Αμήχανη η στιγμή ανακοίνωσης μιας εγκυμοσύνης

Κάθεσαι με αυτό το μικρό άσπρο αντικείμενο στα χέρια σου κοιτώντας ασταμάτητα αν θα εμφανιστεί η κόκκινη κουκκίδα. Η ώρα της αλήθειας. Ήλπιζες και περίμενες αυτή τη στιγμή ως τον επίλογο των παραμυθιών που σου διάβαζαν μικρή -και ζήσανε αυτοί καλά. Τον μεγάλο έρωτα, συνήθως, ακολουθεί η αγάπη, ο γάμος, ένα μωρό. Κι η κουκκίδα έκανε την εμφάνισή της. Τα χέρια σου τρέμουν καθώς τώρα συνειδητοποιείς αυτό που περίμενες.

Είναι όμορφο το συναίσθημα. Τι πιο ξεχωριστό απ’ το να θέλεις να γίνεις μητέρα. Υπάρχει βέβαια κι η μερίδα κυνικών που θα κολλήσουν στο στερεοτυπικό απόφθεγμα: «Ναι, όλοι για τη διαιώνιση του είδους». Μην κολλάς, έχει να κάνει με τη δική σου προσωπική ανάγκη, βαθιά επιθυμία ή όπως αλλιώς θέλεις ονόμασέ το, να το ζήσεις.

Η ανακοίνωση μιας εγκυμοσύνης δεν είναι ένα απλό χαρμόσυνο γεγονός, υπάρχει κι η αμηχανία της στιγμής, που συνοδεύει καθετί τόσο σημαντικό. Πώς να το οργανώσεις, να το παρουσιάσεις. Ίσως η χαρά σου προδώσει τις λέξεις πριν καν βγούνε απ’ τα χείλη σου. Ελάχιστα πράγματα θα μπορούσαν ίσως να κοντραριστούν στο επίπεδο ενθουσιασμού και χαράς με την ανακοίνωση μιας νέας ζωής. Δε θα μπούμε στη διαδικασία διαχωρισμού επιθυμητής, αναμενόμενης ή όχι, διότι μιλάμε πολύ απλά για το ότι μια γυναίκα αποφασίζει να φέρει στον κόσμο ένα δικό της κομμάτι.

Ευφάνταστοι τρόποι πια παντού έτοιμοι να επιλέξεις. Από εκπλήξεις στα social media, σημειώματα με εικόνες μπεμπέ, ρομαντικά δείπνα έως την κλασική ειλικρινή τετ-α-τετ στιγμή ανακοίνωσης κοιτώντας τον στα μάτια. Εκεί κάπου περιμένεις μια αγκαλιά και συγκίνηση. Ο φόβος κι η εγκράτεια ας περισσεύουν σε τέτοιες στιγμές. Μια γυναίκα οφείλει στον εαυτό της να γιορτάζει πανηγυρικά όλα τα στάδια της ζωής της.

Επόμενο βήμα η ανακοίνωση στον άμεσο οικογενειακό κύκλο, όπου ποικίλλουν ίσως οι αντιδράσεις ανάλογα με την ταυτότητα σχέσης που διατηρείς με τον καθένα απ’ τους συγγενείς. Όπως και να έχει οι γονείς του ζευγαριού είναι αυτοί που μοιράζονται στο έπακρο την ευτυχία και τη λαχτάρα τους.

Όσο, όμως, μια εγκυμοσύνη προκαλεί θετικά συναισθήματα, άλλο τόσο εύκολα μπορεί να πυροδοτήσει κι αρνητικά συναισθήματα στο ζευγάρι, ως επί το πλείστον, όμως, στην ίδια τη γυναίκα. Αυτά σε αντίθεση με τα θετικά είναι μακράν πιο δύσκολο να τα εκφράσεις σε τρίτους, αφού υπάρχει ο φόβος ένδειξης αδυναμίας απ’ την πλευρά σου κι επομένως κριτική κι εύκολα συμπεράσματα για το αν τελικά ήσουν ώριμη γι’ αυτό.

«Θα τα κάνω όλα σωστά; Είμαι έτοιμη; Κι αν κάνω κάτι λάθος;». Πόσα πράγματα περνούν απ’ το γυναικείο μυαλό και πόσες ανασφάλειες μπορεί όλο αυτό να γεννά. Ανασφάλεια, λέξη κλειδί για τη γυναικεία ψυχολογία στην παρούσα φάση. Αρχικά οι φόβοι της εστιάζουν στην ασφάλεια του μωρού κατά την κύηση. Ερωτήματα με απαντήσεις που θα λάβει εν καιρώ, πρωτίστως όμως ο σύντροφος είναι αυτός που θα προσφέρει συναισθηματική κάλυψη. Στην περίπτωση δε της μόνης μητέρας υπάρχουν κάλλιστα οι φίλοι κι οι συγγενείς. Η σειρά με την οποία αναφέρονται δεν είναι καθόλου τυχαία.

«Θα συνεχίσω να εργάζομαι; Πώς και πόσο εύκολα θα το συντονιστώ στο σενάριο εργαζόμενη μητέρα; Πόσο θα αλλάξω εμφανισιακά; Μπορώ να επανέλθω όσον αφορά στην εμφάνισή μου;». Σε δεύτερο χρόνο, λοιπόν, έρχονται κι άλλες εκφράσεις φόβου κι άγχους σχετικά με διαφορετικά θέματα. Άλλωστε, τα δεδομένα έχουν ήδη αλλάξει κι όλο αυτό δε σταματά να γεννά φόβους κι αγωνία. Απόλυτα αναμενόμενο κατά τους ειδικούς αν σκεφτείς ότι ουσιαστικά γίνεται επανατοποθέτηση της ίδιας μέσα της, στη σχέση της με το σύντροφό της και κατ’ επέκταση στον κοινωνικό της περίγυρο.

«Η μητρότητα είναι το πιο παράξενο πράγμα. Είναι ένας προσωπικός Δούρειος Ίππος», όπως πολύ εύστοχα παραθέτει η Rebecca West. Δεν υπάρχει συναισθηματικός νόμος που να ορίζει το πώς πρέπει και σε τι βαθμό να αισθάνεται μια γυναίκα όλα τα παραπάνω. Τρομαγμένη μα και χαρούμενη, νευρική μα κι ευτυχής, μουδιασμένη μα κι ευγνώμων. Η φύση αλάνθαστη, κράμα ανθεκτικό η γυναίκα στις δυσκολίες. Αέρινη, αιθέρια και «μάνα γη».