλλο, από το έξοχο και λαμπρό αποτέλεσμα του έρωτα!

Αυτή είναι η αρχή του, που δεν παύουμε να αναζητάμε, μα, σαν όλες τις αρχές δεν κρατάει για πάντα. Αλίμονο, αν κρατούσε κάτι που ο ρόλος του είναι να πηγαινοέρχεται, κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο πιο πολύ θα ερωτευθούμε. Ζουμερός, ξαναμμένος με μια κόκκινη σάρκα που σου αφήνει μια γλυκιά επίγευση στον ουρανίσκο. Έτσι σερβίρει τον εαυτό του σαν πρώτο πιάτο. Στη συνέχεια φέρνει τη σύνδεση, κι εδώ φαίνεται αν θα υπάρξει επιστέγασμα των όσων προηγήθηκαν.

Το σημείο είναι πολύ λεπτό μιας και πρέπει να ενωθείς και να καταθέσεις ψυχή χωρίς να χάσεις την αυτονομία σου. Αν τα καταφέρεις, λες ότι πας και παρακάτω. Μοιάζει λίγο με πίστα από το Τομπ Ράιντερ που πρέπει να βρεις το μυστικό πέρασμα για τον κρυμμένο αρχαιολογικό θησαυρό. Και μιας κι η σοφία του κόσμου αποκρυσταλλώνεται με το πέρασμα των χρόνων, με βεβαιότητα λέω ότι αν δεν τα καταφέρεις στην πίστα της οικειότητας, δεν πας παρακάτω.

Έχεις την αίσθηση ότι το υποκείμενο τους πάθους σου σού είναι και συμπαθής; Πότε να προλάβει να γίνει; Είπαμε εν αρχή ο έρως, αλλά μετά θέλει τσάι και συμπάθεια για να κατανοήσεις τον πλησίον σου. Πράγμα που από μόνο του δεν είναι απλό, μιας και η ικανότητα ν’ αγαπάς, εμπεριέχει στοιχεία που δεν κολλάνε με το εγωιστικό μοτίβο, και την μετατόπιση ευθυνών. “Του νόου ας μπέτε” λοιπόν σε ένα δωμάτιο όπου το room name θα γράφει «εμείς».

Το να είσαι με το ταίρι σου και να είσαι ο εαυτός σου είναι σημαντικό. Το πιο σημαντικό όμως είναι να προσδοκάς κι από τον άλλο να είναι το ίδιο κι όχι να φυτεύεις τις δικές σου προσδοκίες, για να είσαι μαζί του. Δύσκολο; Εύκολο; Νομίζω ότι έχει να κάνει περισσότερο με την ωριμότητα της σκέψης και το πόσο αυτόνομος και δυνατός νιώθεις έτσι ώστε να μην μπλεχτείς σε κόλπα εξουσίας.

Ακούς και λένε πολλές φορές, «ξέρω ακριβώς πώς νιώθει». Μην το λέτε, είναι άτοπο και σίγουρα δε δείχνει οικειότητα αλλά μια επιβολή κυριαρχίας. Ξέρεις μόνο ό,τι έχεις ζήσει και πώς εσύ αισθάνεσαι. Αν τώρα υπάρχουν και κοινά βιώματα, διαισθάνεσαι πώς θα μπορεί κι ο άλλος να έχει νιώσει. Μέχρι εκεί όμως. Έπειτα, με το να ξεδιπλώνονται εκφράσεις αδυναμίας και στιγμές που βρέθηκες ευάλωτος, δείχνεις την αποδοχή σου στον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα σου. Κι αυτό είναι δείγμα αφοσίωσης που έχει φέρει η οικειότητα.

Κάπως έτσι και μέσα από την άνεση προκύπτει η ασφάλεια που πολλές φορές σημαίνει ότι ενώ είσαι παρών, ο άνθρωπός σου, αντιλαμβάνεται ότι θα ήθελες να είσαι απών και σου δίνει το χώρο. Ή αφήνει τους λογισμούς σου να πετάνε από σκέψη σε σκέψη, χωρίς απαραίτητα να έχουν ειρμό, ή συνοχή. Αφήνεσαι, λύνεσαι και κάποιες στιγμές ίσως και παιδιάστικα, χωρίς να σου ζητούνται αναλύσεις και δεδομένα. Έτσι απλά, όπως το παιδί όταν γελά με τη μάνα. Κι η ροή πάει κάπως έτσι, με την οικειότητα να θέλει αγάπη, την αγάπη να ζητά συμπάθεια, τη συμπάθεια να έρχεται μετά τον έρωτα, κι όλο αυτό από την αρχή σε μια κόκκινη κλωστή, δεμένο στην ανέμη.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!