Ανεκπλήρωτοι έρωτες. Εντάσεις. Αποστάσεις. Διαστάσεις. Προσωρινοί χωρισμοί.
Το τι «μεγάλο» πραγματικά νιώθεις, το υπερασπίζεσαι την στιγμή που δεν σου δίνουν αυτό που θες.
Στην στραβή.
Εκεί, μπαίνεις σε ένα διαρκές παιχνίδι επιβεβαίωσης.
Είτε μείνεις στην αρένα να πολεμάς και να διεκδικείς είτε αποφασίζοντας μια αξιοπρεπή έξοδο από την κατάσταση, καλείσαι να αποδείξεις αν θα κερδίσει η μεγαλοσύνη ή η μικροπρέπεια.
Όσες φορές βρέθηκα θεατής τέτοιων καταστάσεων, συνήθως κυριαρχούσε ο θυμός.
«Ο έτσι, ο αλλιώς, που δεν μου αναγνώρισε όλα αυτά και φέρθηκε έτσι, που είναι στον κόσμο του, που δεν βλέπει…» και θεωρητικά ο άνθρωπος αυτός στέκεται και περιμένει.
Μα με τέτοια ψυχολογία ακόμη και αν επιστρέψει δίπλα σου είναι καταδικασμένο να πνιγεί στα απωθημένα που δημιουργείς.
Τι νεύρα είναι αυτά;
Η απόρριψη είναι ένας καλοχτισμένος τοίχος.
Και ο άνθρωπος που θα πέσει πάνω του, προσπαθεί συνήθως να απαξιώσει το οικοδομικό υλικό αντί να συνειδητοποιήσει την ύπαρξη του τοίχου.
Δεν είναι μόνο ότι δεν δεχόμαστε ένα τέλος.
Επιπλέον, προσπαθούμε να το οικειοποιηθούμε, να το κάνουμε πιο δικό μας.
Λες κι έτσι ό,τι σε πόνεσε θα χάσει την ένταση του αναδρομικά και θα έχεις τη δύναμη σου πίσω για να συνεχίσεις με ορμή για τα επόμενα της ζωής, που καθώς πονάς δεν αντιλαμβάνεσαι, ακόμη και αν στα περιγράφουν οι αναίσθητοι οικείοι σου, που το συζητάς μαζί τους καθημερινά για περίπου έξι ώρες.
Για να το πάρουμε και λίγο από την αρχή, ας πάρουμε ως δεδομένο ότι πονάς.
Γιατί το συζητάς και δεν το εκτονώνεις;
Από το να συζητάς, να αναλύεις, να προφητεύεις και να ονειρεύεσαι, γιατί σε πρώτη φάση δεν κάθεσαι να ρίξεις ένα κλάμα;
Είναι η πιο υγιής αντίδραση για το συναίσθημα αυτό την οποία όσο «μεγαλώνουμε» και πιο complicated γινόμαστε, τη λησμονούμε μέχρι νεωτέρας ανωτέρας βίας.
Κατά δεύτερον αφού σαφώς και ενυπάρχει ο εγωισμός σε τέτοιες καταστάσεις από το να θυμώνεις, σκέψου πως καθώς εσύ τηρείς στάση αναμονής, ο άλλος κάνει τη ζωή του.
Δες το λοιπόν σαν ένα διάλειμμα για να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου.
Γυμνάσου. Δραστηριοποιήσου. Φτιάξε κάτι με ό,τι έχεις.
Δεν υπάρχουν συνταγές για τις σχέσεις. Απλά συμβαίνουν!
Φυσικά συμβαίνουν και προτού το καταλάβεις.
Αν θες να εκβιάσεις κάτι, το μόνο που μπορείς να επηρεάσεις είναι η δική σου ερωτευσιμότητα και φυσικά όχι μέσα από την επιτήδευση αλλά δημιουργώντας και παρουσιάζοντας έναν τουλάχιστον αξιόλογο άνθρωπο.
Δε λέω, η γοητεία χαρίζεται και δεν κατακτάται, αλλά το παιχνίδι με τον εαυτό σου είναι το μόνο στο οποίο έχεις απόλυτη ευθύνη και ελευθερία, όπως και την ελπίδα να γλυτώσεις από μοιρολατρικά στερεότυπα.
Έτσι απελευθερώνεσαι απ’τα απωθημένα.
Όταν και αν ξαναέρθει η ώρα να κριθεί ο ευσεβής σου πόθος, θα περισσεύει από σένα γλύκα που θα τραβάει σαν μέλι το «καινούριο πράμα» – τη συνέχεια.
Άλλοι ομοιοπαθείς θα ψάχνονται ακόμα, να εξηγήσουν το τι έγινε, πως έγινε, και τι θα συνέβαινε αν δεν γινόταν αυτό που ήδη έχει συμβεί.
Αμήν!
Συντάκτης: Κωνσταντίνος Μάξιμος
