Σκηνή. Φώτα. Αγγίζει το καπέλο του. Το άλλο του χέρι στη ζώνη. Τα βήματα αλλόκοτα, προς τα πίσω σαν να πάτησες το rewind. Κι η ιστορία ενός από τα πιο διάσημα tracks του παγκόσμιου μουσικού στερεώματος έχει μόλις αρχίσει να γράφεται με τον αξεπέραστο Michael Jackson να φωνάζει μέσα από τις νότες του ένα και μόνο όνομα: “Billie Jean”.
Θαρρείς πως οι στίχοι αυτού του τραγουδιού γράφτηκαν με ανεξίτηλο μελάνι τόσο στο χαρτί όσο και στο μυαλό μας. Ο ρυθμός του σε συνεπαίρνει και νιώθεις να το χορεύεις πριν καν σηκωθείς από τη θέση σου. Οι στίχοι του; Από εκείνους που σου καρφώνονται στο μυαλό με τη πρώτη φορά που το ακούς. Δε χρειάζονται πολλές επαναλήψεις για να τους μάθεις και να επιδεικνύεις τραγουδώντας το μπροστά σε φίλους το πόσο γρήγορα το έκανες.
“Billie Jean is not my lover,
she’s just a girl who claims that I am the one”
Όπως κάθε μεγάλη επιτυχία σε αυτόν τον κόσμο έτσι κι αυτό το τραγούδι έχει τη δική του ιστορία ή τουλάχιστον πολλές, διαφορετικές εικασίες βασισμένες σε μαρτυρίες πάντα της εποχής. Παίξτε το track, δυναμώστε την ένταση και πάμε να ανακαλύψουμε τα μυστικά του.
Καταρχάς όλοι μας έχουμε αναρωτηθεί για το ποια ήταν αυτή η περιβόητη Billie Jean που ενέπνευσε με τον δικό της τρόπο τον Michael να γράψει και να εκφραστεί γι’ αυτήν μέσα από τις τόσο δυνατές λέξεις του τραγουδιού αυτού. Την είχε ερωτευθεί; Την αγάπησε τόσο που της χάρισε ένα από τα μουσικά του διαμάντια;
Μια από τις επικρατέστερες φήμες είναι αυτή της παρενόχλησης που δεχόταν ο ίδιος ο Michael Jackson από μια θαυμάστρια η οποία μέσα από αλλεπάλληλες επιστολές ισχυριζόταν πως ο γιος που είχε αποκτήσει ήταν δικός του. Μάλιστα, του περιέγραφε για μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα από τις επιστολές της το πόσο πολύ τον αγαπούσε και πόσο χαρούμενη ήταν που είχαν αποκτήσει μαζί αυτό το παιδί. Ο ίδιος φυσικά ισχυριζόταν πως δεν την ήξερε καν. Όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ο ίδιος να κλειστεί στον εαυτό του, πέφτοντας ψυχολογικά, προσπαθώντας να καταλάβει τι και πώς να ενεργήσει.
Φήμες λένε πως μετά από καιρό η φερόμενη “Billie Jean” κατέληξε σε ψυχιατρείο ενώ ο καλλιτέχνης έχοντας φυσικά βιώσει για καιρό κάτι τόσο ψυχοφθόρο αποφάσισε σε μια βόλτα με τα αδέρφια του να γράψει ένα τραγούδι για αυτό. Έτσι κι έγινε. Λένε πως χρειάστηκε μόλις 3 λεπτά για να γράψει τους στίχους αφού στο δικό του μυαλό ήταν ήδη χαραγμένοι μέσα από την εμπειρία που έζησε. Κι ένα από τα πιο χορευτικά τραγούδια όλων των εποχών βρήκε το δρόμο του προς τη δόξα, μαζί του βέβαια και η Billie Jean.
Μια ακόμα εκδοχή που πολλοί αναφέρουν στο χώρο της μουσικής αλλά και ο ίδιος στην αυτοβιογραφία του είναι πως ο Michael Jackson έγραψε το τραγούδι αυτό επηρεασμένος από τις περιοδείες που έκανε στο ξεκίνημα της καριέρας του με τα αδέρφια Jackson, το γνωστό για τότε γκρουπ Jackson 5. Όπως κάθε δημοφιλές συγκρότημα που σέβεται τον εαυτό του έτσι και τα αδέρφια Jackson γνώριζαν τεράστια επιτυχία με πολλές θαυμάστριες να διεκδικούν μια θέση στη καρδιά τους αλλά και στη ζωή τους ισχυριζόμενες πως είχαν αποκτήσει παιδί μαζί τους. Αυτό ήταν κάτι που προφανώς απασχόλησε πολύ τον Michael στον βαθμό που θέλησε να εκφράσει την δυσαρέσκεια αλλά και την ανασφάλειά του μέσα από τους στίχους ενός τραγουδιού. Εξάλλου στον στίχο αναφέρεται ξεκάθαρα: «Εκείνη λέει πως είμαι ο ένας και ο μοναδικός μα το παιδί δεν είναι ο δικός μου γιος».
Υπάρχει και μια άλλη οπτική για το πώς δημιουργήθηκε- εξήγηση που αρκετοί υποστηρίζουν. Λέγεται πως ο γιος του Michael με την “Billie Jean” υπάρχει και μάλιστα ονομάζεται Brandon Howard, γιος της τζαζ τραγουδίστριας Miki Howard που συνεργαζόταν με τους Jackson. H ίδια χρησιμοποιούσε συχνά το ψευδώνυμο “Billie”! Όπως και να έχει βέβαια, ούτε η ίδια αλλά ούτε και ο γιος της έχουν ποτέ παραδεχθεί ρητά δημοσίως κάτι τέτοιο. Μάλιστα άξιο περιέργειας είναι και το γεγονός πως οι Jackson συνεχίζουν να στηρίζουν οικονομικά τον Brandon Howard κάνοντας τα λαγωνικά της υπόθεσης ανά τον κόσμο να θεωρούν πως με αυτόν τον τρόπο ίσως εξαγοράζουν τη δική του σιωπή αλλά και της μητέρας του.
Πέρα από τις παραπάνω πιπεράτες και πικάντικες ιστορίες- φήμες για την προέλευση του στίχου, αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι το βεληνεκές αυτού του καλλιτέχνη που είναι ολοφάνερο σε κάθε στροφή των στίχων αλλά και σε κάθε στροφή των χορευτικών του κινήσεων. Ο πολυτάλαντος Michael έγραψε, συνέθεσε και ενορχήστρωσε μόνος του όλο το τραγούδι. Λέγεται πως του είχε γίνει έμμονη ιδέα το να το ολοκληρώσει. Ήξερε από την αρχή, διαισθανόταν πως επρόκειτο για κάτι πολύ δυνατό, κάτι που θα άφηνε ιστορία πίσω του. Το κομμάτι είναι pop–funk σε είδος αλλά με στοιχεία που ανήκουν απόλυτα στον ίδιο τον καλλιτέχνη όπως το χαρακτηριστικό του «τσίριγμα» που πολλοί καλλιτέχνες μετά από αυτόν προσπάθησαν να μιμηθούν, αλλά μάταια.
Όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες είναι απόλυτα δοσμένοι σε αυτό που δημιουργούν και τη στιγμή που αυτό συμβαίνει τίποτε μα τίποτε δεν πρόκειται να τους αποσπάσει την προσοχή. Στην περίπτωση του “Billie Jean”, λέγεται πως ο καλλιτέχνης ήταν τόσο απορροφημένος στη συγγραφή και τη δημιουργία του κομματιού που παραλίγο να καεί σε μια από τις βόλτες του στο αυτοκίνητό του ενώ συζητούσαν γι’ αυτό με έναν φίλο του. Η μηχανή του αυτοκινήτου λένε πως είχε πιάσει φωτιά και οι ίδιοι δεν είχαν αντιληφθεί τίποτα! Μονάχα ένας άλλος οδηγός τους ειδοποίησε σχετικά με το συμβάν κι έτσι απέφυγαν το μοιραίο.
Πίσω από μια τόσο μεγάλη και ξεχωριστή επιτυχία όπως το Billie Jean του μοναδικού βασιλιά της pop Michael Jackson δεν μπορεί παρά να υπάρχουν άπειρες ίσως παραλλαγές από εικασίες σχετικά με την προέλευσή του. Η πραγματική αλήθεια βέβαια ανήκει στον ίδιο τον δημιουργό και τον κύκλο των συνεργατών του. Το κομμάτι- θρύλος ενός από τα διασημότερα άλμπουμ όλων των εποχών το “Thriller” συνεχίζει να μαγεύει με τη μυστικοπάθεια της κάθε λέξης του.
Ο επίλογος ανήκει δικαιωματικά στον στίχο και μόνο. Το γυαλιστερό γάντι αγγίζει και πάλι το καπέλο. Το άλλο χέρι κρατάει χαρακτηριστικά τον καβάλο του παντελονιού, σηκώνοντας θαρρείς τα πόδια από το έδαφος για να ολοκληρώσουν μαγικά το απίστευτο moonwalk. Και τα χείλη τα λένε όλα.
«Η μητέρα μου έλεγε πάντα να προσέχεις ποιον αγαπάς
και να προσέχεις τι κάνεις, επειδή το ψέμα γίνεται η αλήθεια».
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου