Ο θάνατος είναι το αντίπαλο δέος του έρωτα. Αυτά τα δύο συγκλονίζουν την ύπαρξη μας, μας καθορίζουν, μας εκπαιδεύουν και μας ωθούν στην αναμέτρηση με τα όρια μας, με τελικό σταθμό την υπέρβαση.
Το πένθος για το θάνατο ενός αγαπημένου, δεν είναι πόνος που έχει να κάνει με μια απουσία.
Δεν είναι καν ανάμνηση που νοσταλγείς.
Είναι η ανάγκη να δεις τον άνθρωπο που έφυγε, να τον συναντήσεις εδώ και τώρα, να τον συναναστραφείς και να νιώσεις εκείνο το συναίσθημα της ζεστασιάς μέσα από την καθημερινότητα σας, όταν σου έφτιαχνε ένα καφέ ή σου έκοβε ένα μήλο ή κάτι μικρό, καθημερινό που μόνο εκείνος συνήθιζε να κάνει μαζί σου.
Αλλά πέφτεις σε τοίχο. Απλά δε γίνεται.
Είναι η φρίκη που αισθάνεσαι καθώς συνειδητοποιείς, πως δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα να εκπληρωθεί η επιθυμία σου.
Και ενώ δεν το αντιλαμβάνεσαι ως απώλεια αλλά ως αποχωρισμό, χαζεύεις να κοιτάς το χρόνο, πως δεν χαρίζει αντάμωση, όπως κάθε φορά που φεύγει κάποιος αλλά εφόσον αγαπιόμαστε, πάντα ξανάρχεται.
Η μνήμη δεν είναι ακριβής. Αναπολείς τόσες στιγμές που ζήσατε, αλλά, τι μπλουζάκι φορούσε σε εκείνο το συμβάν; Δε μπορείς να δεις. Ο άτιμος ο εγκέφαλος με τις λειτουργίες του, εξοικονομεί χώρο για να αποθηκεύει τις πληροφορίες, που αποτελούν τη μνήμη.
Και σαν παιδάκι που το μάλωσαν και κλαίει, κλαίει μέχρι που δεν έχει άλλα δάκρυα και πάει θυμωμένα και αποφασισμένα να παίξει με το παιχνίδι του, έτσι αφήνεσαι στο χρόνο και συμβιβάζεσαι, πως είσαι ανυπεράσπιστος, αδύναμος να δράσεις, η κατάσταση δεν είναι στο χέρι σου ούτε στο χέρι κανενός. Και προχωράς.
Θα νιώσεις άρνηση, θα έρθει θυμός ακόμα και με τον απόντα αφού κάποιες στιγμές θα νιώθεις πως σε εγκατέλειψε.
Μα όσο βάρβαρα η ζωή συνεχίζεται και σε παίρνει μαζί της, κοιτάς και λες πως ναι , αυτό είναι η ζωή και θα συνεχίζει τόσο φυσιολογικά να υπάρχει και μετά από σένα.
Και δέχεσαι πως ο άνθρωπος που έφυγε, όταν πια θα τον σκέφτεσαι η μορφή του θα είναι στο εξής κάπως ξεθωριασμένη σε σχέση με τους άλλους.
Θα τον θυμάσαι με τις διαστάσεις της φωτογραφίας ή του βίντεο και όχι όπως τους ανθρώπους που είδες πρόσφατα και θα τους δεις και σε λίγο σε πραγματικές διαστάσεις.
Και η φωνή του θα είναι αλλιώς. Θα θυμάσαι τα λόγια που σου είπε ένα απόγευμα και θα δεις πως δεν μπορείς να συγκρατήσεις έναν ήχο που εδώ και καιρό δεν ακούς.
Και αν κάποιες φορές θα τον ξεχνάς μέσα στη ρουτίνα σου, μην νιώσεις άσχημα. Αυτό θα γίνεται απλά για να γιγαντώνεται η χαρά όταν θα σε επισκέπτεται στον ύπνο σου.
Είναι ένας κύκλος που άλλος πιο εύκολα άλλος πιο δύσκολα, θα ακολουθεί.
Για αυτό και η καλύτερη συμβουλή που μπορείς να δώσεις σε κάποιον που το ζει, είναι να κάνει κουράγιο και υπομονή, ώστε ο χρόνος να κάνει τη δουλειά του και να θεραπευτεί από την ταπείνωση που του προκαλεί, ουσιαστικά ή ίδια μας η ύπαρξη.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Μάξιμος
