Η ζωή είναι πολύ σύντομη για ν’ αναλωνόμαστε σε καταστάσεις που δε μας αρμόζουν. Τάδε έφη ο κάθε λογικός άνθρωπος που ξέρει πολύ καλά τι είναι αυτό που ψάχνει σε μια σχέση. Αν είναι να μπεις στη ζωή κάποιου και να γίνεις κομμάτι μιας κοινής πορείας, ενός γάμου, μιας συμβίωσης -ονομάστε το είδος όπως εσείς θέλετε- θα γίνει γιατί θα σου επιτραπεί να το κάνεις. Χωρίς πολλά πολλά. Επειδή η άλλη πλευρά το θέλει. Το αποζητά. Αν είναι να παλέψεις πολύ γι’ αυτό, τότε μάλλον δεν έχει και τόσο νόημα.
Με το ζόρι λοιπόν δε νοιάστηκε κανείς και ποτέ. Οι σχέσεις δε γίνονται με κόπο αγαπητοί κυνηγοί του ονείρου, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου. Μπαίνεις σε μια σχέση με όνειρα- δεν είναι κακό να κάνεις όνειρα και πλάνα. Πολλά από αυτά θα πραγματοποιηθούν και κάποια όχι. Δε σ’ ενοχλεί αν δε βγουν όλα τα όνειρα που κάνεις για μια σχέση αληθινά. Ξέρεις πολύ καλά πως έτσι είμαστε οι άνθρωποι, κάνουμε πλάνα και μας αρέσει κι ας γελάει ο θεός.
Αποζητάς να γίνεις κομμάτι της ζωής ενός άλλου ανθρώπου. Να σκέφτεται και να λογαριάζει εσένα, πώς είσαι, πώς ξύπνησες, πώς κοιμήθηκες, τι κάνεις όταν περνάει πολύ ώρα από τη τελευταία σας επικοινωνία, αν έφαγες, τι έφαγες και γενικά όλα εκείνα τα δικά σου. Που θέλεις να τα κάνει δικά σας. Να είστε τα πιο σημαντικά κομμάτια ο ένας για τον άλλο. Και να είναι αμοιβαίο, να λειτουργεί αμφίδρομα και για τις δυο πλευρές. Να είναι όμορφο. Αν είναι όμως αντί για σημαντικό κομμάτι, να γίνεσαι κομμάτια στην κυριολεξία για να μπεις σε μια σχέση, τότε μάλλον δεν αξίζει να γίνει. Σίγουρα δεν εγκαταλείπεις την προσπάθεια με τα πρώτα εμπόδια που συναντάς. Δίνεις μια περίοδο χάριτος στην οποία βλέπεις και φιλτράρεις. Ζυγίζεις και παρατηρείς. Αφουγκράζεσαι και σκέφτεσαι. Κι όσο κάνεις όλα αυτά, όλο και πιο πολύ καταλήγεις ίσως στο συμπέρασμα πως μάλλον αξίζεις πολλά περισσότερα. Όχι γιατί σε βολεύει να το σκέφτεσαι και να το βλέπεις έτσι το πράγμα, αλλά γιατί έτσι είναι. Γιατί καθένας θέλει το καλύτερο δυνατό για τον εαυτό του.
Γιατί οι σχέσεις που αξίζουν κι έχουν πορεία χτίζονται με αγάπη και μια άλλη μαγική λέξη. Το νοιάξιμο. Το ασυμβίβαστο, το επαναστατικό, το ξεκάθαρα κλασικό νοιάξιμο. Κι αν είναι να πασχίζεις για να σε νοιαστούν, κλάφ’τα Χαράλαμπε που θα έλεγε κι η γιαγιά μου- να με συγχωράτε οι Χαράλαμποι της παρέας, τυχαίος συνειρμός. Η αγάπη κι οι σχέσεις δε θα έπρεπε να έχουν πολύπλοκες αναζητήσεις. Με θέλεις; Θέλεις να με έχεις στη ζωή σου; Τότε be my guest και διεκδίκησέ με. Ο τρόπος είναι ένας, μόνο ένας και πολύ απλός. Όταν θέλουμε ανθρώπους στη ζωή μας το δείχνουμε με το να νοιαζόμαστε για εκείνους. Έτσι γίνονται οι σχέσεις. Δεν αφήνουμε τους άλλους με ερωτηματικά να πλανώνται πάνω από τα κεφάλια τους για το τι συμβαίνει. Δεν προκαλούμε στους άλλους την ανόητη κι ανούσια ανάγκη να παλεύουν για τα αυτονόητα. Να παλεύουν για να δείξουν την αγάπη τους; Πού ακούστηκε.
Και κάπως έτσι φτάνεις στο δεν ήταν για να γίνει. Φεύγεις με αξιοπρέπεια γιατί εσύ το πάλεψες. Πολύ ή λίγο, δεν έχει καμία σημασία. Ανοίγεις μια βαλίτσα και ρίχνεις μέσα τα δικά σου «σε νοιάζομαι» και τα δικά σου «σ’ αγαπώ». Κάθεσαι πάνω της για να κλείσει αναθεματίζοντας. Αποχωρείς με τη βαλίτσα μισοκλεισμένη από μια κατάσταση στην οποία δε σ’ άφησαν στην ουσία να μπεις. Δε στο επέτρεψαν, δε στο έδειξαν και δεν το αποζητούσαν. Άρα ίσως και να μην το ήθελαν τόσο, όσο νόμιζες.
Για να μη μακρηγορούμε λοιπόν, το συμπέρασμα είναι ένα κι ας πονάει. Αν είναι να παλέψουμε τόσο πολύ, να δώσουμε μάχες και μάχες ώστε να γίνουμε κομμάτι της ζωής του ανθρώπου που αγαπάμε, τότε μήπως όλες αυτές οι μάχες είναι ανούσιες; Δε θα έπρεπε να μη χρειάζεται να παλέψουμε γι’ αυτό; Πρέπει ναι, να σ’ αφήνει να το κάνεις, να σε δεχθεί χωρίς να θέλει να σ’ αλλάξει.
Ο έρωτας δεν προκαλείται με το ζόρι. Η αγάπη δεν προσκαλείται σαν guest star. Οι σχέσεις δεν προβάρονται κι οι άνθρωποι πληγώνονται όταν έχουν συναισθήματα. Για να είσαι αναπόσπαστο κομμάτι και να έχεις μια εξέχουσα θέση στην καρδιά ενός άλλου ανθρώπου δε θα πρέπει να τσακίσεις πρώτα τη δική σου. Αν σε νοιάζονται και στο δείχνουν καθημερινά, όχι μόνο φτάνει, αλλά περισσεύει κιόλας.
Αφιερωμένο στις αποφάσεις ζωής που πάλεψες για να μη φτάσεις να πάρεις.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
