Είναι το δεύτερο σπίτι μας. Ο χώρος που περνάμε ένα μεγάλο κομμάτι της ημέρας μας, κάθε ημέρα μας και για όσα χρόνια χρειαστεί. Μέχρι να αντέξουμε, μέχρι να γεμίσουμε ή να τερματίσουν οι αντοχές μας. Φυσικά μιλάμε για το χώρο εργασίας μας.
Το εργασιακό περιβάλλον του κάθε ανθρώπου είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Χωρίς αμφιβολία, ο χώρος της δουλειάς επηρεάζει τον καθένα στο βαθμό που εκείνος επιτρέπει να συμβαίνει. Το πώς αντιλαμβάνεται μάλιστα τη σχέση του με το εργασιακό του περιβάλλον, εξαρτάται από δυο σημαντικούς παράγοντες.
Πρωτίστως είναι η σχέση που έχει με το αντικείμενο της δουλειάς του. Πόσο τον γεμίζει, πόση ικανοποίηση τού δίνει αλλά και πόσο τον κουράζει ή τον φθείρει. Κανείς όμως δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σημασία που έχει η σχέση του με το ανθρώπινο δυναμικό δηλαδή με τους συναδέλφους αλλά και τους ανώτερους σε ιεραρχία.
Κι επειδή όπως λένε, «κάθε χώρος έχει τα δικά του», έτσι και στον εκάστοτε εργασιακό χώρο υπάρχουν συμπάθειες αλλά και αντιπάθειες. Υπάρχουν οι κατινιές και τα καρφώματα. Υπάρχουν όμως και οι σωστές σχέσεις που βασίζονται σε αλληλοβοήθεια, στήριξη και σεβασμό. Όλα μες στο πρόγραμμα είναι και όλα παίζουν. Το ζητούμενο είναι πώς αντιδρούμε εμείς οι ίδιοι σε όλα αυτά.
Υπάρχουν λοιπόν κάποιες φράσεις ή σκέψεις αν θέλετε, που πολύ θα θέλαμε να ξεστομίσουμε. Και λέμε «ξεστομίσουμε» αφού το να πούμε αυτό που μας ενοχλεί απερίφραστα, θέλει ένα τσαγανό, ένα τσαμπουκά βρε παιδί μου. Εξάλλου, ως λογικά όντα που είμαστε, πριν μιλήσουμε -τουλάχιστον αυτό θα πρέπει να γίνεται- σκεφτόμαστε τις συνέπειες των όσων θα πούμε. Των όσων θα ξεστομίσουμε. Ή μήπως όχι;
Κι αν σου έλεγαν πως αύριο πας στη δουλειά σου και λες αυτό που θέλεις; Αν σου έδιναν τη δυνατότητα να εκφραστείς με τον τρόπο που θέλεις, μέσα σε λογικά πάντα πλαίσια; Τι θα έλεγες και σε ποιους; Κρατήστε δυνάμεις γιατί διαισθάνομαι ήδη κάποιες σκέψεις σας να βγαίνουν στην επιφάνεια και ακολουθήστε τη ροή του κειμένου. Άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός του. Να δούμε μαζί 10 από τα πολλά που θα θέλαμε να πούμε στον εργασιακό μας χώρο αλλά μασάμε να το κάνουμε.
1. « Το ποτέ σου ακούγεται καλό ως προθεσμία;»
Μια σκέψη που έχει περάσει από το μυαλό πολλών απ’ εσάς, με βεβαιότητα. Ιδιαίτερα όταν οι αντιστάσεις σας στο θέμα προθεσμία έχουν χτυπήσει κόκκινο. Σκεφτείτε να σας πιέζουν όλο και πιο πολύ με deadlines κι άλλα deadlines ή να σας ρωτάνε κάθε τρεις και λίγο για το αν ολοκληρώσατε αυτό που αναλάβατε. Η φράση αυτή είναι το εντομοκτόνο για κάθε «ζιζάνιο». Εξοντώνει κάθε πίεση. Ακόμη κι αν δεν ειπωθεί, σας δίνει τη δυνατότητα να νιώσετε για λίγο πως εσείς κάνετε παιχνίδι.
2. «Γράφει κάπου στο μέτωπό μου ότι πάσχω από ηλιθιότητα;»
Το γεγονός πως κάποιοι μπορεί να μας θεωρούν χαζούς δε σημαίνει πως είμαστε κιόλας. Συνάδελφοι που πάνε να σε εκμεταλλευτούν ζητώντας χάρες ή ρίχνοντας στους ώμους σου παραπάνω υποχρεώσεις. Πρόσωπα από τον εργασιακό σου χώρο που μπορεί να θεωρούν πως δε θα κάνεις θέμα, λόγω καλής διαγωγής κι αφάνταστης υπομονής. So what! Με μια τόσο αληθινή φράση, αποκαλύπτεσαι και λυτρώνεσαι ταυτόχρονα.
3. «Προλαβαίνω να την κάνω;»
Όταν όλοι σε πρήζουν για κάτι. Όταν όλα μοιάζουν με βουνό. Όταν συνειδητοποιείς πως εσύ και η δουλειά που επέλεξες δεν έχετε μέλλον. Όταν αντιλαμβάνεσαι πως ο κλοιός σφίγγει και θες οξυγόνο λόγω πίεσης και άγχους, τότε αυτή η σκέψη είναι η μόνη που θα σε απελευθερώσει στη στιγμή. Δεν αντέχεις εκεί μέσα και φαίνεται. Φώναξε τον Αντώνη -ή όποια άλλη αγάπη σου τέλος πάντων-, να έρθει να σε πάρει από εκεί.
4. «Παράτα με στην ησυχία μου»
Ήρεμα το λέω, με ακούς; Μη δίνεις μεγάλη έμφαση στη φράση και το ηχόχρωμά της, αλλά στη σημασία που έχει σαν πράξη. Πόσες και πόσες φορές δε θέλησες να σε παρατήσουν στην ησυχία σου; Όχι μόνο για να αφοσιωθείς στη δουλειά σου αλλά επειδή συντρέχουν άλλοι λόγοι όπως το bullying από συναδελφικά πηγαδάκια, ενοχλητικά αφεντικά, αργόσχολοι υπάλληλοι. Πάντα με συναδελφικό χαρακτήρα και καλά όλοι τους.
5. «Ο καθένας να κοιτάζει τη δική του καμπούρα πριν κρίνει»
Από κριτική και αξιολόγηση, άλλο τίποτε. Οι εργασιακοί χώροι είναι πολλές φορές ένας στίβος επίδειξης ικανοτήτων και αντοχών. Γι’ αυτό και τα επικριτικά σχόλια μπορεί να παίρνουν και να δίνουν. Μην ξεχνάμε επίσης πως ζούμε σε μια κοινωνία όπου όλοι ξέρουν πριν από εσένα για εσένα, τι είναι καλό και τι όχι. Οι ξερόλες υπάρχουν παντού και ναι είναι φυλή. Ψάχνουμε μόνο τη σημαία τους.
6. «Δεν άκουσα, δεν είδα, δεν ξέρω»
Η αποχή σε όλο της το μεγαλείο είναι αυτή η ωραιότατη φράση. Καταρχάς είναι μέσα σε ευγενικά πλαίσια και δεν προσβάλλει. Θέλεις να τη πεις σε εκείνο το άτομο που πάει να σε μπλέξει σε κάτι; Θέλεις να την εκφράσεις σε όποιον νομίζει πως ξέρεις κάτι αλλά δεν του το λες; Θέλεις να τη λες όσο πιο συχνά γουστάρεις στα πηγαδάκια κουτσομπολιού που ανθίζουν κατά καιρούς σε κάθε εργασιακό χώρο; Ο νοών νοείτω.
7. «Απουσιάζω, αφήστε μήνυμα»
Είναι αυτό που θέλεις να πεις σε περιπτώσεις κόπωσης και εξαντλητικών ωραρίων. Ξέρεις, τότε που οι αντοχές δε δείχνουν απλά κόκκινες αλλά βαθυκόκκινες. Και συνεχίζεις με μηδέν αντοχές αλλά τραβάς κουπί. Για ποιον και με τι κόστος τελικά; Η ιστορία θα δείξει. Καλό είναι να θυμάσαι όμως, ότι τίποτα δε μετράει περισσότερο από την υγεία σου, ψυχική και σωματική. Άλλωστε πώς θα δουλέψεις αν πάθεις τίποτα;
8. «Δεν κατάλαβα τίποτα από όσα μου λες»
Κάτι πήρε το μάτι μου για ξερόλες παραπάνω και με αυτή τη φράση θα περάσουμε στην αντίπερα όχθη. Σου εξηγούν κάτι και δεν το πιάνεις με τη μια. Στο ξαναλένε μα πάλι έχεις απορίες. Όχι επειδή χάζευες αλλά επειδή θέλεις να κάνεις τη δουλειά σου σωστά. Παρόλα αυτά επιλέγεις να μην το δείξεις από φόβο μήπως σε κρίνουν κάπως. Δεν είναι μια από τις πιο λυτρωτικές φράσεις που θέλεις να πεις;
9. «Δεν είναι δική μου δουλειά αυτή»
Αυτή είναι η σκέψη μας τη στιγμή που μας αναθέτουν ή μας ζητάνε να κάνουμε κάτι που δεν είναι δικό μας κομμάτι στη δουλειά -ξέρω σου έχει τύχει κι εσένα. Καταλήγουμε πολλές φορές να αναλαμβάνουμε πολλά περισσότερα από όσα αρχικά μας είπαν πως θα κάνουμε. Μια ο καλός μας χαρακτήρας, μια το γιατί νοιαζόμαστε ίσως για τη δουλειά μας, μια γιατί κάτι έπαθε το σκυλί του συναδέλφου, όλα παίζουν. Η ουσία είναι να μην γίνει τροχοπέδη.
10. «Θέλω και αξίζω αύξηση»
Φυσικά για το τέλος κρατήσαμε την επιτομή των φράσεων. Η βασίλισσα κάθε άλλης σκέψης που κάνουμε στον εργασιακό μας χώρο είναι αυτή της αύξησης. Βέβαια, να έχουμε και το γνώθι εις εαυτόν, να την αξίζουμε όντως τη ριμάδα την αύξηση. Και όταν είμαστε πως την αξίζουμε, να τη ζητάμε, να την απαιτούμε, να μη συμβιβαζόμαστε, να μη μένουμε με τα λίγα επειδή μας έμαθαν πως αυτό αξίζουμε.
Οι εργασιακοί χώροι είναι σαν τις παλαίστρες. Θέλουν άλλοτε κινήσεις θάρρους κι άλλοτε βήματα πίσω, για να αφήνουμε να φανερωθούν οι προθέσεις των άλλων. Οι παραπάνω φράσεις είναι μες στο μυαλό πολλών από εμάς. Κάποιες ίσως να μην ειπωθούν ποτέ. Κάποιες ίσως και να ειπωθούν. Το θέμα είναι να ζυγίζουμε σωστά τις συνθήκες και να ξέρουμε εξ’ αρχής ποιοι είμαστε. Κι αν είπαμε και κάτι παραπάνω, μη βιαστείτε να μας κρίνετε, νερό κι αλάτι μωρέ και πάμε παρακάτω.
Αφιερωμένο σε όσα λέμε τελικά από μέσα μας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
