Κρατάς μυστικό;

Είναι αβάσταχτα τα μυστικά.

Όχι μόνο το να έχεις μυστικά αλλά και να σου εμπιστεύονται άλλοι τα μυστικά τους για να τα διαφυλάξεις. Δύσκολο, πολύ δύσκολο…

Είναι ταμπού, που όλοι το έχουμε ακούσει και όλοι το έχουμε πει, πως κάθε σπίτι όταν κλείνουν οι πόρτες, κανείς δεν ξέρει τι μυστικά κρύβει, που ποτέ δεν θα βγουν παραέξω.

Που χάριν αυτών, θα χτιστούν χαρούμενες εικόνες για να οχυρώσουν την ακριβή εκείνη πληροφορία που δεν πρέπει να κοινοποιηθεί πουθενά.

Είναι ελάχιστες οι φορές που κάποιο γεγονός αναπάντεχο από αυτά που ορίζουν με σαφήνεια μια καινούρια κατάσταση, καταφέρνει κανείς να μην το μοιραστεί με κανέναν.

Όλοι έχουμε ένα άτομο εμπιστοσύνης να μας ξαλαφρώνει τουλάχιστον από το βάρος των σκέψεων μας. Πόσο μάλλον όταν οι σκέψεις μας κατά την κοινή λογική δεν θα έπρεπε να κοινοποιηθούν πουθενά, γιατί θα είναι βλαβερές.
Μπορεί κάποιος να στεναχωρηθεί από αυτές, μπορεί να βλάψουν κάποιον άλλον ή εμάς, μπορεί να αφορούν κάποιου είδους παρανομία και το κόστος της κοινοποίησης να ανατρέψει τις ισορροπίες της ζωής μας ανεπανόρθωτα.

Τότε πέρα από την εμπιστοσύνη, υπολογίζουμε και στην αγάπη του προσώπου το οποίο επιλέγουμε να του ανοιχτούμε.
Ακόμη και όταν αυτά δεν υπάρχουν πολλές φορές θα επιλέξουμε ένα πρόσωπο που εκτιμούμε – ακόμα και έναν άγνωστο που συμπαθούμε, κάποιον που πιστεύουμε ότι δεν θα μας εκθέσει να του ακουμπήσουμε το βάρος της ψυχής μας.

Όχι τόσο για να μας δώσει μια συμβουλή και να απεμπλακούμε, αλλά πιο πολύ για να νιώσουμε ότι μας νιώθει και ίσως ότι μας κατανοεί. Και ας ξέρουμε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να μας εκθέσει ή να ταραχτεί και να μας εγκαταλείψει.

Μα αν είναι βάρος για κάποιον να βιώνει πράγματα που δεν μπορεί να μοιραστεί, δεν θα είναι και για αυτόν που καλείται να ακούσει και να διαχειριστεί δια της αντιλήψεως του μια πληροφορία εξωτερική, που υπερβαίνει την αντοχή της δικής του στρωμένης εσωτερικότητας;

Κάποιος έχει για φίλους δυο ανθρώπους, κοινούς γνωστούς μεταξύ τους χωρίς όμως κανένα κοινό σημείο αναφοράς. Ίσως να έχουν συναντηθεί κοινωνικά, να έχουν ανταλλάξει και ένα χαιρετισμό μεταξύ τους ή ακόμα περισσότερο και δυο τρεις κουβέντες σε πλαίσια παρεούλας ή συνδιασκέδασης. Αλλά κατά τα άλλα εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους. 

Όταν θα μείνει με τον ένα από τους δύο και προκύψει κάποια αναφορά ή και στο άσχετο, να αρχίσουν οι εκμυστηρεύσεις των εκμυστηρεύσεων. «Αυτός έχει μπλέξει σε μια ιστορία με μια πιτσιρίκα και φοβάται μη το μάθει η γυναίκα του, μόνο εγώ το ξέρω» «Αυτός έχει πρόβλημα με την κόρη του που έμπλεξε με ναρκωτικά και είναι απεγνωσμένος, μόνο σε μένα το έχει πει» «Ο γιος του είναι γκέι και δεν το πήρε καλά, προσπαθώ να του εξηγήσω ότι δεν χρειάζεται να νιώθει άσχημα αλλά δεν θέλει να το συζητάει καθόλου» Σε όλους έχει συμβεί. Ανεξαιρέτως!

Και διαχωρίζω απόλυτα το στοιχείο του κουτσομπολιού ως προδιάθεση σε αυτές τις δηλώσεις.

Και είναι δεδομένο ότι και το θιγόμενο πρόσωπο δεν θα κινδυνέψει και δεν θα έρθει σε δύσκολη θέση από το νέο πρόσωπο που αν και δεν τον γνωρίζει, ξέρει το μυστικό του.

Μέσα από τις συζητήσεις για τα μυστικά των άλλων, κατανοούμε καλύτερα τους ανθρώπους, τη ζωή, τον εαυτό μας.

Ερμηνεύουμε τις συμπεριφορές και τις αντιδράσεις των ηρώων μας και βγάζουμε τα συμπεράσματά μας.

Και μέσα από την ανταλλαγή των απόψεων το «καρφί» οξύνει την κρίση του, στο να συμπαρασταθεί καλύτερα και να βοηθήσει στη λύση ενός προβλήματος που δεν του ζητήθηκε στην τελική να το διαχειριστεί.

Γιατί τα ανθρώπινα πάθη τα αντέχει κανείς αβίαστα μόνο ως τηλεθεατής ή ως αναγνώστης, όχι ως μέτοχος, όχι ως συμπαραστάτης.

Όμως στην άλλη όψη… ο κόσμος είναι μικρός.

Και το θέμα δεν είναι ότι ο φίλος που έμαθε για το φίλο του φίλου του θα μαρτυρήσει ποτέ τίποτα. Αλλά όταν θα έρθει μια συγκυρία στη ζωή του όπου δεν θα μπορεί να αποκαλύψει αυτό που του συμβαίνει, ο πρώτος άνθρωπος που δεν θα εμπιστευτεί θα είναι ο φίλος που του μοιράστηκε τον προβληματισμό ή και την ειλικρινή στεναχώρια για το πρόβλημα του φίλου του.

Και κάνοντας τον συνειρμό αυτό, ότι δηλαδή ο κόσμος είναι μικρός και ότι ο ίδιος γνωρίζει τα εσώψυχα και εσώπορτα ανθρώπων που έχουν τυπικότατες κοινωνικές σχέσεις, ο άνθρωπος αυτός κλείνεται μέσα του και θωρακίζεται στη σιωπή για τα καλά.

Υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων.

Αυτοί που στα δύσκολα φωνάζουν ανθρώπους γύρω τους να περάσουν όλοι μαζί με αγάπη τη φουρτούνα του και αυτοί οι οποίοι κερδίζουν και τον σεβασμό μου λόγω της γενναιότητας τους και το περνάνε ολομόναχοι, δίχως να το μοιράζονται ακόμα και αν το θέλουν.