Υπάρχουν χωρισμοί που σπέρνουν τον όλεθρο κι υπάρχουν και χωρισμοί που θερίζουν χαρά. Ανεξάρτητα από τις εξωτερικές συνθήκες, όταν μια σχέση τερματίζει, χωρίζει δύο κόσμους που δρούσαν μαζί. Κι αυτό είναι οδυνηρό.
Θα ξεκινήσω από αυτές τις λήξεις σχέσεων που εκ πρώτης όψεως ένας από τους δύο δεν το είχε ανάγκη. Το πληγωμένο ένστικτο μένει ανυπεράσπιστο. Ο ορισμός του πόνου σε καταλαμβάνει ψυχικά και σωματικά. Μοιάζει, λες κι έχουν κλείσει τη ζωή σου σε ένα κουτί, χωρίς παράθυρα, χωρίς φως κι εσύ ψάχνεις τις ανάσες σου για να συρθείς έξω. Ενστικτωδώς όλη αυτή η πάλη για να ξεφύγεις από αυτό το κάλεσμα της ψυχής που στην απλή γλώσσα είναι ο πόνος του έρωτα, σε στραγγίζει. Κι μέσα σε εκείνο το φοβικό προς τον ήλιο κουτάκι, που κλείστηκες εκούσια, προσπαθείς να ενώσεις τις αντιθέσεις σου.
Μολονότι τα στάδια είναι αρκετά μέχρι να αναγνωρίσεις ότι πιάστηκες σε μια παγίδα- μιας και η σάρκα σου και το πνεύμα σου δεν τρεφόντουσαν σωστά- είναι εξίσου απαραίτητα. Συνήθως η ανατροπή της ιστορίας έρχεται όταν αποδεχθείς ότι το έχασες το παιχνίδι. Τότε κάποιες ανεξήγητες δυνάμεις σε υποκινούν σε νέες παρορμήσεις με το ένστικτο να ακούγεται καλύτερα όταν κληθεί να αξιολογήσει ξανά. Αυτός λοιπός ο χωρισμός δε θα έπρεπε να έχει συμβεί; Αν η ιστορία για τον Α ή Β λόγο συνέχιζε να γράφεται, θα άλλαζε το τέλος; Και για ποιον από τους δύο;
Μέσα από μια ορθολογική σκέψη θα λέγαμε ότι θα τραβούσαμε μια κατάσταση από τα μαλλιά επιμηκύνοντας τον χρόνο με την κατάληξη να παραμένει η ίδια. Αλλά…
Όταν χάνεις έναν άνθρωπο από τη ζωή σου διαταράσσεται η σύνδεση του λογικού και συναισθηματικού εγκεφάλου. Αυτοί οι δύο ουσιαστικά λειτουργούν αντιστρόφως. Ενώ ό ένας παίρνει τις αποφάσεις και κάνει τους υπολογισμούς, ο άλλος είναι το κέντρο όλων των συναισθημάτων. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι σε έναν χωρισμό το συναίσθημα θα διεκδικήσει όλο το χώρο κι αυτός είναι ο λόγος που λέμε και κάνουμε πράγματα σε μια έντονη στιγμή και μετά δεν μπορούμε να τα πάρουμε πίσω. Το χειρότερο είναι ότι ό πόνος -οποιαδήποτε μορφής- ψάχνει την ανακούφιση και την ψάχνει τώρα! Τι είδους φάρμακο θα πάρεις και πόσο δρόμο θα διανύσεις για να το βρεις, είναι θέμα δύναμης. Αν με ρωτήσεις, όσο καθυστερείς τη δόση, αρχίζει και δρα η λογική.
Σειρά έχει ο χωρισμός που δρα ευεργετικά! Τραβάς τη σκανδάλη χωρίς πολλά πολλά και με ένα μπαμ! Κι ένα μπουμ! Κραυγάζεις απελευθερωτικά! Εφόσον η απόφαση είναι καλά μελετημένη, τότε πίσω δε γυρνά. Υπάρχουν ενδείξεις κι αντενδείξεις που σε οδηγούν. Μια κακοσχηματισμένη σχέση έχει σκιές, πολλές σκιές που ξεγλιστρούν για μερικές ανάσες ζωής. Επιφανειακά διατηρείται ένας άηχος κι άχρωμος δεσμός που στην ουσία συντηρείται από έναν πληγωμένο άνθρωπο. Οι ακτίνες φωτός είναι η διαφυγή του, που ορμά με φόρα επάνω τους μέχρι να εξαντληθεί και να κλειστεί πίσω ξανά. Προσποιείται και ζει ασθμαίνοντας, αναζητώντας ρωγμές οξυγόνου. Ώσπου στο τέλος τελειώνει ο αέρας, μπουκώνει το σύστημα και πνίγεται. Έχει φτάσει στο σημείο που αντιμετωπίζει το αφύσικο ως φυσικό. Συμβαίνει ο διασυρμός της σχέσης και το μαράζωμα της ανθρώπινης υπόστασης. Σε αυτήν τη σχέση ο χωρισμός είναι ζωτικής σημασίας.
Είναι ευτύχημα αυτό που ξεπηδά μέσα από την ψυχή σου και σου ζητά να προστατευτείς. Αναλαμβάνεις τον έλεγχο κι απαιτείς να δέχεσαι μόνο ό,τι είναι κατάλληλο για σένα. Αρνείσαι μικροποσότητες εικονικής χαράς και σταματάς να καυχάσαι για τους δήθεν ελιγμούς που σε ζωογονούν πλασματικά. Μπροστά σε αυτό το ξεγύμνωμα και την ανάληψη ευθυνών που καλείσαι να πάρεις, δεν πρέπει να σταθείς στη γενναία στάση που επιδεικνύεται, απέναντι σε μια κοινωνική κατάσταση και πολλές φορές κουλτούρα που φροντίζει να σε κρατά μακριά από αυτό που πραγματικά είσαι. Η σκέψη σου πρέπει να γυρίζει πίσω και να μετρά τι ήταν όλα αυτά που σε έκαναν να μείνεις δουλοπρεπής και να δεχτείς μια ζωή που δεν είναι δική σου. Δεν αρκεί μόνο να υγράνεις το σώμα που βρίσκεται σε απόλυτη ξηρασία, ούτε να δυναμώσεις το ξεχασμένο πνεύμα. Το μυαλό που σε οδήγησε εκεί πρέπει να φωτίζει τη μνήμη σου για να ολοκληρώσεις ένα μαύρο κύκλο και να ανοίξεις έναν φωτεινό.
Τίτλοι τέλους λοιπόν, σε μια σχέση όταν στέκεται αντίθετα στη φύση σου. Οι δυσκολίες είναι συνυφασμένες με την πορεία μας κι η μάχη πολλές φορές άνιση. Σε συνθήκες πίεσης ένα «Αχ πάλι τα ίδια!» και μια μοιρολατρική στάση σηκώνει τσουνάμι κι αν βουτήξεις πιο βαθιά τότε φοβάσαι να το δεις. Όταν τα πληγωμένα ένστικτα γιατρεύονται, οι πληγωμένες ψυχές ακολουθούν. Με ένα κλείσιμο του ματιού, o χρόνος σου θυμίζει ότι δεν πήγε χαμένος. Κι είναι φορές που το μπροστά στη ζωή, χρειάζεται ένα πισωπάτημα για να ανακτηθεί.
Συντάκτης: Μόνικα Καράμπεη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
