Δύσκολη η επιστροφή στη βάση μας μετά τις σπουδές

«Όλα τα ωραία κάποια στιγμή τελειώνουν», λέει ο σοφός λαός. Ειλικρινά, αυτός που το είπε για πρώτη φορά πρέπει να είχε στο μυαλό του το τέλος της λατρεμένης φοιτητικής ζωής και την επιστροφή στον τόπο καταγωγής μας.

Σαν χθες σου φαίνεται που ύστερα από εκείνο τον ατελείωτο Γολγοθά των Πανελλαδικών στεκόσουν έξω απ’ το σχολείο με την καρδιά σου έτοιμη να σπάσει. Ακόμη θυμάσαι τη στιγμή που είπες «είμαι πλέον φοιτητής».

Αν τότε η αρχή της φοιτητικής μας ζωής σηματοδοτούσε το πέρασμα απ’ τα εφηβικά μας χρόνια στα επόμενα, στα πιο τρελά κι ανέμελα χρόνια της ζωής μας, τότε η επιστροφή στη γενέτειρα σηματοδοτεί το πέρασμα απ’ την ανέμελη ζωή στην ωριμότητα, στις ευθύνες και στις υποχρεώσεις. Με δυο λόγια στην ενήλικη ζωή!

Είχες το σπιτάκι σου, την άνεσή σου, κόσμος έμπαινε κι έβγαινε 24 ώρες το 24ωρο -πράγμα απολύτως normal-, ξενυχτούσες και γυρνούσες  σπίτι μετά από δυο ημέρες και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Ξαφνικά επιστρέφεις στο πατρικό σου σπίτι μαζί με τους γονείς σου και ναι, δε λέμε, ωραίο το φαγητό της μανούλας, το καθαρό σπίτι και τα φρεσκοπλυμένα και φρεσκοσιδερωμένα ρουχαλάκια -μιας και σαν φοιτητής έτυχε να φοράς μαγιό γιατί δεν είχες καθαρό σώβρακο- αλλά μαζί με όλα τα καλά επιστρέφει κι ο έλεγχος

«Πού θα πας;», «Σπίτι δεν έχεις;», «Δεν έφαγες, θα πάθεις τίποτα, καφέδες όλη μέρα», «Να έρθεις νωρίς έχουμε τραπέζι τη θεία την Πιπίτσα». Επίσης υπάρχει κι ο νυχτερινός έλεγχος «Την άκουσα εγώ την πόρτα 7 παρά το χάραμα» , «Βρομάει το δωμάτιό σου αλκοόλ». Και κάπου εκεί αρχίσει να ταράζετε ανεπανόρθωτα το νευρικό σου σύστημα κι ο εγκέφαλός σου να χτυπάει παλαμάκια πιο γρήγορα και απ’ τα παλαμάκια που χτυπάει η Ρουβίτσα στη συναυλία του Ρουβά.

Μαζί με ό,τι άφησες πίσω ξέχνα και το κατά τα άλλα fit κορμί που έχτιζες όταν σε έτρωγε η πείνα τέλος του μήνα που δε σου έφταναν τα χρήματα. Λίγο το φαγητό της μαμάς, λίγο οι πίτες της γιαγιάς, λίγο τα γλυκά της θείας, η ζυγαριά σου παίρνει την ανιούσα αργά αλλά σταθερά.

Αρχίζεις την αναζήτηση εργασίας και νιώθεις για πρώτη φορά τι πάει να πει κρίση, αφού υπάρχουν ελάχιστες ευκαιρίες για δουλειά κι αυτές πολύ χαμηλά αμειβόμενες. Έτσι όταν σε ρωτάνε με τι ασχολείσαι δεν έχεις καμία απάντηση να δώσεις καθώς το μόνο σταθερό που υπάρχει τελευταία στην ζωή σου είναι το καινούριο επεισόδιο  Game Of Thrones που βλέπεις κάθε Δευτέρα βράδυ από τότε που επέστρεψες.

Κάνεις όνειρα και σχέδια που είναι άγνωστο το πότε κι αν ποτέ υλοποιηθούν. Λαχταράς μια εκδρομή με τους φίλους σου, αλλά πλέον δεν τρέχει το μηνιάτικο απ’ τους γονείς και φυσικά δεν ισχύουν οι εκπτώσεις που είχες κάποτε με το φοιτητικό σου πάσο -ένα δάκρυ κύλισε.

Οι φίλοι σου. Σίγουρα τίποτα δεν θα σου λείψει περισσότερο απ’ τους φίλους σου. Αυτά τα άτομα που γνώρισες κι αγάπησες με όλη σου την καρδιά ανάμεσα σε τόσους άλλους. Αυτά τα άτομα που μπόρεσες να στηριχθείς πάνω τους. Έγιναν η δεύτερη οικογένειά σου. Δεν υπήρχε κοινό παρελθόν, φτιάξατε όμως ένα κοινό μέλλον γεμάτο γέλια και αγάπη που σε συντροφεύει ακόμη και σήμερα!

Να θυμάσαι όμως, φίλε μου, ότι η ζωή ούτε αρχίζει ούτε τελειώνει με τα φοιτητικά χρόνια. Είναι η τελευταία φάση προετοιμασίας, γι’ αυτό που λέμε «στίβο της ζωής». Είναι μια ανέμελη περίοδος χωρίς ουσιαστικές σκοτούρες στο κεφάλι σου. Είναι μια περίοδος συνειδητοποίησης και γενικότερων ζυμώσεων.

Όλες όμως οι στιγμές μας είναι -και πρέπει να είναι- μοναδικές.