Όταν κάνουμε όνειρα, τοποθετούμε πάντα τον εαυτό μας αλλά κι εκείνους που αγαπάμε στο υψηλότερο βάθρο. Κάθε σενάριο ευτυχίας βέβαια είναι για τον καθένα μας διαφορετικό. Άλλοι ονειρεύονται μια πολύ όμορφη σχέση που θα γεμίζει με αγάπη και πάθος τη ζωή τους. Άλλοι κάνουν πλάνα για επαγγελματική αποκατάσταση και στόχους μπορεί και άφταστους που αν πιάσουν θα φέρουν μια κάποια οικονομική ανεξαρτησία κι ευλυγισία. Άλλοι ποθούν υλικά αγαθά όπως ένα σπίτι το οποίο ονειρευόταν χρόνια ή να αλλάξουν το αυτοκίνητο που πάντα ανέβαλαν για διαφόρους λόγους. Άλλοι θα αρκεστούν σε όσα έχουν αλλά θα ονειρευτούν ταξίδια ή εκείνο το κατοικίδιο που δεν είχαν την ευκαιρία ως τώρα να υιοθετήσουν.
Όνειρα είναι όλα τα παραπάνω. Πλάνα του μυαλού. Αλλά δε θα μπορούσε κάποιος να τα ονομάσει πολύ εύκολα και πλάνες του μυαλού; Βλέπετε, όλα μας τα όνειρα έχουν μια κοινή ρίζα. Τις προσωπικές μας προσδοκίες. Τις σκέψεις δηλαδή που ο καθένας μας έχει κάνει από πολύ μικρή ηλικία και που συνεχίζει να θρέφει και να τις γιγαντώνει μεγαλώνοντας. Πού είναι το κακό στο να έχεις προσδοκίες; Το λες και προσωπική εξέλιξη.
Έλα όμως που υπάρχει μια τεράστια διαφορά. Τα όνειρα όταν δεν πραγματοποιούνται δε μας πονάνε και τόσο. Η έννοια όνειρο, είναι από μόνη της συνυφασμένη μέσα στο μυαλό μας με κάτι μεγάλο και πολλές φορές άπιαστο. Οι προσδοκίες όμως είναι άλλη περίπτωση. Οι προσδοκίες είναι η αναμονή. Η ελπίδα πως κάτι θα συμβεί από όλα όσα έχουμε σχεδιάσει κι είναι αυτή η αναμονή που κάνει την κάθε μας προσδοκία να φαντάζει όλο και πιο πιθανή να συμβεί. Κι έτσι ελπίζουμε όλο και πιο πολύ και περιμένουμε όλο και πιο πολύ. Κι όταν διαπιστώσουμε πως δεν πλησιάσαμε τελικά στις προσδοκίες μας, τότε πληγωνόμαστε. Κι είναι μεγάλος ο πόνος.
Οι προσδοκίες όμως που πληγώνουν πιο πολύ από όλες τις άλλες είναι εκείνες που χτίσαμε από μόνοι μας, αυθαίρετα, πάνω σε άλλους ανθρώπους. Χωρίς να τους ρωτήσουμε. Χωρίς να υπολογίσουμε το αν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε όσα το δικό μας μυαλό έχτισε με εκείνους μέσα άλλοτε ως πρωταγωνιστές κι άλλοτε ως κομπάρσους. Και προσδοκούσαμε μαζί τους, στιγμές, ρομάντζα, σχέσεις, επικοινωνία, ταξίδια και πλάνα, πολλά πλάνα.
Πολλές φορές θεωρούμε πως πληγωθήκαμε από φίλους ενώ στην ουσία οι προσδοκίες που τρέφαμε εμείς από εκείνους μας πλήγωσαν. Συνηθίζουμε να δίνουμε ταυτότητες στις εκάστοτε φιλικές μας σχέσεις περιμένοντας αυτές οι ταυτότητες να επιβεβαιώσουν αυτό που εμείς βλακωδώς έχουμε «τακτοποιήσει» στο δικό μας μυαλό. Απογοητευόμαστε και πληγωνόμαστε από τους ανθρώπους που αγαπάμε ή που αγαπήσαμε. Εκείνους που ερωτευτήκαμε παράφορα και που «πίναμε νερό» στο όνομά τους. Και σε αυτήν όμως την περίπτωση έχουμε αναλογιστεί το δικό μας μερίδιο ευθύνης ως προς τις προσδοκίες που είχαμε από εκείνους; Ακόμη κι αν η δική τους συμπεριφορά δεν ήταν η πιο σωστή μέσα στο πλαίσιο μιας σχέσης μπορεί, λέμε, μπορεί οι δικές μας προσδοκίες να παίξανε εξ’ αρχής τον δικό τους ρόλο.
Δε θα ήταν υπερβολή να σκεφτούμε επίσης πως πολλές φορές περιμένουμε να μας αγαπήσουν ή εμείς να αγαπήσουμε με ένα συγκεκριμένο πλαίσιο στο μυαλό μας. Κάτι φιξαρισμένο, ένα πολυπόθητο ιδανικό σενάριο που άθελά μας πλάσαμε περιμένοντας τη στιγμή που επιτέλους θα το έχουμε. Αυτό δε λέγεται προσδοκία; Κι όταν αυτή μας η προσδοκία δεν υλοποιηθεί ή όταν βλέπουμε πως παίρνει μια άλλη, διαφορετική διαδρομή από αυτή που εμείς έχουμε χαράξει στο μυαλό μας, τότε εμφανίζεται και πάλι η απογοήτευση. Πετάμε ένα «μας πλήγωσαν» με μεγάλη ευκολία, χάνοντας τη γη κάτω από τα πόδια μας αποποιούμενοι κάθε ίχνους ευθύνης.
Κι όταν νιώσουμε τις προσδοκίες μας να γκρεμίζονται και την απογοήτευση να μας πνίγει τότε πώς αντιδρούμε; Πολλοί από εμάς κλεινόμαστε στον εαυτό μας. Άλλοι μπαίνουμε στη διαδικασία να κάνουμε διαγραφή σε ανθρώπους και καταστάσεις που δε μας βόλεψαν. Και τότε τι; Και πάλι αφήνουμε τις δικές μας ίσως υπέρμετρες προσδοκίες να πάρουν τα ηνία, δημιουργούμε ερωτηματικά στους άλλους, ενώ όλον αυτόν τον καιρό εμείς είχαμε στο μυαλό μας ένα πλαίσιο που εκείνοι δε γνώριζαν. Που αγνοούσαν την ύπαρξή του απλούστατα γιατί δε φροντίσαμε να τους το φανερώσουμε. Το θεωρούσαμε ίσως αυτονόητο ότι θα το καταλάβαιναν.
Ποιος λοιπόν απογοητεύει ποιον στην ουσία; Οι άνθρωποι δε θα πάψουμε ποτέ να έχουμε προσδοκίες. Είναι το αλατοπίπερο της κάθε διαπροσωπικής μας σχέσης. Η δοσολογία όμως θα πρέπει να είναι ισορροπημένη αλλιώς το αλατοπίπερο θα αλλοιώσει την αρχική, αυτούσια γεύση ενώ προοριζόταν μόνο να την ενισχύσει. Ταλαιπωρία του μυαλού τελικά οι προσδοκίες μας. Σαν μια αίθουσα αναμονής χωρίς το όνομά σου να ακούγεται ποτέ από τα ηχεία.
Αφιερωμένο στις προσδοκίες που δεν καταφέραμε να σωπάσουμε.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
