4 λόγοι να μην είσαι (συνέχεια) ταπεινός

Το θέμα δεν είναι αν είσαι ταπεινός ή όχι. Το θέμα είναι αν κάπου χρησιμεύει όλη αυτή η ασκητική κουλτούρα που σε προτρέπει να ζήσεις με ατσάλινη υπομονή, σηκώνοντας αδιαμαρτύρητα ό,τι σε χαλάει γι’ αυτή την κάποια στιγμή που θα νιώσεις αγάπη. Κι εδώ κάπου σκοντάφτω σε κενά με αυτήν τη φιλοσοφία που σε καλεί μέρα και νύχτα να βρεις το θάρρος να μην είσαι ο εαυτός σου. Μάχεσαι για να πάψεις να αισθάνεσαι. Αψηφάς τα θέλω σου κι απομακρύνεσαι από τη βουή του κόσμου. Σε απλά ελληνικά δηλαδή, μένεις απών και γίνεσαι ο κανένας.

Η εμπιστοσύνη στον εαυτό μας έχει χαθεί και ο φόβος μην πάρεις λάθος δρόμο μπλοκάρει τους τροχούς. Κάθε ατομικότητα της σκέψης μοιάζει με ψάρι έξω από το νερό, ενώ ό,τι συλλογικό, ποστάρεται σαν ιδεώδες. Τα κουτάκια στη σκέψη αυξάνονται, η πολλή φαντασία ονομάζεται τρέλα κι ό,τι τελικά ασχημίζει αυτόν εδώ τον κόσμο γίνεται σεμνά αποδεκτό. Με ταπεινότητα να ζεις, με ταπεινοφροσύνη να αντιδράς, να δέχεσαι την ταπείνωση, κι ένα σωρό παράγωγά της, που σε κάνουν ν’ αναζητάς αυτά τα πετραχήλια που θα σε κάνουν αρεστό.

Κοιτάζω το λεξικό κι απέναντι από τη λέξη ταπεινός υπάρχει η λέξη περήφανος. Πάει ο νους μου στον αντισυμβατικό τρόπο που έζησε ο Καμί, στον εγωιστικό του Νίτσε, στον επαναστατικό του Καζαντζάκη, στον αεικίνητο του Καβάφη, στον ερωτικό του Εμπειρίκου. Άνθρωποι με ακτινοβολία που έλαμπαν με μια ενέργεια που έδωσε αυτό το κάτι διαφορετικό στον κόσμο. Άτομα που δεν αρκέστηκαν στην ταπεινότητα με τον τρόπο που διαφημίζεται και που δε θυσίασαν σε κανένα βωμό την ανάγκη τους για ζωή.

Αν σκεφτώ ότι όλη σημασία της επιχειρηματολογίας του να είσαι ταπεινός δηλώνει να βρεις τα όρια ανάμεσα σε μια συμπεριφορά που χειραγωγεί και σε μια που κατανοεί, γίνεται αποδεκτό. Διαφορετικά θα προτιμήσω η αύρα του κάθε ανθρώπου, να μου δώσει μαθήματα ζωής. Καταστροφικά; Ευεργετικά; Εξαρτάται ποιον έχεις απέναντί σου. Αλλά μιας και δεν έχουμε την πολυτέλεια συγκρίσεων, αφού η ζωή είναι μία, κάθε άνθρωπος που γνωρίζουμε, κάθε έρωτας που ζούμε, κάθε εικόνα που βλέπουμε είναι σαν να ‘ναι η πρώτη φορά. «Όλοι είμαστε θνητοί μέχρι το πρώτο φιλί και το δεύτερο ποτήρι κρασί» λέει ο Eduardo Galeano. Κι επάνω σε αυτό θα δώσω λόγους για να μην είσαι ταπεινός.

1. Για να επηρεάζεις όπως επηρεάζεσαι

Είμαστε ένα κομμάτι του συνόλου. Όλη η πλάση, ο γαλαξίας, ό,τι ανθίζει κι ό,τι μαραίνεται επιδρά στο σύνολο και το ωθεί να λειτουργήσει. Αν η συμπεριφορά σου δεν προκαλεί μια σειρά ενεργειών τότε αλλοιώνεται ο λόγος ύπαρξης. Αν η μέλισσα δεν έπαιρνε το νέκταρ δε θα είχαμε το μέλι. Αν ο άνθρωπος ξεχάσει ότι η προσφορά φέρνει τη ζήτηση και η δράση την αντίδραση, σιωπά και αναμένει. Τι; Όταν δεν ανοίξουν χαραμάδες για να ακουστούν αυτά που έχουν κρυφτεί και συνεχίζουν να κρατιούνται σε συρτάρια ερμητικά κλειστά, τότε η ωμή και βλαπτική στάση θα πήγαινε σύννεφο. Δε θα αλλάζαμε και δε θα αποδεχόμασταν. Θα μέναμε ταπεινά σιωπηλοί. Για ποιους;

2. Αν δε μοιραστείς το ταλέντο σου πώς θα το ευχαριστηθείς;

Δεν έχουμε όλοι ταλέντα κι αυτό είναι μια πραγματικότητα που έχουμε δεχθεί. Αυτοί όμως που έχουν το χάρισμα, το θείο δώρο, ή το ταλέντο σε μια τέχνη σε ένα άθλημα, σε μια χειρωνακτική εργασία γιατί να πρέπει να το υποκρύπτουν; Το πρόβλημα τελικά δεν είναι με αυτούς που το έχουν αλλά με όλους του υπόλοιπους που δεν έχουν και φέρνουν σε δύσκολη θέση αυτούς που το έχουν. Μα τι αλαζόνας! Τι υπερόπτης! Θα σχολιάσεις όταν κάποιος αναφέρει το επίτευγμά του. Μήπως ο εγωισμός σου δεν αντέχει; Είναι δικό του, δεν το δανείστηκε, δεν το έκλεψε και θέλει να μοιραστεί τη χαρά της δημιουργίας του. Θέλει να σου δείξει τον τρόπο που φτιάχτηκε, ίσως και να σε διδάξει μήπως το καταφέρεις κι εσύ.

3. Γιατί προσφέρει προσωπική ικανοποίηση

Όλα γίνονται για εμάς. Ένας ώριμος άνθρωπος είναι εγωιστικό όν- και τι εννοώ με αυτό. Βρίσκεσαι σε συζητήσεις κι ακούς διαλόγους με τις εξής στιχομυθίες. «Μα πώς μπορείς να μη βλέπεις ότι όλα γίνονται για σένα;» Αυτόματο χρέος για τον παραλήπτη με σκορ ένα-μηδέν (όταν το λες, τότε περιμένεις και να στο ανταποδώσει). Δεσμεύεις τον άλλον απέναντί σου κάνοντάς τον να νιώθει χρεωμένος και το χειρότερο είναι ότι δεν είναι καν αλήθεια. Το κάνεις για να νιώθεις ότι κάποιος σου χρωστάει. Γιατί αν σε ευχαριστούσε η χαρά που έδινες δε θα το ανέφερες. Κι εδώ χρειάζεται περηφάνια για να κατανοήσεις ότι, το τι κάνεις εσύ είναι δική σου δουλειά, το τι κάνει ο άλλος, δική του. Κι έτσι σκέφτεσαι εσένα, χωρίς χρέη κι υπαλληλικές σχέσεις.

4. Γιατί μπορείς πιο εύκολα να αποδέχεσαι τα τέλη

Αποδέξου ότι υπήρξε για λίγο και άσ’ το να φύγει. Nothing lasts for ever. Πες όχι σε αυτούς που σε δεσμεύουν, σε αυτούς που σε συνδέουν, στους περαστικούς, στους εγωπαθείς, στους μίζερους, στα γεμάτα τραπέζια, στα άδεια σαλόνια, στις μπεζ μονοκατοικίες, στα τρύπια κασόνια, στις ροζ κουρελούδες. Πες Όχι! Και πες ναι στις παρακάτω λέξεις: Χαρούμενος- Γεμάτος-Ικανοποιημένος-Δυνατός-Υπέροχος- Αντιφατικός-Ονειροπόλος-Συνδεδεμένος-Ήρεμος- Κόκκινος-Ανήσυχος-Παιδιάστικος-Αδύναμος- Γκρι- Ροζ- Άηχος-Εύηχος-Αντιδραστικός-Όμορφος-Αγαπητός!

Ό,τι είναι αληθινό στη μοναξιά του καθενός μας, είναι και το μόνο που υπάρχει. Σε αυτό το παρόν υπάρχουμε κι αυτό μόνο ξέρουμε. Ας μην το χαραμίζουμε με δράσεις εξευγενισμού και σκληρής ταπεινοφροσύνης. Κάθε λέξη έχει την έννοιά της. Ένας ευγενής άνθρωπος έχει όμορφους τρόπους που δεν προσβάλλουν και δε μειώνουν κι έχει και τη γνώση να αναιρέσει ό,τι δε συνάδει με την αξιοπρέπειά του. Η διαφορά ανάμεσα στην περηφάνια και στην ταπεινότητα νομίζω ότι είναι η εξής. Η πρώτη ξέρει τι θέλει, ενώ η δεύτερη το αναζητά.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!