6 λόγοι που νιώθεις πως δε δικαιούσαι να είσαι καλά

Είναι εκείνη η σκηνή στις ταινίες που είναι κάποιος σ’ ένα πανέμορφο μέρος, βουλιάζει αναπαυτικά στη μαξιλάρα της ξαπλώστρας του και χαζεύει τη θάλασσα που απλώνεται μπροστά του. Γύρω κανένας. Η απόλυτη ηρεμία κι απόλαυση. Είναι το ταξίδι που περίμενε για μέρες και κανείς μα κανείς δεν πρόκειται να το χαλάσει. Κανείς; Κι αυτό το πλασματάκι που κάθεται στον ώμο του σαν διάολος και του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί τι είναι; Καλώς ορίστε την κυρία «Τύψεις» που μπήκε στο πλάνο για να τα κάνει όλα μαντάρα.

Εμφανίζεται το παράδοξο κι εμφανώς παράξενο θέμα του γιατί αισθανόμαστε τύψεις ενώ περνάμε καλά. Πιο συγκεκριμένα, για ποιους λόγους παίζει να νιώσουμε τύψεις όταν εμείς περνάμε καλά ενώ οι δικοί μας άνθρωποι δεν είναι μαζί μας ή πολύ απλά δεν περνάνε το ίδιο καλά με εμάς;

Καταρχάς να ξεκινήσουμε από την κυρία «Τύψεις» που είναι το τιμώμενο πρόσωπο. Οι τύψεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μηχανισμός και μια διαδικασία του μυαλού μας που μπαίνει σε λειτουργία κυρίως επειδή έχουμε προκαλέσει κάτι δυσάρεστο σε κάποιον και νιώθουμε χάλια γι’ αυτό. Κι άντε, ωραία, αυτό είναι σωστό και κατανοητό ως προς τις τύψεις κι ενοχές που νιώθουμε όταν συμβεί αλλά με το να νιώθουμε τύψεις ενώ δεν έχουμε κάνει κάτι κακό, τι φάση;

Θέλουμε να περνάνε όλοι καλά: Άτοπο

Αυτό το κουσούρι όπως θα το έλεγε κι η μάνα μου είναι old time classic. Μη σας πως ότι είναι αθεράπευτο και δεν έχει γιατρειά. Είναι σαν τη σκηνή στην αρχή του άρθρου, μόνο που θα τελείωνε με το που θα γυρνούσες το κεφάλι σου εκεί, στην αναπαυτική σου ξαπλώστρα και δίπλα σου θα ήταν ένα σωρό φίλοι και συγγενείς. Μη σου πω κι ο γείτονας απέναντι με τον σκύλο του. Το μυαλό σου θα έφερνε στη δεδομένη εικόνα της δικής σου ευτυχίας κι όλους εκείνους που νομίζεις πως θέλεις να περνάνε το ίδιο καλά με εσένα. Και τονίζω το «νομίζεις» γιατί δεν ισχύει για όλους.

Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη χαρά μας: Άσκοπο

Εἰναι αυτές οι στιγμές απόλυτης ευτυχίας που όταν έρχονται λες « τι γίνεται τώρα;» Και δεν είναι ότι πιστεύεις πως δεν το αξίζεις. Με το παραπάνω ίσως. Απλώς είναι τόσο μεγάλο το «χαστούκι» χαράς που τρως εκείνη τη στιγμή κι αυτόματα φέρνεις στο μυαλό τα πρόσωπα που θα ήθελες  να μοιραστούν αυτές ή παρόμοιες στιγμές. Κάτι σαν άμυνα προς μια ευχάριστη κατάσταση κι αυτό είναι το οξύμωρο της υπόθεσης.

Κάνουμε overthinking: Άχρηστο

Η κυρία Τύψεις θα εμφανιστεί όταν εμείς μπούμε στη διαδικασία της υπερανάλυσης. Περνάμε καλά. Γιατί; Πού είμαστε και με ποιους; Μήπως να μη δείχναμε ότι περνάμε καλά; Πόσα ερωτηματικά, τα περισσότερα ανούσια και χωρίς κανένα μα κανένα σκοπό ύπαρξης. Κι οι τύψεις από το backstage να απολαμβάνουν την αυλαία που φαίνεται ότι πέφτει σιγά σιγά, αφού στο τέλος ένα είναι βέβαιο. Δε θα περάσουμε καλά.

Δεν έχουμε αρκετή αυτοπεποίθηση: Αλόγιστο

Το λες και προσωπική μιζέρια αυτό. Εάν είσαι δηλαδή ο τύπος του ανθρώπου που θα μιζεριάσει με οτιδήποτε καλό ή κακό θα του συμβεί τότε ναι, στα καλά και τα ευτυχισμένα της ζωής θα νιώσεις τύψεις γιατί περνάς καλά. Θα μιζεριάσεις ακόμη και μ’ αυτό κι ας ακούγεται τρελό. Μόνο που η μιζέρια εδώ έχει να κάνει και με τη συμμετοχή όλων των αγαπημένων σου προσώπων που μπορεί υποσυνείδητα μεν αλλά πολύ επιτυχημένα να παίζουν τεράστιο ρόλο, ενώ δεν το έχεις καν αντιληφθεί.

Οι τύψεις διδάσκονται: Άδικο

Αυτή η αιτία είναι από μόνη της τόμος προς μελέτη και ανάλυση. Η πικρή αλήθεια είναι πως από μικρά παιδιά μαθαίνουμε να βιώνουμε τύψειςλ ακόμη κι αν δεν έχουμε βλάψει. Δε γίνεται με εμφανή πάντα τρόπο. Κι έτσι, μεγαλώνοντας το μυαλό μας βαδίζει ξανά και ξανά στα γνώριμα μονοπάτια που έχει μάθει να περπατάει. Σαν ένα δίχτυ ασφαλείας, ανόητο κι ανούσιο ώστε να καταφέρνουμε ν’ απολαμβάνουμε μόνο τα μισά από όσα πραγματικά πρέπει να χαρούμε στη ζωή μας.

Είμαστε αθεράπευτα αυτοκαταστροφικοί: Ανόητο

Με μια δόση ειρωνείας κι αυτοσαρκασμού πάμε να γνωρίσουμε τη τελευταία έξτρα-δωράκι αιτία. Να τη χαιρόμαστε και να μας χαίρεται βρε. Όταν λοιπόν περνάμε καλά, όταν είμαστε εμείς στα high μας κι όχι οι άλλοι γύρω μας αφήνουμε την ψυχολογική κατάσταση των άλλων να μας επηρεάσει; Πνίγουμε τα δικά μας ανεβασμένα συναισθήματα αφήνοντας στην επιφάνεια τα down των άλλων ώστε να πετύχουμε τι; Δείχνουμε έτσι μια συγκαταβατική αλλά ανόητη συμπεριφορά νομίζοντας πως προσφέρουμε συμπαράσταση κάνοντας πίσω. Κάνοντας πίσω όμως σε τι; Στη δική μας χαρά, απόλαυση, ικανοποίηση, πείτε όπως θέλετε. Παράλογο, δε νομίζετε;

Η κυρία «Τύψεις» είναι μια φιγούρα με επιβλητική παρουσία. Δε συμβιβάζεται με μπας κλας ρόλους. Θέλει πάντα τους πρώτους. Δε θα την ξεφορτωθείς τόσο εύκολα όσο νομίζεις. Το θέμα είναι να την προσκαλείς όταν υπάρχει λόγος. Όχι όταν περνάς καλά. Στο τέλος θα ξεχάσουμε και τα βασικά με τις αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές μας. Να συνέλθουμε λιγάκι παρακαλώ και να αναθεωρήσουμε. Πάμε για επίλογο.

Είσαι στη vintage αναπαυτική σου ξαπλώστρα, απολαμβάνοντας την ηρεμία του τοπίου και την παρέα του εαυτού σου. Πάει να σκάσει μύτη η κυρία «Τύψεις» από τον ώμο σου. Αδιαφορείς συνεχίζοντας με το αντηλιακό σου και πίνεις μια γουλιά παλόμα. Τόσο απλά. Ψεκάστε, σκουπίσατε, τελειώσατε.

Αφιερωμένο στα «μήπως να μην» που κατέληξαν «μην».

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!