Πώς να βρεις το κατάλληλο τραγούδι για αφιέρωση

Μπήκε απρόσμενα στο σαλόνι. Ήταν μια ξαφνική είσοδος που λαχταρούσε από καιρό αλλά θεωρούσε ανέφικτη. Μια γυναίκα με ευγενική παρουσία του χαμογελούσε από το βάθος. Άρχισε να σκέφτεται αν την έχει συναντήσει ξανά. Άκουσε να τη φωνάζουν με το όνομά της και να τη συστήνουν -οι στίχοι από ένα τραγούδι του Πολ Γουέλερ γέμιζαν το χώρο- δεν την είχε συναντήσει ποτέ τελικά και όμως σε αυτό το βαθύ βλέμμα ένιωθε ότι ήθελε να πει κάτι, ήθελε οι σκέψεις του να αποκτήσουν μελωδία, ήθελε να αφιερώσει ένα τραγούδι-«You do something to me» τραγουδούσε ο Πολ.

Το να αφιερώσεις κάτι σε κάποιον είναι στην ουσία μια κίνηση εμπιστοσύνης. Αφήνεις τον εαυτό σου λίγο πιο ελεύθερο να δείξει αδυναμία σε ένα πρόσωπο και εμπιστεύεσαι ότι ο άλλος δε θα χρησιμοποιήσει αυτή σου τη κίνηση. Η μουσική αφιέρωση λειτουργεί σαν ένας σύνδεσμος μεταξύ δύο ανθρώπων που θέλουν να πουν πράγματα, αλλά δεν βρίσκουν το θάρρος. Από φρόνηση, αιδώ, ταπεινότητα ή για κάθε λογής λόγους, τα λόγια μένουν ανείπωτα. Καταλήγεις να ψάχνεις για μια γέφυρα, ένα «ιντερλούδιο» να δώσει στις σκέψεις σου φωνή. Ακούς λοιπόν ήχους και τους πλαισιώνεις με λόγια. Μια σύνθεση ενός σόλο κοντσέρτου σε Λα μείζονα. Σιγοτραγουδάς αυτό που έφτιαξες και μετά το αφιερώνεις. Η επιθυμία σου έχει σύνολο. Περιλαμβάνει ένα κομμάτι δικό σου το οποίο επιτρέπεις σε κάποιον να δει και ευελπιστείς ότι θα καταφέρεις έτσι να δεις και εσύ ένα κομμάτι δικό του. Δε ζητάς, δεν απαιτείς, δεν περιμένεις. Δίνεις εσένα για να φτάσεις σε αυτόν.

Κάπως έτσι ξεκινήσανε και τα δίωρα μουσικών αφιερώσεων, σε μια εποχή που ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσεις με κάποιον ήταν μέσα από ένα ραδιοφωνικό σταθμό. Περίμενες να σημάνει η ώρα που η εκπομπή ξεκινούσε και εσύ κολλημένος στη συχνότητα αδημονούσες να ακούσεις μήπως κάποια από τις αφιερώσεις είχε το όνομά σου. Μια τρυφερή εποχή που οι σκέψεις δύο ανθρώπων φανερώνονταν μέσα από στίχους, στα αυτιά πολλών. Μια εποχή διαφορετική! Η απλοποίηση ωστόσο της καθημερινής ζωής έδωσε μια ανάλαφρη νότα και η αφιέρωση μετουσιώθηκε σε μια ανταλλαγή, σε ένα αλισβερίσι. Όχι δούναι και λαβείν μιας και σαν απαρέμφατο δε φανερώνει ούτε ποιος, ούτε πότε, ούτε με ποια ροή. Κάτι πιο ξεκάθαρο και λίγο εγωιστικό. Κάτι που ζητάει ανταπόκριση και ανταπόδοση. Αφιερώνεις σύμφωνα με τα ακούσματα και τις προτιμήσεις του άλλου για να ανταμειφτείς. Και όταν τελικά ηχήσει το αγαπημένο σου κομμάτι νιώθεις ότι στο αφιερώνει, αλλά το μόνο που συμβαίνει είναι μια επιστροφή των όσων έχει λάβει. Δε δίνει ένα κομμάτι του εαυτού του, δίνει σε σένα, εσένα.

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία αφιερώσεων, αυτών που δε θα λάβει ποτέ το πρόσωπο που θα ήθελες. Έρχονται στιγμές στις ζωές όλων που το παράδοξο παίζει περίεργα παιχνίδια. Συναντάς ανθρώπους με τους οποίους έχεις διανύσει τα ίδια μονοπάτια και έχεις σταθεί μπροστά στα ίδια αδιέξοδα. Ανθρώπους με τους οποίους η λάθος κατανόηση μιας κατάστασης σε άφησε άδειο και μόνο. Ανθρώπους που δε θέλουν να δείξουν ή να πουν κάτι παραπάνω από αυτό που βίωσαν, γιατί ξέρουν ότι η δύναμη δεν βρίσκεται στα λόγια. «Γιατί δάσκαλε, υπάρχουν πράγματα που δε θέλω να μάθω και το τελευταίο που είχα, με έκανε να κλάψω» τραγουδάει ο George Michael. Όταν καταλάβεις ότι οι δικές σας ευθείες δε θα μπορέσουν τελικά να ενωθούν, αφήνεις το χρόνο να προχωρήσει και τότε αντί για ένα τελευταίο αντίο, κάνεις μια αφιέρωση. Δεν τραβάς να πνίξεις κάποιον για να σωθείς εσύ. Ή και οι δυο πνιγμένοι ή και οι δυο σωσμένοι.

Τι πιο όμορφο από το δόσιμο που ξεχνιέται, από τη φλόγα που ανάβει τη φωτιά και από τον ήχο που έχει τη δυνατότητα να θεραπεύει. Τι πιο όμορφο από το να τραγουδάς για την αγάπη και να νιώθεις έτσι τη μέθη του έρωτα. Τι πιο όμορφο από το να αγαπάς! Και είναι και κάποιες φορές που ίσως να χρειάζεται “One more try”. Αφιερωμένο!