Συμβαίνει αιώνια.
Οι άνθρωποι μαλώνουν μεταξύ τους. Άλλες φορές μονοιάζουν κι άλλες όχι, οπότε οι δρόμοι τους αλλάζουν.
Αυτό είναι η ζωή. Από τους ανθρώπους που θα συναντήσει κανείς στην πορεία του, κάποιοι θα μείνουν και κάποιοι θα φύγουν παραχωρώντας αν όχι τη θέση τους, σίγουρα το χώρο που έπιαναν σε καινούριους.
Δεν πονάει μόνο ο έρωτας όταν τελειώνει.
Οι άνθρωποι πενθούν και φιλίες κάποια στιγμή στη ζωή τους.
Και αν οι άνθρωποι μαλώνουν μεταξύ τους, αυτό είναι και το μόνο στενάχωρο.
Στον έρωτα δικαιούσαι να είσαι ασύδοτος. Να κάνεις ό,τι σου κατέβει. Το τέλος είναι μέρος της παράστασης.
Όμως στη φιλία που θα τελειώσει και θα συνοδευτεί το φινάλε από ένα φαντασμαγορικό καυγά, τότε αυτό που θα μείνει θα είναι μια απέραντη ασχήμια.
Υπάρχουν άνθρωποι που περνάνε και μας καθορίζουν. Θες ο θαυμασμός; Θες οι εμπνευσμένες συζητήσεις; Θες τα γέλια που κάνεις με κάποιους πολύ συγκεκριμένους ανθρώπους;
Καταλήγεις να εκτιμάς τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου ως αναντικατάστατο. Και δέχεσαι τη δωρεά του να νιώσεις ομοίως και εσύ.
Άλλες φορές πάλι μοιάζουν και με μικρούς έρωτες. Και όπως λέμε «τότε τραβιόμουν με τον τάδε» στις μικρές μας ιστορίες που πάντα συνοδεύονται με ένα χαμόγελο, να πούμε και «τότε ήμουν κολλητός με την τάδε και γυρνούσαμε όλα τα μαγαζιά και κάναμε ό,τι μας κατέβει».
Και να είναι λεπτομέρεια το «γιατί» δεν είστε κολλητοί πια. Και να είναι ένα χαριτωμένο επεισόδιο το πόσο σκατά ένιωθες όταν σταματήσατε όχι απλώς να κάνετε παρέα αλλά και να μιλάτε.
Όταν κάποιος νιώθει μοναξιά δε σκέφτεται τόσο τους έρωτες του. Είναι πολύ υποθετικό το «τι θα συνέβαινε αν στα 25 μου δεν χώριζα με το Γιάννη».
Σκέφτεται αυτούς τους τρεις τέσσερις φίλους, που σα μάγοι είχαν πάντα τη λύση. Όχι απαραίτητα μέσα από τη σοφία τους. Μπορεί ακόμα και μέσα από τη βλακεία τους. Αυτό το κάτι που σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος σου. Ότι έχεις άνθρωπο να σε συμπονά. Να δείχνει ότι σε συμπάσχει.
Γιατί η μοναξιά σε κάνει να αντιμετωπίζεις το ρεαλιστικό κομμάτι της ζωής, από το οποίο προφανώς πάσχεις. Και μέσα από την αυτοκριτική που επιφέρουν αυτές οι καταστάσεις, μετράς τι έκανες και τι δεν έκανες για να κρατήσεις αυτούς τους ανθρώπους που χρόνια μετά τους σκέφτεσαι με βάθος ακόμα και αν έχεις ξεχάσει τις φωνές τους, να είναι μόνο φιγούρες και αποτυπώματα στη σκέψη σου.
Και εκεί που ανάβεις τσιγάρο και μετράς 1. η Ντίνα 2. η Δήμητρα 3. ο Μιχάλης 4. ο Λευτεράκης αναρωτιέσαι, «Μήπως τελικά δεν είμαι καλός άνθρωπος; Μήπως είμαι φρικιό και οι άνθρωποι δεν με καταλαβαίνουν;» γλυκαίνεσαι όταν ξαναμετράς.
Οχτώ χρόνια ο Ηλίας φίλος αδελφικός πλάι μου. Δώδεκα ο Θοδωρής που πια δε βλεπόμαστε μα πάντα με σκέφτεται και με αναζητά! Και η Χρύσα εδώ και έξι χρόνια μου απέδειξε την αληθινή αγάπη της. Σάμπως με αυτούς δεν καυγαδίσαμε πάνω από μία φορές;
Και λες δεν πειράζει. Αυτά συμβαίνουν. Και συμβαίνουν σε όλους.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Μάξιμος
