Σε αυτό το υπέροχο και πανάκριβο φάσμα που λέγεται Φιλία, υπάρχουν πολλές κατηγορίες.
Κάποιες από αυτές είναι σίγουρα οι κολλητοί μας, οι απαραίτητοι στην κάθε μας μέρα, με τους οποίους μοιραζόμαστε την ανάσα μας, τα νέα μας την στιγμή ακριβώς που θα συμβούν, τις έγνοιες μας, τους προβληματισμούς μας, ή και απλά την διασκέδαση μας.
Είναι και οι λιγότερο κολλητοί, που όμως η γνωριμία μας δοκιμάστηκε μέσα στο χρόνο και φτιάξαμε σχέσεις αυθεντικές, με βάθος αγάπης, επικοινωνίας, εμπιστοσύνης και σεβασμού.
Είναι και άνθρωποι με τους οποίους κατά βάση είμαστε χαμένοι λόγω ρουτίνας ή άλλων δυσκολιών που δεν μπορούμε να πολυσυναντιόμαστε, αλλά όταν αυτό συμβαίνει, είναι σα να μην πέρασε μια μέρα από την τελευταία φορά που μοιραζόμασταν όμορφες στιγμές μαζί τους.
Ζώντας σε μια δυτική κοινωνία, με εύκολες τις μετακινήσεις μεταξύ των κρατών, όλοι λίγο πολύ έχουμε φίλους που μεταναστεύσανε – μπορεί να συνέβη και σε εμάς τους ίδιους.
Και δεν μιλάω για την τελευταία περίοδο της κρίσης που νέοι άνθρωποι σκορπίζουν στην Ευρώπη, χωρίς όμως να την αποκλείω ,αλλά και για τα προηγούμενα χρόνια που όλο και κάποιον αγαπημένο μας αποχαιρετήσαμε για σπουδές ή για μια προσφορά εργασίας. Και συνήθως όποιος από αυτούς έφευγε για σπουδές ήταν πολύ φυσικό να απορροφηθεί από την αγορά εργασίας του κράτους που πήγαινε.
Μπορούν άραγε να κρατηθούν τέτοιες φιλίες;
Κάποιες εκ των πραγμάτων θα διακοπούν δίχως να τελειώσουν μέχρι την επόμενη αντάμωση και κάποιες σίγουρα θα δοκιμαστούν.
Τα πράγματα με την μετανάστευση και την ξενιτειά δεν είναι όπως παλιά.
Θυμάμαι την Τασία μια Ελληνίδα της ομογένειας στη Νέα Υόρκη που μου περιέγραφε πως τώρα με το Skype και τα τηλέφωνα οι αποστάσεις εκμηδενίζονται. Μα και οι μετακινήσεις μπορούν να γίνονται πιο συχνά, ειδικά από έξω προς τα εδώ όπου υπάρχουν φθηνότερα ναύλα εισιτηρίων με υψηλότερο εισόδημα. Ενώ πριν 30 – 40 χρόνια μπορεί η μόνη πρόσβαση επικοινωνίας να ήταν τα γράμματα.
Ο δικός μου προβληματισμός όμως είναι πόσο γερά είναι τελικά τα θεμέλια μιας φιλίας για να μπορεί να διατηρηθεί από το υποκατάστατο του chat και των βιντεοκλήσεων.
Μπορώ να πίνω κάθε μέρα καφέ μέσα από το skype με το φίλο μου το Θωμά που ζει στην Ιταλία. Να ξέρει τα πάντα για μένα και εγώ τα πάντα για αυτόν, να μου δίνει ιδέες που θα με επηρεάσουν καθώς τις ακολουθώ. Και ομοίως και με άλλους δέκα φίλους που ζουν έξω.
Όταν κάποια στιγμή εγώ θυμώσω με έναν από τους δέκα, είτε για κάτι με το οποίο διαφώνησα είτε γιατί μέσα σε αυτή την πλασματική συχνότητα επαφών νιώσω ξαφνικά παραμελημένος, πόσο εύκολο είναι αυτή την λίστα των δέκα φίλων να την κάνω λίστα των οχτώ φίλων;
Θέλω να πω, πως στην αληθινή ζωή, εκτονωνόμαστε καθώς ζούμε τις εντάσεις μας τις τρυφεράδες μας, τις γλύκες και τα πάθη μας και μετά πάλι γελάμε και προχωράμε.
Η απόσταση λόγω μετανάστευσης, δε στερεί πια την επικοινωνία, αλλά κάπως μας βάζει να τοποθετούμαστε απέναντι στον φίλο μας.
Εξάλλου όταν αράζουμε σε έναν καναπέ δεν βλέπουμε και τη φάτσα μας κάτω δεξιά στο παραθυράκι!
Είναι το ίδιο περίεργο με μια ερωτική σχέση από απόσταση. Τηλέφωνα, μηνύματα και έμμεση επικοινωνία που μπερδεύουν και καταστρέφουν.
Ναι, οι φιλίες με τους ξενιτεμένους φίλους μας μπορούν να κρατηθούν. Σίγουρα θα δοκιμαστούν και αυτές που θα νικήσουν θα δικαιωθούν και θα δυναμώσουν.
Αλλά και όσες δεν κρατήσουν δεν σημαίνει, ότι δεν ήταν αληθινές φιλίες.
Οι άνθρωποι χάνονται χωρίς να το θέλουν και να το επιλέγουν κατά τη διάρκεια της ζωής τους, ακόμα και όταν μένουν δυο τετράγωνα παραδίπλα.
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Μάξιμος
