Δεν υπάρχει πεπρωμένο

Σκέφτομαι κάποιες φορές τις στιγμές που με παρρησία διατύπωνα βαθιά συμπεράσματα.

«Δεν ήταν τυχαίο αυτό. Είχε το λόγο του, το ρόλο του, τη σημασία του. Ήρθε γιατί ήταν για να γίνει, έπρεπε!»

Και έτσι να θαυμάζω και τα μεγάλα γεγονότα στη δική μου ζωή ή κάποιου άλλου.
«Αυτό συνέβη για να αφήσει κάποιο μάθημα.» Ή «Αυτό του συνέβη ώστε να μάθει να ζει με αυτό τον τρόπο»

Από την άλλη να έρχονται στιγμές που να τρώω τα μούτρα μου από το ένστικτο και τα συμπεράσματα και τις αμπελοφιλοσοφίες. Και σκέφτομαι «Τι μαλακίες είναι αυτές. Καθένας χαράζει το δρόμο του μόνος του. Δεν υπάρχει πεπρωμένο – αυτά είναι για τους δειλούς και τους θρησκόληπτους. Πάρε τη ζωή στα χέρια σου!»

Ε και δεν είμαι μόνο εγώ που σκέφτηκα είτε το ένα είτε το άλλο ως απλό προβληματισμό, ή για να κατανοήσω και να αποφασίσω τι ισχύει από τα δύο.
Και σίγουρα δεν είμαι και ο πρώτος που ήρθε αντιμέτωπος με τέτοιες αναζητήσεις.

Το δικό μου συμπέρασμα, για την εγκυρότητα των θεωριών λοιπόν, εντελώς βιωματικά έκρινε πως… δεν είναι έγκυρη καμία από τις δύο θεωρίες.

Δεν υπάρχει γραμμένο, μοίρα, κισμέτ, πεπρωμένο, ριζικό.

Κι ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει τον απόλυτο έλεγχο της ζωής του.

Υπάρχει απλά η Ζωή. Πάνω από τις ζωές μας, η Ζωή ως ένα συγκλονιστικά τεράστιο μυστήριο.

Το πώς θα την περπατήσει ο καθένας δεν έχει να κάνει με σχέδια που θέτει και στόχους.
Αυτά είναι ιδιοτελή σημεία της πορείας μας.

Καθένας είναι μοναδικός και δεν μοιάζει με κανέναν. Αυτό είναι δώρο.

Η ευθύνη που του αναλογεί είναι ο σεβασμός και η ταπεινοφροσύνη απέναντι σε αυτό που υπάρχει και είναι μεγαλύτερο από αυτόν. Και από εκεί και πέρα να δηλώνει την παρουσία του όντας ανοιχτός ως άνθρωπος ώστε να κοινωνήσει τα δώρα και την εκπαίδευση που θα έρθουν.

Όσο πιο ειλικρινής και έντιμος είναι κανείς κοιτώντας μέσα του, όσο πιο πιστά ζει τις στιγμές του, τόσο περισσότερη Γνώση και Συνειδητοποίηση θα αποκτήσει. Και κατανοώντας τον εαυτό του, θα νικάει τα σκοτάδια του. Και έτσι θα αναγνωρίζει και το πεδίο γύρω του.

Τι χώρο καταλαμβάνει τελικά ως έγνοια, η έννοια της τύχης ως ένα τεράστιο μέγεθος που τάχα το έχουμε ανάγκη; Αν κάποιος ξεπεράσει τους φόβους του, τα κόμπλεξ του, τα φαντάσματα του, δουλεύει σκληρά για να αυτοβελτιώνεται αναπόφευκτα δεν θα προκαλέσει ανάλογες με τα κεκτημένα του εμπειρίες;

Και ας μην γνωρίζει ποιες θα είναι αυτές και ας χαλάνε τα σχέδια που μάταια κάνει ή κι ας ολοκληρώνονται.

Αν μάθω στο γιο μου να εργάζεται την ολοκλήρωση του, να είναι ανοιχτός στην αγάπη, να αποζητά και να κατανοεί ακόμα και τις αντιξοότητες που συμβαίνουν σε αυτόν ή σε κάποιον άλλο, σύμφωνα με την Αρετή, την Ηθική, τη Γνώση και τη Συνείδηση του, τότε σίγουρα η ουσία δεν θα είναι γιατί συμβαίνει κάτι και από πού προήλθε, αλλά το ότι απλά συμβαίνει, το ζει και αύριο θα είναι λίγο κάπως πιο πλούσιος άνθρωπος μέσα του.

Όλα συμβαίνουν στη Ζωή. Ουρανοί, Γκρεμοί, Φλατ επίπεδα. Το θέμα είναι τι κάνεις όταν βρεθείς εκεί, πώς διαχειρίζεσαι δηλαδή την διαμονή σου σε κάποιο από αυτά ή την μετακόμιση σου από το ένα στο άλλο, ανάλογα με τη δύναμη που κάθε φορά θα έχεις. Και ας αποτύχεις.

Και είναι κάτι που όταν το δεις έτσι και θα σε πονέσει πολύ αλλά και θα σε συναρπάσει καθώς η τροχιά σου θα αποτυπώνει στο τέλος  πίσω στο έναν καινούριο αστερισμό καθώς θα βηματίζεις.