Δεν είναι θέμα εγωισμού και χαρακτήρα μεγαλώνοντας να γίνεσαι παρτάκιας ενώ πριν δεν ήσουν.
Να, ας το πάρουμε με τη μουσική. Κάποιος που την αγαπάει, θα κάτσει να ακούσει ό,τι ακριβώς επιθυμεί και λαχταράει η ψυχή του στο Youtube ή το Spotify και θα αναζητήσει και θα βρει πολλούς πραγματικούς θησαυρούς.
Δεν θα είναι ποτέ εκεί 100% όμως.
Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα γράψει κάποιο σχόλιο. Στην πιο συνηθισμένη, συγχρόνως θα παρασυρθεί και θα σερφάρει, ή θα ανταποκριθεί στον φίλο του που θα μιλήσει στο chat που θα είναι ανοιχτό στο διπλανό παράθυρο του browser.
Καμία σχέση δηλαδή με πριν το 2005 που ξεκίνησαν αυτές οι πλατφόρμες, όπου πριν από τότε και για λίγο καιρό μετά, θα αγόραζε ένα cd, θα το έβαζε να παίξει και θα απολάμβανε το περιεχόμενο, είτε φορώντας ακουστικά είτε αράζοντας στον καναπέ του ή στο γραφείο του.
Και πιάτα να έπλενε, το μυαλό του ήταν αφοσιωμένο και συντονισμένο στην ακρόαση.
Αλλά όχι. Η στιγμή της ακρόασης ενός άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος του, ήταν πολύ προσωπική. Διαλεκτική. Και πάντα βρισκόταν ο χρόνος, για αυτό. Ο χρόνος της μουσικής σου ήταν ειδικός και σπάνια έπλενες πιάτα εκείνη τη στιγμή. Στα πιάτα άνοιγες ραδιόφωνο.
Έτσι είχε και μια βαρύτητα να δηλώνεις τι μουσική ακούς. Τώρα περισότερο δηλώνεις τι σου αρέσει.
Από τις δύο εποχές της μουσικής που όλοι έχουμε περάσει, σίγουρα θα συμφωνήσουμε πως ως ακροατές, περισσότερο κερδισμένοι είμαστε στην παλαιά.
Διότι στην νεότερη, κάτι από την μαγεία χάνεται από έννοιες όπως ταχύτητα, βιασύνη, πολλά πράγματα μαζί.
Να, κάτι που δεν έχασαν οι άνθρωποι που διαβάζουν βιβλία.
Και το έχασαν όσοι διάβαζαν εφημερίδα και τώρα ενημερώνονται σπαστά με διαδικτυακά με άρθρα.
Εντάξει, ειδικά στα βιβλία είναι πιο ρομαντικό και εξειδικευμένο, γιατί από όλη την διαδικασία, χρωματίζεις με κάτι καινούριο το μέσα σου, ό,τι είδους γνώση και να λάβεις.
Στην επικαιρότητα απλά ξεσκονίζεις το παρόν σου στον κόσμο.
Έτσι λοιπόν και με τους ανθρώπους. Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι η αποκλειστικότητα που κάποτε φαινόταν εγωιστική και δείγμα κακομαθημένου ανθρώπου, τώρα γίνεται μαγκιά και ουσιαστική ανάγκη.
Γιατί να πάω να πιω καφέ με εκείνο τον φίλο μου, που θα τον αποσπάσει κάθε κάποια ώρα το facebook στο κινητό του, η θα πρέπει κάθε τρεις και λίγο να νιώθω ζώον που μιλάω, ενώ αυτός τραβάει 500 φωτογραφίες για να βρει την τέλεια λήψη και φωτισμό για να αποτυπώσει το cocktail του;
Δεν είναι άλλος ένας προβληματισμός σαν τα άρθρα που κυκλοφορούν, αφήστε το διαδίκτυο, η πραγματική ζωή είναι αλλού.
Είναι απλά ότι ξεσυνηθίσαμε από κάτι που ήδη γνωρίσαμε και ζήσαμε. Πως όταν πας να δεις τον φίλο σου είσαι εκεί. Αφοσιωμένος σε αυτόν.
Πριν από αυτή την εποχή ας πούμε, δεν πήγαινα σε σπίτια που είχαν ανοιχτή τηλεόραση. Και μάλωνα τους γονείς μου όταν είχαν κόσμο και άφηναν ανοιχτή τη δική τους.
Το μυαλό μας διασπάται σε πολλές κατευθύνσεις. Χάνει την εστίαση του στην ίδια τη στιγμή.
Κατηγορούμε τον καταναλωτισμό των προηγούμενων δεκαετιών και χαιρόμαστε για τις ευκολίες που έχουμε τώρα που είμαστε πιο απλοί.
Τουλάχιστον, όταν χαλούσαμε τις κάρτες σε ξίδια και ταξίδια διασκεδάζαμε. Γιατί για να περάσει η βραδιά ήμασταν σε μια εγρήγορση να πούμε την επόμενη ατάκα για να γελάσουμε, το επόμενο κουτσομπολιό, το επόμενο νέο μας.
Τώρα και πλούσιος να είσαι, είσαι για λύπηση γιατί εκεί που έπρεπε να κάνεις καραγκιοζιές, για να έχεις κοινό να σε συζητάει ποιανού σουλτάνος γιος είσαι, τώρα πρέπει να φωτογραφηθείς, να κοινοποιηθείς, να κάνεις και λίγο chat για να εξασφαλίσεις μέσα σε δέκα επαφές την παρέα στο κρεβάτι σου.
Και εντάξει για να είσαι έτσι και η παρέα σου τα ίδια θα ‘ναι.
Ούτε το μεθύσι σου δεν σέβεσαι μωρέ; Γίνε σκατά δηλαδή, αλλά νιώσε το και λίγο.
Για κάποιο λόγο πίνουμε και μεθάμε, αν δεν ζήσουμε τη βραδιά για να πετάξουμε και μια μαλακία – απόφθεγμα που θα μας έρθει, τι μένει; Ο πονοκέφαλος της αυριανής;
Έτσι, συνειδητοποιώντας όλα αυτά πέρασα στην άλλη όχθη. Κάνω ό,τι μου κατέβει στο κεφάλι.
Λέω ό,τι ακριβώς σκέφτομαι. Ξεσηκώνω τον άλλον να μαζέψει τις κατευθύνσεις του.
Συζητάω ρωτώντας ό,τι με ενδιαφέρει. Με θράσος. Και να μην με ενδιαφέρει ο άλλος, κάνω ερωτήσεις. Αφού θα περάσω την ώρα μου μαζί σου, be my guest. Και σκνίπα να είναι όταν πάει να πιάσει το κινητό τον πειράζω να τραγουδήσει.
Η παρουσία του τιμά και μένα και αυτόν.
Λίγο πιο πολύ θάρρος. Λίγο λιγότερος φόβος και λίγο λιγότερη ντροπή.
Κάτι λιγότερο, κάτι περισσότερο. Λίγο ζόρι.
Έτσι μόνο. Όχι γιατί πριν ήμουν έτσι. Αλλά γιατί αν δεν συμβεί τώρα, υπάρχει κίνδυνος να χαθεί και ο παλιός αθώος εαυτός και αυτός που μου έχει απομείνει.
Άρχισα να το δοκιμάζω πρόσφατα και πιάνει. Ήδη μετράω γέλια, χαμόγελα και αγκαλιές από παλιούς και νέους ανθρώπους.
Αξίζει.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Μάξιμος
