Αντιλαμβάνεσαι, αποδέχεσαι και μετά αντιμετωπίζεις

Όλοι μεγαλώνουμε με την ιδέα πως μετά από οποιοδήποτε «χτύπημα» της ζωής, σηκωνόμαστε και συνεχίζουμε. Πως πρέπει να ενώνουμε σπασμένα κομμάτια, να ανακτούμε δυνάμεις, να επουλώνουμε μαγικά τις πληγές μας και όρθιοι πάλι! Υπάρχουν στιγμές στη ζωή σου που επιβάλλεται να σηκωθείς και να πας παρακάτω. Υπάρχουν όμως κι εκείνες οι στιγμές που πολύ απλά θέλεις να παραδοθείς να αφεθείς χωρίς να αναγκάσεις τον εαυτό σου να ειναι με το ζόρι καλά.

Η ζωή τρέχει σαν ένα τρελό roller coaster κι εμείς οι επιβάτες. Με τα πάνω και τα κάτω της, τις απότομες στροφές της, θα μάθεις να αποδέχεσαι κάθε είδους ξαφνικές αλλαγές και μετατροπές σε σχέδια και διαδρομές που είχες χαράξει. Θα σηκώνεσαι και θα συνεχίζεις για να αποδείξεις πως στέκεσαι απέναντι σε οτιδήποτε δύσκολο κι ανέφικτο. Κι αν όμως δε θέλεις να το κάνεις; Αν έρθει εκείνη η στιγμή που θέλεις μόνο να αφεθείς ακόμα και σε κάτι που σ’ έχει πονέσει;

Θέματα υγείας, προβλήματα με φίλους, ερωτικές απογοητεύσεις, χωρισμοί, διαφωνίες στον εργασιακό τομέα, απολύσεις κι ένα σωρό θέματα που θα κληθείς αρχικά ν’ αποδεχθείς κι έπειτα να αντιμετωπίσεις. Κάπου εκεί όμως, ανάμεσα από το «αποδέχομαι» και το «αντιμετωπίζω» μεσολαβεί η δική σου, η δική μου αλλά και η ανάγκη του καθενός να βιώσει πραγματικά σ’ όλη του τη διάσταση το κάθε ένα από τα παραπάνω. Όχι δεν πρόκειται για μεμψιμοιρία και «αυτομαστίγωμα». Πρόκειται απλούστατα για εσωτερική αναδόμηση κ αξιολόγηση του εαυτού.

Το σκηνικό είναι λίγο ή πολύ γνωστό σε όλους μας όταν μιλάμε για προσωπικές δυσκολίες και θέματα που μπορεί να μας ταλανίζουν. Θα πέσουν πάνω σου να σε παρηγορήσουν, να σε συμβουλεύσουν, να συμπάσχουν μαζί σου με το δικό τους τρόπο και να δείξουν από αγάπη πως είναι εκεί για σένα. Περιμένοντας ν’ αντιδράσεις και να σηκωθείς. Όχι για να νιώσουν οι ίδιοι καλά αλλά γιατί έτσι απαιτεί η ζωή που τρέχει με φρενήρεις ρυθμούς και δεν περιμένει. Έλα όμως που κάποιες στιγμές δε θέλεις να τρέξεις. Αρνείσαι βοήθεια και κάθε είδους προσέγγιση από τους γύρω σαν μια από τις μεγαλύτερες εκτονώσεις σου. Ενσυνείδητα όλα αυτά φυσικά αφού το μυαλό σού υπαγορεύει να το κάνεις και η καρδιά το αποζητά στο μέγιστο βαθμό.

Το να απομονωθείς και να πονέσεις στο δικό σου χρόνο είναι η δική σου ευκαιρία για κάθαρση. Τι κι αν κλάψεις και χτυπηθείς; Ποιος θα σε κατηγορήσει αλλά και ποιον θα κατηγορήσεις με την σειρά σου όταν συμβεί και στους γύρω σου; Οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές. Δεν πατάμε αυτόματα ένα delete αφήνοντας πίσω τυχόντα βάσανα. Δεν υπάρχει μαγικό ραβδάκι για να ενώσεις τα σπασμένα σου κομμάτια.

Κάποιες φορές δε θέλεις να είσαι εκεί για κανέναν παρά μόνο για τον ίδιο σου τον εαυτό. Μερικές φορές δε, ούτε καν για τον ίδιο σου τον εαυτό. Είναι προσωπική σου ανάγκη να θέλεις να μείνεις στην αφάνεια, να σε απορροφήσει η σκέψη σου και να τα νιώσεις όλα στο μέγιστο βαθμό. Να θρηνήσεις πραγματικά την απώλεια συναισθημάτων που αγαπούσες και που δεν έχεις πια. Να τα σπάσεις όλα και να εκτονωθείς για να κάνει σαματά η δυσφορία σου και η δική σου απογοήτευση. Και τα κομμάτια να μείνουν κάτω και να τα κοιτάζεις δίχως αντίδραση. Μόνο να παραδοθείς σε όλο αυτό για λιγάκι.

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που ίσως φοβηθούν κι ανησυχήσουν πως κινδυνεύεις να περάσεις λεπτές γραμμές. Τις κόκκινες γραμμές της ανθρώπινης ψυχολογίας. Μπορεί η κατάχρηση τέτοιου προσωπικού χρόνου να οδηγήσει σε συναισθηματική φθορά και να φέρει τα αντίθετα αποτελέσματα, μα στο χέρι σου είναι να μην το αφήσεις να σε καταπιεί και να γίνει παθολογικό. Το να πληγωθείς και να πονέσεις είναι μέρος της ζωής κι αυτό όπως οι χαρές και οι συγκινήσεις. Το να σεβαστεί ο καθένας γύρω σου την ανάγκη σου να το περάσεις είναι αναμφίβολο δικαίωμα. Εξάλλου, ο κόσμος θα συνεχίσει να γυρίζει ακόμη κι αν εσύ σταματήσεις να περπατάς στη δική σου τροχιά για λίγο.

Πες το συναισθητική ωριμότητα, πες το εσωτερικό καταφύγιο, η αποδοχή πάντως είναι μεγάλη υπόθεση στις μέρες μας. Για να φύγει αυτό που σε τυραννάει πρέπει πρώτα να το αφήσει να μπει. Έτσι μονάχα γίνεσαι δυνατός. Εξάλλου όπως είπε και ο Benjamin Franklin « Υπάρχουν τρία πράγματα εξαιρετικά δυνατά, το διαμάντι, το ατσάλι και το να γνωρίζεις τον εαυτό σου».