«Αν»
Μια τόσο μικρή λέξη που χωράει μέσα της θάλασσες συναισθημάτων. Το «αν» της απορίας, της αναζήτησης αλλά και της πλάνης είναι εκείνο που ταλαιπωρεί και θα ταλαιπωρεί κάθε σχέση που τελείωσε κάπως άδοξα σε αυτόν τον πλανήτη. Ένα ασυγκράτητο «αν» που γεννά με τη σειρά του ένα «γαμώτο» της θλίψης και της απογοήτευσης για κάθε απρόσμενο τέλος.
Μια παράσταση είναι οι ερωτικές σχέσεις. Ανακοινώνεται το καστ, προβάλλονται τα σποτάκια, μοιράζονται οι ρόλοι. Ο έρωτας μοστράρει με φαντεζί εμφάνιση και πολλά υποσχόμενες κριτικές στις αρχικές αξιολογήσεις. Υπάρχουν κι εκείνες οι παραστάσεις που δεν κατάφεραν να αρθρώσουν ποτέ τις τελευταίες τους ατάκες, όμως. Υπάρχουν σχέσεις που τελείωσαν πριν καν αρχίσουν. Κι έμειναν οι πρωταγωνιστές να καθρεφτίζουν την απορία τους μέσα από μια ατελείωτη λίστα με what if και την κουρτίνα της αυλαίας να πέφτει με μια τσαπατσουλιά βιασύνης.
Τα «γαμώτο» που μας τριγυρνούν μετά από μια ανολοκλήρωτη σχέση έχουν πολλές μορφές κι άλλες τόσες ερμηνείες. Κάνοντας κύκλους γύρω από την προοπτική που πιθανότατα να είχε ένας ανολοκλήρωτος έρωτας, οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια σε συναισθηματική αδρανοποίηση. Βυθιζόμαστε άθελά μας ή μη, σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις για λανθασμένες κινήσεις και παράλογες ίσως απαιτήσεις. Το γαϊτανάκι των δήθεν αλλά και των πραγματικών τύψεων θα είναι ατελείωτο και ποτέ μα ποτέ δε θα αφήσει να φανεί το κοντάρι, η πραγματική δηλαδή αιτία για μια σχέση που τελείωσε πριν την ώρα της.
Ένα «γαμώτο, θέλαμε κι άλλο μα δε μας βγήκε στην πορεία», θα φλερτάρει επίμονα με το μυαλό μετά από μια σχέση που «ναι μεν αλλά». Ερωτευτήκατε αλλά. Αγαπηθήκατε αλλά. Κάνατε όνειρα αλλά. Μας τελείωσε αλλά. Κι ενώ συνειδητοποιείς πως το κάθε «αλλά» σε διαλύει με την παρουσία του, συνεχίζεις να επινοείς όσα περισσότερα γίνεται μήπως και μπορέσεις να ελαφρύνεις κάθε τρελή και ταυτόχρονα λογική απορία που γεννιέται μέσα στο κεφάλι σου.
Ένα «γαμώτο, γιατί δεν το νιώσαμε» θα ακολουθήσει για να ταρακουνήσει τη θλίψη. Κι ως μια ακόμη σπασμωδική κίνηση θα φέρει στην επιφάνεια την οργή όχι μόνο για μια σχέση που χάθηκε αλλά και προς τον εαυτό του ο καθένας προσωπικά. Μια επιπλέον απέλπιδα προσπάθεια να καταπιείς κάθε ίχνος θυμού που σπρώχνει εμμονικά να βγει προς τα έξω, να ανασάνει. Κι όλα τα «αν» του κόσμου χαϊδεύονται από χτυπήματα παρηγοριάς φιλικών προσώπων που άλλοτε συμπάσχουν μαζί σου κι άλλοτε πάσχουν από τη δική τους συναισθηματική ανασφάλεια.
Ένα «γαμώτο, δε μας άξιζε» θα σβήσει -για λίγο όμως μην ξεγελιέσαι- τη φωτιά. Και σε αυτό το σημείο κάνεις μια παύση, ορκίζεσαι στον εαυτό σου πως αποδέχθηκες οτιδήποτε ήταν να αποδεχθείς και πας παρακάτω. Έλα όμως που τα «αν» δεν έχουν πάρει ακόμη τις απαντήσεις που θέλουν συνεχίζοντας τον αρχικό τους σκοπό.
Ένα «γαμώτο, δεν το ζήσαμε και δε θα το μάθουμε ποτέ» θα τολμήσει μέσα σε όλα, να φέρει μια κάποια λύτρωση από τις άσκοπες ίσως πια σκέψεις που διακατέχουν το μυαλό. Γιατί σε αυτό το σημείο συνειδητοποιείς πια πως όλα τα «γαμώτο» του πλανήτη δε θα κολλήσουν ως δια μαγείας αυτό που έσπασε. Ξυπνάς από τη λήθη και καλωσορίζεις τη θλίψη. Προχωράς όμως.
Μετά το πέρας μιας σχέσης που τελείωσε άδοξα ή πριν το τέλος της, ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράσει απορίες και όσα «γαμώτο» γουστάρει το μυαλό του να γεννήσει, κάθε φορά που τα σκέφτεται. Ο καθένας έχει δικαίωμα να βιώσει όλες τις παραπάνω ψυχολογικές μεταπτώσεις αφού οι έρωτες ή οι αγάπες που τελειώνουν πριν καν φανούν καλά, είναι μια απώλεια ταυτόσημη με κάθε άλλη σημαντική απώλεια στη ζωή.
Δεν υπάρχουν εγγυήσεις στον έρωτα, τη συντροφικότητα και τις σχέσεις. Εξάλλου αν υπήρχαν, όλα θα ήταν ανιαρά και συνηθισμένα. Οι σχέσεις που έσκασαν στον ουρανό σαν πυροτέχνημα με μια πρόσκαιρη λάμψη, δε θα βρουν απαντήσεις- όσο κι αν ψάξουν. Μονάχα κάποια «αν» θα εμφανίζονται πού και πού, έτσι για το γαμώτο. Κι όλα θα βρουν και πάλι τους δικούς τους ρυθμούς. Ερωτεύτηκες αλλά. Αγάπησες αλλά. Ναι μεν αλλά.
Αφιερωμένο σε κάθε τέλος που δεν πρόλαβε καν να αρχίσει.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
