Ένα καινούριο μέλος σε μια οικογένεια, σημαίνει πράγματα βαθύτερα από λέξεις και έννοιες όπως μωρό, πατουσάκια, φωνούλες, φασαρίες και χαρά.
Είναι βέβαια και αυτά. Μα περισσότερο, είναι η ζωή και η ενδοσκόπηση που γίνονται σωστά και δημιουργικά.
Παππούδες, μεσήλικες, που αφήνουν την κατάθλιψη στην άκρη και χωρίς τα λάθη που έκαναν ως νέοι γονείς, αποκτούν ενέργεια και μαθαίνουν ξανά σε έναν νέο, ακούραστο άνθρωπο πώς να περπατάει.
Που κάθονται και στολίζουν τα Χριστούγεννα το σπίτι τους, για να φτάσει η στιγμή που θα ανάψουν τα λαμπάκια και να καταγράψουν έτσι μέσα τους την πρώτη αντίδραση χαράς και έκπληξης για το πρωτόγνωρο, «μαγικό» θέαμα.
Και κάπου εκεί θα πουν «Πόσο μικρούλι ήταν το μωράκι μας πέρυσι που γεννήθηκε; Φέτος λέει λεξούλες και αρχίζει να περπατάει. Μα, αφού ήμουν συνέχεια από πάνω του, γιατί νιώθω ότι δεν ήμουν καν εκεί;»
Κι έτσι, έρχεται η πρώτη σφαλιάρα. Πόσο βιαστικά και λάθος ζούνε οι άνθρωποι τις στιγμές τους.
Οι νέοι γονείς, που σνομπάρουν τις συμβουλές των μανάδων τους και τα «Εμείς έτσι κάναμε τότε», ενώ ακούνε ευλαβικά τις υποδείξεις των παιδίατρων. Σα μια ελπίδα να ξυπνά πως σε κάποιες δεκαετίες, μια γενιά πολύ καλύτερη θα πρωταγωνιστεί.
Και οι γύρω τους, φίλοι, γνωστοί και συγγενείς να αυτοπροσδιορίζονται ξανά.
Το να λες πως θες να κάνεις ένα παιδί από χρόνια, δεν είναι μόνο η ανάγκη να δώσεις όλη σου την αγάπη και να προσφέρεις ανιδιοτελώς διδασκαλίες γνώσεων και αξιών.
Αντέχεις; Έχεις τα κότσια για έννοιες όπως η «επιμέλεια» και η «αφοσίωση»; Για αυστηρά προγράμματα και και γερά ξενύχτια; Για να ρίχνεις το εγώ σου κάθε φορά που τα νεύρα σου γίνονται κρόσσια και θες να χαλαρώσεις σε ένα σπα, αλλά εσύ και πάλι θα είσαι από πάνω, να εξηγείς, να καθοδηγείς, να είσαι συνεπής;
Ένας νέος άνθρωπος είναι ένα καθαρό κατάλευκο χαρτί. Γι’ αυτό και όλοι ελέγχονται ως υποσυνείδητα γνώστες που οι ίδιοι αποτελούν τους συγγραφείς του.
Όσο και αν κάποια στιγμή ξεχαστείς, όταν αγοράζεις ένα άσπρο χαλί για πολύ καιρό προσέχεις να μην πατήσεις με παπούτσια πάνω του. Φαντάσου με τον άνθρωπο που δεν είναι ρούχο ώστε αν λερωθεί, απλά να πλένεται και όλα έτσι να είναι καλά.
Όταν έρχεται το νέο μέλος στην οικογένεια και καθώς μεγαλώνει, ενδοσκοπείς και φιλοσοφείς, χωρίς καμιά επιτήδευση.
Για παράδειγμα, διαχωρίζεις με τη σειρά σου, αυτή τη διαφορά των ρημάτων του κλισέ, αν ο άνθρωπος γεννιέται ή γίνεται, καθώς διακρίνεις ποιες συμπεριφορές είναι μιμητικές και ποιες κατεξοχήν ρηξικέλευθες.
Και στην κορυφή των μεταμορφώσεων, φυσικά, βρίσκονται οι μανούλες.
Από τη διαχείριση των ορμονών που κάνουν πάρτυ τις πρώτες μέρες, μέχρι και πολύ καιρό αργότερα, να πρέπει να μάχονται με τις ισορροπίες τους.
Ποιες ήταν, τι ονειρεύτηκαν, που συγκλίνουν όλα αυτά σε σχέση με αυτό που ζουν τώρα. Βρίσκουν κατανόηση, όταν από κάθε κατεύθυνση έρχονται και δέκα συμβουλές για το πώς αυτό που πράττει στο παιδί της μπορεί να γίνει και καλύτερα;
Τι περίεργο τεστ είναι αυτό, να πρέπει να δοκιμάζεται απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό, όσον αφορά τις ίδιες της τις ισορροπίες και το πόσο σταθερά κρατάει το ολόδικό της τιμόνι;
Και η γυναίκα; Μήπως γλιστράει από την ίδια της την υπόσταση, καθώς όλα αλώνονται από το ρόλο της μάνας;
Να, άλλη μια δοκιμασία. Ο χρόνος που θα χρειαστεί το βλέμμα και το άγγιγμα του άντρα της να μαγνητιστεί με ειλικρίνεια από την κάπως διαφορετική εξωτερικά εικόνα της.
Τελικά, όταν ο άνθρωπος καταφέρνει να κατακτήσει και να επιτεύξει τους στόχους του και να ολοκληρώσει τους προγραμματισμούς του, εκεί πραγματικά δοκιμάζεται το υπόστρωμα, τόσο της ζωής του όσο και της προσωπικότητας του.
Και το συγκεκριμένο τεστ, δυστυχώς δε χωράει βαθμολογία κάτω από τη βάση.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Μάξιμος
