Τι συμβαίνει με τα όπλα στις ΗΠΑ;

Οι ΗΠΑ είναι μια από τρεις χώρες σε όλο τον κόσμο που υπάρχει συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα στην οπλοφορία. Κάθε φορά που πραγματοποιείται μια μαζική σφαγή στην Αμερική, κάθε φορά που παιδιά κι αθώοι χάνουν τη ζωή τους, κάθε φορά που άνθρωποι σε κατάσταση σοκ αγωνιούν για τους δικούς τους, αναβιώνει στο αμερικανικό μοντέλο η ερμηνεία ενός παλιού συνταγματικού κειμένου, που λέει ότι το δικαίωμα του λαού να κρατά και να φέρει όπλα δεν πρέπει να παραβιάζεται.

Παγκόσμια θλίψη απλώνεται και το τελετουργικό με τις διαδηλώσεις, τα πλακάτ, τα λούτρινα ζωάκια, τα στεφάνια, τις φωτογραφίες, και τις προσευχές που προσπαθούν να ξορκίσουν το κακό. Αυτό όσον αφορά τους πολίτες. Γιατί η εθνική πολιτική τους, πλήρως αφομοιωμένη με τη νομική κουλτούρα των Ηνωμένων Πολιτειών, παλαντζάρει σε μια σύγχυση κατά πόσον το όπλο εν τέλει είναι μέτρο άμυνας ή όχι. Κι όλο αυτό υπάρχει από τότε που ο Τζέιμς Μάντισον το 1791 συνέταξε τη Δεύτερη τροποποίηση του συντάγματος. Έκτοτε οι προσπάθειες για μεταρρύθμιση του συνταγματικού νόμου απέτυχαν καθώς η πόλωση των Αμερικανών σε αυτό το θέμα είναι βαθιά ριζωμένη στο DNA τους. Μεταξύ αυτών που προσπάθησαν λέγεται ότι ήταν κι ο Κένεντι, που στις 22 Νοεμβρίου του ’63 το πλήρωσε με τη ζωή του.

Κάθε που μια αιματοχυσία συμβαίνει, ξεκινά ένα πολιτικό αφήγημα που ουσιαστικά αποτυγχάνει να εγκρίνει την οποιαδήποτε νομοθεσία για τον έλεγχο των όπλων. Ένας λόγος είναι η νομοθετική διαδικασία των  ΗΠΑ, που κι αυτή όπως η ελευθερία στην οπλοκατοχή μετράνε πολλά χρόνια πίσω. Για να περάσει ένα νομοσχέδιο και να γίνει νόμος πρέπει να υπερψηφιστεί από την πλειοψηφία της Βουλής και της Γερουσίας. Αυτοί οι δύο θεσμοί ασκούν τη νομοθετική εξουσία. Κι ενώ οι βουλευτές εκλέγονται ανάλογα με τον πληθυσμό της κάθε πόλης, στη Γερουσία αντιστοιχούν δύο γερουσιαστές από κάθε πολιτεία, είτε είναι μικρή είτε μεγάλη. Οι Πατέρες του αμερικάνικου έθνους από τα τέλη του 18ου αιώνα που θέσπισαν το πολιτικό σύστημα αυτό, το έκαναν για να μην κυριαρχούν οι μεγάλες πολιτείες έναντι των μικρών. Κι ενώ από τους Δημοκρατικούς εκλέγεται πρόεδρος, δεν μπορεί να περάσει μεταρρυθμίσεις πάνω σε νόμους μιας κι όλα ελέγχονται από τη Γερουσία που χρειάζεται την έγκριση 60 γερουσιαστών. Τι κι αν ο Ομπάμα είχε 59  Δημοκρατικούς Γερουσιαστές; Οι υπόλοιποι των ρεπουμπλικάνων ήταν ο ανασταλτικός παράγοντας για οποιαδήποτε πρόοδο και εξέλιξη. (50 πολιτείες, 100 γερουσιαστές)

Όλο αυτό είναι τόσο δεσμευτικό, που τόσα  χρόνια μετά τη συνταγματική θέσπιση του δικαιώματος στην οπλοκατοχή, δημιουργεί έναν κατευθυνόμενο τρόπο σκέψης στο κοινό διχάζοντάς το, ανάμεσα στους υποστηρικτές της συντηρητικής άποψης που στηρίζουν το ατομικό δικαίωμα στη χρήση όπλου και στους προοδευτικούς που θεωρούν ότι όλο αυτό συνέβη τότε, για την ενίσχυση της πολιτοφυλακής, εναντίον των ισχυρών στρατών. Άντε βγάλε άκρη σ’ ένα φιάσκο που ναι μεν αλλά, αλλά και ναι μεν.

Τι έχουμε λοιπόν μπροστά σε αυτή τη δεινότητα; Την πιο πετυχημένη χώρα του πλανήτη, που απέχει λίγα βήματα από την ενεργειακή αυτάρκεια, που παραμένει η κυρίαρχη οικονομική δύναμη και που ξοδεύει περισσότερα χρήματα στη στρατιωτική έρευνα κι ανάπτυξη από το συνολικό αμυντικό προϋπολογισμό όλων των υπολοίπων χωρών του ΝΑΤΟ μαζί, να στηρίζει μ’ ένα φετιχιστικό τρόπο την ευρεία κατοχή των όπλων. Λέτε ότι αν οι νομοθέτες της γνώριζαν πώς θα εξελιχθεί αυτή η χώρα θα στήριζαν ακόμα το γεγονός τα εκατοντάδες εκατομμύρια όπλα να βρίσκονται ελεύθερα στα χέρια του πληθυσμό της; Όταν υπάρχουν οι ανυπέρβλητες αμερικάνικες ένοπλες δυνάμεις και σε πολλές των περιπτώσεων αστυνομίες πόλεων ισάξιες στρατιωτικών μονάδων; Δεν είναι πια αποικίες, ούτε οι Γάλλοι ελέγχουν τη Λουϊζιάνα και το εμπόριο. Είναι μια θωρακισμένη ενωμένη χώρα που το 1949 δρομολόγησε την ίδρυση του ΝΑΤΟ, με το στρατιωτικό σκέλος να ανήκει πάντα σε Αμερικάνο. Κι σε αυτό το σημείο πιστεύω ότι κάθε περιορισμός του δικαιώματος της οπλοκατοχής δεν παραβιάζει κανένα σύνταγμα του 1791 όπως υποστηρίζουν οι συντηρητικοί. Είναι καιρός πλέον να γυρίσει το κεφάλαιο και το «παίρνω τον νόμο στα χέρια μου» να πάψει να συνδέεται με το νόμιμο δικαίωμα στην οπλοκατοχή. Αν κάτι δεν ταιριάζει ή δεν εξυπηρετεί πλέον τον σκοπό του, μπορεί μέσω δημοκρατικών διαδικασιών να αλλάξει σύμφωνα με τον εκάστοτε ποινικό κώδικα.

Η National Rifle Association (ΝRA) είναι από τις ισχυρές ομάδες λόμπι που επηρεάζει τα μέλη του Κογκρέσου στην πολιτική των οπλών. Ιδρύθηκε το 1871 από βετεράνους του Αμερικανικού Εμφυλίου με σκοπό την προώθηση όπλων, και το 1977 σχημάτισε τη δική της Πολιτική Επιτροπή για να στηρίζει οικονομικά, καμπάνιες υποψηφίων γερουσιαστών, ελέγχοντας έτσι αργότερα τις πολιτικές τους αποφάσεις υπέρ της χρήσης τους. Κι αυτός ίσως είναι και ο μοναδικός λόγος που δεν αλλάζει η πραγματικότητα της σημερινής αμερικανικής εικόνας.

2012, φονική επίθεση στο Κονέκτικατ, 20 χρόνος άνοιξε πυρ σε δημοτικό σχολείο σκοτώνοντας είκοσι παιδιά κι 6 δασκάλους, 2018, την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου 19 χρόνος σκοτώνει 17 μαθητές σε Λύκειο στη Φλόριντα, την ίδια χρονιά μερικούς μήνες μετά 17 χρόνος θερίζει έφηβους κι ενήλικους στο Σάντα Φε του Τέξας, 2022 Ουβάλντε Τέξας, 18 χρόνος σκοτώνει 18 μαθητές και τρεις εκπαιδευτικούς, κι ανάμεσα σ’ αυτά τα κραυγαλέα περιστατικά ένας κατάλογος ξεδιπλώνεται με αυτοχειρίες και μικρότερης έκτασης αιματοχυσίες.

Χιλιάδες Αμερικανοί διαδήλωσαν, μετά το τελευταίο μακελειό, στους δρόμους της χώρας, φωνάζοντας «ότι ένα παιδί αξίζει περισσότερο από το τουφέκι σας». Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν έκανε έκκληση στο Κογκρέσο αναρτώντας στο Τwitter «κάντε κάτι». Η κατάληξη όλων αυτών ήταν η απόφαση της Γερουσίας να περάσει νομοσχέδιο για τον περιορισμό της κατοχής όπλων, κρίνοντας αναγκαίο τον  έλεγχο του ιατρικού τους ιστορικού, του προφίλ τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας . Ο Τζο Μπάιντεν υπέγραψε το δικομματικό σχέδιο για την ένοπλη βία κι ένα πρώτο βήμα μετά από πολλές δεκαετίες συντελείται για να μπλοκάρει την ασύδοτη πώληση όπλων.

Κι ενώ όλα αυτά συμβαίνουν στη Γερουσία, το Ανώτατο Δικαστήριο κάποιες μέρες πριν, ακύρωσε νόμο της πολιτείας της Νέας Υόρκης, που περιόριζε την οπλοφορία σε δημόσιους χώρους, δίνοντας έτσι το δικαίωμα να κυκλοφορούν οπλισμένοι. Τι έγινε τώρα εδώ; Ό,τι κι να πούμε, ότι κι να γράψουμε είναι πραγματικά ανίσχυρα αν δε βρεθούν κάποιοι νέοι πατέρες που θα βάλουν την αξία της ανθρώπινης ζωής πάνω από τη δύναμη του κέρδους.

Πειραματισμοί όπως αυτοί στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν για την οικοδόμηση ενός Αμερικάνικου έθνους πέρα των συνόρων απέτυχαν. Υπερεκτίμησαν την ακτινοβολία τους και υποτίμησαν το σθένος και την πυγμή μικρότερων δυνάμεων. Το μότο τους ότι κάνουν τα πάντα και διορθώνουν τα πάντα τους κάνει πολιτικά αφελείς και δε στέφεται πάντα με επιτυχία. Κι αν επιμένουν στην παραπάνω δήλωση ας κάνουν τα πάντα έτσι ώστε να μη χρειάζεται να τα διορθώνουν.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!