«Με μένα θυμώνω κι όχι με σένα»

«Δεν έχω θυμό με σένα, με μένα έχω». Αυτή η σκέψη τριγυρίζει στο μυαλό μου εδώ και μέρες. Διαπίστωση, συμπέρασμα ή επιβολή της λογικής μου σαν μια απέλπιδα προσπάθεια για να ισορροπήσω οτιδήποτε έχει συμβεί; Πες το όπως θέλεις. Εγώ πάντως συνειδητοποίησα το μέγεθος κα την προέλευση του θυμού μου. Κι είναι τελικά δικός μου.

Για την ιστορία να σου πω ότι κατάφερα να απομυθοποιήσω τη δική σου παρουσία φιλτράροντας όλες εκείνες τις φορές που αρνήθηκες τη δική μου πλάι σου. Μην το θεωρήσεις κάποιου είδους εκδίκηση. Δεν είναι αυτό καθόλου. Εξάλλου οι άνθρωποι που δέθηκαν και μπλέχτηκαν οι ιστορίες της ζωής τους, με κάποιο ανεξήγητο τρόπο παραμένουν δεμένοι κι ας μην είναι πια μαζί.

«Να κάνεις την αυτοκριτική σου», μου είπαν οι δικοί μου άνθρωποι. Να σκεφτώ -μου είπαν- τα δικά μου λάθη. Πού έφταιξα, πώς έφταιξα και γιατί έφταιξα. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος, εννοείται πως έχω φταίξει κι εγώ. Κάθισα -που λες- και την έκανα την αυτοκριτική μου. Παρατήρησα εμένα μέσα από το πρίσμα των κοινών μας αναμνήσεων και κράτησα μια άτυπη λίστα τσεκάροντας «ναι» κάθε φορά που διαπίστωνα πως έκανα κάτι που σε στεναχώρησε ή προκάλεσε κάποιου είδους απογοήτευση στη σχέση μας. Τσέκαρα το «όχι» κάθε φορά που έφερνα στο μυαλό μου τις στιγμές που το φταίξιμο ήταν δικό σου. Τσέκαρα όμως κι ένα τρίτο κουτάκι. Σ’ αυτό το κουτάκι είχα απλά κι αβίαστα ζωγραφίσει μια λυπημένη φατσούλα. Σαν εκείνα τα emoji που στέλναμε όταν λείπαμε πολύ ο ένας στον άλλο.

Αν μου ζητούσες να ονομάσω το τρίτο κουτάκι στη λίστα μου θα έλεγα πως είναι θυμός που δεν είδαμε και οι δύο τα λάθη μας νωρίτερα -και χρειάστηκε εγώ τώρα να τσεκάρω «ναι» και «όχι». Δεν τα έχω με σένα, αλλά με μένα και μάλιστα πολύ. Γιατί ενώ έβλεπα τα σημάδια δεν ήθελα ταυτόχρονα να τα δω πραγματικά. Γιατί δικαιολογούσα τα λάθη σου αλλά και τα λάθη μου με απαράμιλλη ευκολία και μια διάθεση για delete άνευ προηγουμένου. Γιατί βασιζόμουν στην ερωτευμένη πλευρά μου και δεν κοιτούσα ποτέ την άλλη, την πλευρά της λογικής. Γιατί άκουγα τη φωνή που λέει «κάνε πίσω τώρα, άσε να πάει στην ευχή» και δε φώναζα σ’ αυτή τη φωνή με όλη μου τη δύναμη να σκάσει.

Καταλαβαίνεις -φαντάζομαι- πως στη λίστα μου, το κουτάκι του θυμού ξεπέρασε κάθε μου προσδοκία. Χτύπησε κόκκινα σαν τη θερμοκρασία του καλοκαιριού. Δεν είναι για σένα αυτός ο θυμός, λοιπόν. Μου ανήκει δικαιωματικά. Δεν ξέρω και δε γνωρίζω αν κι εσύ θύμωσες σε κάποια δική σου αυτοκριτική. Να σου πω όμως μια αλήθεια; Θα ήθελα πάρα πολύ να το έχεις κάνει. Και να έχεις θυμώσει με τον εαυτό σου, γιατί αυτό θα σήμαινε πολλά για το δικό μας μαζί. Θα ήταν κι ο δικός σου θυμός ένας τρόπος να ξορκίσει κάθε εμπόδιο που με μανία στεκόταν στον δρόμο της σχέσης μας. Δε θέλω να σκέφτομαι, όμως, τώρα τι θα είχε συμβεί αν κάναμε νωρίτερα την αυτοκριτική μας και είχαμε μπει στον κόπο να τσεκάρουμε κουτάκια.

Κι εκείνα τα βράδια, τα μοναχικά, τα παράξενα και τα γεμάτα αναμνήσεις που έρχονται χωρίς να τις έχεις προσκαλέσει, ξέρεις τι κάνω; Βγάζω την αλυσίδα από το τρίτο κουτάκι της λίστας μου κι αφήνω ελεύθερο τον θυμό μου να σεργιανίζει. Θυμάμαι έτσι τις φορές που αδιαφόρησες, τις φορές που με μάλωσες λίγο παραπάνω, τις φορές που δεν προσπάθησα εγώ αρκετά, κι εκείνες που και οι δύο συμπεριφερόμασταν σαν παιδιά. Μα περισσότερο -να ξέρεις- με θυμώνουν οι φορές που ενώ χτυπούσα το καμπανάκι του κινδύνου και σου εξηγούσα όμορφα τι ήταν αυτό που με ενοχλούσε, εσύ δεν το άκουγες. Και τότε εγώ, αντί να αντιδράσω, να μιλήσω δυνατότερα, να φύγω, έμενα πλάι σου, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι δε συμπεριφερόμαστε σε υγιή πλαίσια ο ένας στον άλλον.

Με μένα τα έχω, λοιπόν. Μπορεί να μου καταλογίζω ευθύνες για το ότι δε σε ταρακούνησα πολύ πιο πριν, ώστε να μη φτάσουμε στο αδιέξοδο ή να έχω ανάγκη να κατηγορήσω κάποιον. Πάντως αν τόλμησες όντως να αμφιβάλλεις για το πόσο σ’ αγάπησα, επένδυσα κι ονειρεύτηκα για εκείνο το δικό μας μαζί, καλά θα κάνεις να το πάρεις πίσω. Δε μου αξίζει να με σκέφτεσαι έτσι. Δε θέλω να με σκέφτεσαι καθόλου πια αν είναι να με σκέφτεσαι έτσι.

Οι άνθρωποι που δέθηκαν οι ζωές τους -δεν έχει σημασία αν ήταν για πολύ ή λίγο- παραμένουν δεμένοι με ένα αόρατο νήμα. Άλλες φορές το βλέπουν κι άλλες όχι, όμως αυτό είναι για πάντα εκεί. Είναι υπαρκτό. Είναι φορές που θέλω να το κόψω κι ας μη μου είναι ξεκάθαρη η αρχή και το τέλος του. Είναι όμως φορές που θέλω να περάσει μέσα του ο θυμός μου και να φτάσει σε σένα. Και μετά να περάσει μέσα από αυτό το αόρατο νήμα και η θλίψη μου. Και να φτάσει κι αυτή σε σένα. Κι όταν γίνουν αυτά τα δυο και ξέρω πως έφτασαν στο προορισμό τους, να κόψω γιατί δε θα έχει μείνει πια κάτι άλλο να μας δένει. Δεν έχω θυμό με σένα, με μένα έχω.