Κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι οι σχέσεις από απόσταση διχάζουν με τη διάσταση που έχουν. Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν πως η απόσταση είναι μονάχα χιλιομετρική κι όχι συναισθηματική. Είναι όμως κι εκείνοι που πιστεύουν λιγάκι παραπάνω στο ρητό «μάτια που δε βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται». Απαιτητικό τεστ αυτό της απόστασης μεταξύ δυο ερωτευμένων και συνήθως σκάει μύτη από εκεί που δεν το περιμένεις. Ο ένας φεύγει. Και σίγουρα πονά. Το άτομο που μένει πίσω, όμως, πονάει περισσότερο από εκείνο που φεύγει;
Η σχέση από απόσταση είναι πιο οδυνηρή για εκείνον που μένει πίσω συνεχίζοντας τη ζωή του, ενώ παράλληλα περιμένει. Έχει να διαχειριστεί πολλά- κυρίως την έλλειψη κάθε τρυφερής κι οικείας στιγμής που μοιράστηκαν μαζί σε γνώριμα μέρη. Σκέψου πόσο επίπονο είναι να περνάς από τα σημεία που ανταλλάξατε φιλιά, να περπατάς στους δρόμους που φτιάξατε τα στέκια σας, να τρως μόνος από εκεί που πάντα τρώγατε μαζί. Να βγαίνεις με φίλους στα ίδια μέρα, αλλά πλέον ως μονάδα, χωρίς το ταίρι σου. Το λες κι ένα μικρό χωρισμό κι ας είναι απλώς ένας αποχωρισμός με αιτία την αναθεματισμένη απόσταση.
Από την άλλη, εκείνος που φεύγει, αφήνει μεν πίσω κομμάτια του εαυτού του, αλλά όπως και να το κάνεις, η αίσθηση του άγνωστου και μιας νέας πρόκλησης ίσως αντισταθμίζει κάπως τη δεδομένη απόσταση. Μπορεί να μεταφέρεται για μια δουλειά, να έχει ένα όραμα και μια ιδέα που τον κάνουν να νιώθει ενθουσιασμό. Κάθε τι καινούριο που μπορεί να σε πάει μπροστά, σου δίνει τη δυνατότητα να ελπίζεις κι αυτό βοηθά πολύ ώστε να μην αγχώνεσαι για τα αντικειμενικά εμπόδια.
Οι σχέσεις από απόσταση είναι δύσκολες εκ των πραγμάτων όταν δεν είσαι αυτός που φεύγει. Διαχειρίζεσαι τη μοναξιά και την ανασφάλειά σου χωρίς καινούρια ερεθίσματα κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο. Νιώθεις στάσιμος στα δικά σου πλάνα στη ζωή. Όταν είσαι αυτός που μένει πίσω, ίσως να νιώθεις πως βαλτώνεις. Μπορεί σε διάφορες φάσεις να ζηλέψεις λιγάκι την αλλαγή σκηνικού του ανθρώπου σου. Μπορεί ν’ αρχίσεις να ζηλεύεις ακόμη και τον ίδιο τον άνθρωπό σου. Κι είναι πολύ κακός συμβουλάτορας αυτή η ζήλια. Ίσως κατηγορηθείς εκ των υστέρων πως σαμποτάρισες μια απόφαση που μπορεί να πήρατε μαζί, πριν φύγει από κοντά σου.
Εκείνος που μένει πίσω πληγώνεται πιο πολύ από αυτόν που φεύγει. Πονάει η ψυχή σου περιμένοντας πάνω από ένα τηλέφωνο ή μπροστά σε μια οθόνη για ένα μήνυμα, ή έστω τη στοιχειώδη επικοινωνία. Χαίρεσαι με τις εξελίξεις στη ζωή του ανθρώπου σου και προσπαθείς να είσαι εκεί για να δείξεις έμπρακτη κι ειλικρινή στήριξη. Προσπαθείς να κάνεις φίλη σου την απόσταση, να δείξεις κατανόηση και καλή διάθεση. Κι ας σε ζώνουν τα φίδια για το τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τη σχέση σας. Ας είναι αβέβαιο το μέλλον της σχέσης- εσύ που μένεις πίσω, συνεχίζεις να κάνεις όνειρα.
Κι αν στις μέρες μας η επικοινωνία έχει φτάσει σε άλλο level ως προς τα μέσα και την πρόσβαση, τι να το κάνεις όλο αυτό αν δεν μπορείς να ζήσεις μαζί με τον άνθρωπό σου την εξέλιξή του; Ή σε μια αναποδιά να δώσεις δύναμη στον άλλον για να συνεχίσει να προσπαθεί για τον στόχο του. Κι ίσως κάπως έτσι να αρχίζουν κι οι πρώτες προστριβές με τη φράση «δε με καταλαβαίνεις» ν’ ακούγεται κι από τους δυο. Το λυπηρό όμως είναι πως έχουν δίκιο. Κι οι δυο.
Υπάρχει μια μέση λύση; Φυσικά κι υπάρχει όταν έχουμε τη διάθεση να σκεφτούμε ώριμα και πιο διεξοδικά. Καταρχάς, εκείνος που φεύγει θα πρέπει να κατανοήσει πως κάποιες φορές δε θα μπορεί να μοιράζεται κάθε τι καινούριο με το ταίρι του. Θα υπάρχουν ημέρες που θα είναι πιο δύσκολες σε επικοινωνία από άλλες. Κι ίσως χαθείτε λιγάκι στη μετάφραση με όλο αυτό να βαραίνει ακόμη πιο πολύ στις πλάτες σας. Αν δεν υπάρχουν παράλογες απαιτήσεις κι από τις δυο πλευρές, όλα θα είναι λιγάκι πιο εύκολα.
Ας είμαστε ρεαλιστές: στη ζωή μας κι όταν εμφανίζεται η απόσταση ως τεστ για τη σχέση μας, να λαμβάνουμε υπόψη όλα τα παραπάνω. Να μην ονειροβατούμε πετώντας σε ροζ συννεφάκια. Ιδιαίτερα δε, αν είμαστε εκείνοι που μένουν πίσω. Όταν θέλεις κάτι πολύ, εκμηδενίζεις αποστάσεις. Εκείνος που μένει πίσω περιμένοντας, μπορεί να νιώθει το «μακριά» πιο έντονα προσπαθώντας να το εκμηδενίσει μέρα με τη μέρα. Κι αυτό είναι από μόνο του μια ρεαλιστική απόσταση. Όμως αν δεν αφήσουμε τους ανθρώπους μας να είναι μακριά μας, δε θα μάθουμε ποτέ αν γυρνούν από επιλογή.
Αφιερωμένο στη δύναμη εκείνων που μένουν πίσω περιμένοντας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
