Ανόητο να θες άπιαστο έρωτα ενώ μπορείς να τον πιάσεις

«Ζητείται έρωτας με όλα τα γράμματα κεφαλαία» μια γκράφιτι φράση που κοιτούσα τις προάλλες να διακοσμεί με το ολοφάνερο κι αυτονόητο νόημά της ένα παλιό κτίριο. Αν και το κτίριο ήταν σχεδόν ερείπιο, η φράση αυτή και όλα όσα εννοεί το έκαναν να ξεχωρίζει ανάμεσα στα γύρω πιο καλοδιατηρημένα κτίρια. Του έδινε ζωή, το μεταμόρφωνε στιγμιαία σε κάτι άλλο από αυτό που ήταν. Ακριβώς όπως κάνει κι ο έρωτας με τους ανθρώπους.

Τον έρωτα θέλει να τολμάς να τον ζεις σε όλες του τις φάσεις μεγαλειωδώς κι ανελλιπώς. Να θέλεις όμως να το κάνεις. Τον αναζητούσες ίσως καιρό, αναρωτιόσουν πότε θα σου χτυπήσει την πόρτα. Απογοητεύτηκες από προσπάθειες που δεν έδωσαν καρπούς γιατί επένδυσες κι έχασες. Ζήλεψες σχέσεις φίλων κι έρωτες γνωστών σου προσώπων. Και κάποια στιγμή, εκεί που πήγες να παραδώσεις τα όπλα ήρθε και σε βρήκε.

Τον απέκτησες λοιπόν τον έρωτα ή τον κατέκτησες, δεν έχει καμία σημασία το πώς θα το πεις. Το θέμα είναι ένα και μόνο και δε χωρά διαπραγμάτευση. Μπορείς να τον βιώσεις στο έπακρο, χωρίς να τον περιφέρεις ως άλλη μια κατάκτηση, ως ένα τρόπαιο επιβεβαίωσης της δικής σου ματαιόδοξης ανάγκης για έρωτα κι αγάπη; Ακόμη κι αν το βλέπεις τελείως εγωιστικά το θέμα από τη σκοπιά του «το άξιζα κι εγώ κάποια στιγμή» δε θα σε αποζημιώσει για την αναμονή και την προσμονή που έδειξες. Ο έρωτας θέλει το δικό του «περίμενε».

Θα πρέπει να τον αφήσεις να σου μάθει το πώς. Να ρίξεις όλες σου τις άμυνες, να ρουφήξεις κάθε ανάσα που σου προσφέρει. Να αφεθείς στη γλυκόπικρη γεύση των στιγμών που θα σου δώσει. Να εκτιμήσεις, να σεβαστείς, να αφεθείς με διακριτικότητα στο άγνωστο. Ένα σώμα κι άλλο ένα, δυο στην αιωνιότητα.

Κι ύστερα έρχονται οι άλλοι. Οι φίλοι κι οι γνωστοί να σε επιβραβεύσουν και να εγκρίνουν τη δική σου επιλογή πάνω στο θέμα του έρωτα. Μα δε ζει έτσι ο έρωτας, μαραίνεται και σβήνει. Με τα συγχαρητήρια δεν παίρνει θάρρος για να συνεχίσει να υπάρχει. Στα χωράφια του έρωτα όσο πιο λίγοι ανακατεύονται τόσο καλύτερα. Κι αν αυτό σημαίνει με πολύ απλή γλώσσα πως θα πρέπει να ακυρώσεις επαφές που βλάπτουν τη χημεία με τον άνθρωπό σου τότε ναι να το κάνεις δίχως φόβο μα με πολύ πάθος. Ανεπιστρεπτί οι απανταχού κριτές των ερωτικών σχέσεων των ανθρώπων.

Τον έρωτα να παθιάζεσαι να τον ζήσεις σε όλες του τις εκφάνσεις. Δεν είναι πάντα όλα ροζ ή ρόδινα. Ξεκινά με χίλια και μπορεί ενδιάμεσα να κόψει ταχύτητα μα θα είναι για να ανακτήσει δυνάμεις και να συνεχίσει και πάλι. Να αντέχεις για να αντέξει κι ο έρωτας και να έχει διάρκεια στο χρόνο. Όσο μπορεί, όσο πάει. Αν φροντίζεις με τον άνθρωπό σου να ζεις τον έρωτα και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή τότε θα έχει διάρκεια. Να αναζητάτε διακαώς στιγμές μαζί έστω κι αν είναι ελάχιστες μέσα στην ημέρα. Αληθινές να είναι κι αυτό αρκεί.

Μην πάρεις ποτέ τον έρωτα δεδομένο αφού τον αποκτήσεις. Αυτό σημαίνει πως θα θεωρήσεις δεδομένο και τον άνθρωπο. Σημαίνει ότι θα χάσεις συναίσθημα,  το «εγώ» και το «άλλον». Να χαμογελάς στον έρωτα αλλά και να τον κοροϊδεύεις και λίγο. Δεν είναι βλασφημία να γελάς με τον έρωτα. Τον απομυθοποιείς και μαζί με αυτό κατεβάζεις τις άμυνες του άλλου κι έτσι γίνονται όλα πολύ πιο αληθινά.

Το συμπέρασμα απανταχού ερωτευμένοι είναι ένα. Εάν θέλεις να ζήσεις αυτό που οι άλλοι ονομάζουν «άπιαστο», παραδώσου κι ας μην ξέρεις σε τι ακριβώς. Κι αν όλο αυτό σε απωθεί κάνοντάς σε να νιώθεις φόβο τότε άσ’ τον τον έρωτα για τώρα. Ίσως αργότερα, όταν οι ερωτήσεις δε θα σε νοιάζει να απαντηθούν. Όταν τίποτα δε θα έχει σημασία κι οι λέξεις θα είναι πολύ φτωχές και λίγες.

Αφιερωμένο στον χιλιοειπωμένο έρωτα.