Ένα «αλλά» σε χωρίζει απ' το να νιώσεις

Υποδεχθείτε το «αλλά», μια τόσο μικρή αλλά θαυματουργή λέξη. Κολλάει σε κάθε περίσταση ούσα ικανή να περιγράψει κάθε φάση της ζωής μας. Δείτε την καλά· δεν είναι τυχαίο που έχει ακριβώς τα ίδια γράμματα και στις δυο πλευρές της, στην αρχή αλλά και στο τέλος της. Η ανατομία της λέξης «αλλά» ξεκινάει· προσδεθείτε. Η απογείωση είναι βέβαιο πως θα σας συνεπάρει αλλά για την προσγείωση υποσχέσεις δε δίνονται.

Όλες μας οι επιθυμίες βασανίζονται από ένα «αλλά». Δεν υπάρχει επιθυμία ή στόχος που να μην έχει φάει τα μούτρα του πάνω σ’ αυτήν τη ρημαδολέξη. Δεν υπάρχει προσωπική σκέψη που να μην έχει τρακάρει μ’ ένα «αλλά» κάνοντας τα πάντα δύσκολα. Έχει κολλήσει αυτή η λέξη σαν βδέλλα πάνω μας και την επιδεικνύουμε ως άλλο επιτυχημένο επιχείρημα για να φέρουμε αντίλογο σε οτιδήποτε δε μας αρέσει ή δε μας ικανοποιεί δίνοντας την ψευδαίσθηση πως κάναμε τον «δικηγόρο του διαβόλου» για λίγο και πως πήραμε σωστές αποφάσεις, αφού τις ζυγίσαμε μέσα από ένα «αλλά».

Το «Σ’ αγαπάω αλλά…», έρχεται να ακυρώσει οτιδήποτε προηγήθηκε του «Σ’ αγαπάω». Διότι αγαπάς κάποιον υποτίθεται με τα καλά αλλά και τα άσχημα της προσωπικότητάς του. Με τα προτερήματα αλλά και τα μειονεκτήματα που έχει. Αυτό το «αλλά» λοιπόν βάζει ξαφνικά φρένο στο συναίσθημα κι είναι ικανό ακόμη και να σταματήσει μια πολύ όμορφη στιγμή. Τι θα μπορούσε να ολοκληρώσει αυτή τη φράση; « Σ’ αγαπάω αλλά δε θα ήθελα να ξανασυμβεί αυτό.» ή «Σ’ αγαπάω αλλά νομίζω πως έχεις περάσει κόκκινες γραμμές.».

Το «Μου λείπεις αλλά..» είναι μια τελείως διαφορετική κατάσταση αφού εδώ το «αλλά» έρχεται για να σε σώσει από μια κατάσταση η οποία προφανώς πονάει. Πόσες φορές έχεις εκφράσει το πόσο σου λείπει ένας άνθρωπος και αμέσως κόλλησες ένα αλλά για να δώσεις έμφαση σ’ αυτό. «Μου λείπεις αλλά με κουράζει αυτή η κατάσταση» ή «Μου λείπεις αλλά σκέφτομαι πως θα περάσει γρήγορα και θα σε ξαναδώ». Βλέπεις; Ανάλογα με τη φάση που περνάς και τα συναισθήματα που βιώνεις τη δεδομένη στιγμή εκείνο το αλλά θα ακυρώνει κάποιες φορές το συναίσθημα και κάποιες άλλες θα το κάνει ν’ ακουστεί πολύ πιο δυνατά.

Και τι γίνεται με τις μεγάλες αποφάσεις της ζωής; Εκεί φυσικά κι υπάρχει πάντα ένα τεράστιο «αλλά» μέσα στο κεφάλι μας. Σε φάσεις που προσπαθείς ν’ αποφασίσεις για μια θέση εργασίας ή για σπουδές έρχεται πάλι η μικρή βασανιστική λέξη να κολλήσει παντού. Και καλά κάνει κι έρχεται γιατί σε αναγκάζει να γεννήσεις επιχειρήματα που θ’ ακολουθήσουν μετά απ’ αυτήν. Άρα εκ των πραγμάτων σε βάζει στη διαδικασία του να γεννήσεις ιδέες που μάλλον θα σε βοηθήσουν και στο να ξεκαθαρίσεις τι είναι αυτό που θέλεις. Στην ουσία ένα «αλλά» σε βάζει στη διαδικασία του να ζυγίσεις τα πράγματα πριν αποφασίσεις κι αυτό είναι καλό μιας και όλα κάπως έτσι πρέπει να τα αποφασίζουμε αν θέλουμε να κοιμόμαστε με ήσυχη τη συνείδησή μας.

Στις ερωτικές σχέσεις βέβαια το «αλλά» δεν είναι πάντα καλό. Υποδηλώνει την αδυναμία μιας πλευράς να πει ξεκάθαρα τι σκέφτεται κι έτσι κρύβεται πίσω από αυτήν την τόσο εύχρηστη λέξη. Κι είναι φυσικά κρίμα να συμβαίνει όλο αυτό. «Μου αρέσεις αλλά σε βλέπω φιλικά», «Θέλω να είμαστε μαζί αλλά δε γίνεται τώρα» ή « Είσαι ο άνθρωπός μου αλλά ως εδώ». Φράσεις που λίγο πολύ έχουν ακουστεί σε σχέσεις ακόμη και σε φάση φλερτ. Πόσο ακυρωτικό για το συναίσθημα αυτό το αλλά λοιπόν; Προς τρελή ειρωνεία της τύχης ακόμη κι η παύση που κάνουμε μετά από ένα αλλά έρχεται για να προϊδεάσει τον συνομιλητή μας ο οποίος φυσικά δε θα λειτουργήσει ανυποψίαστα αφού θα έχει καταλάβει τι θα παιχτεί μετά από ένα τέτοιο αλλά.

Αυτοκαταστροφικό αυτό το μικρό αθώο «αλλά». Σε κάνει να ενεργήσεις με διαθέσεις που δεν είναι πάντα ξεκάθαρες. Οι τύποι του «ναι μεν αλλά» στη ζωή είναι εκείνοι που ισορροπούν επικίνδυνα μεταξύ επιθυμιών και στόχων. Θα μπορούσαν πολλοί να τους πουν και «εκμεταλλευτές» αφού δεν μπορούν εύκολα να ορίσουν τις δικές τους επιθυμίες και αποφάσεις και έτσι περίτεχνα πετάνε το μπαλάκι στην άλλη πλευρά η οποία θα κληθεί να πάρει όλες τις αποφάσεις για εκείνους. Κοινώς δεν μπορείς να είσαι μια ζέστη μια κρύο. Δε μπορείς να μην ξέρεις τι θέλεις και προς τα που γέρνεις πιο πολύ σε αποφάσεις. Δεν γίνεται να αποπνέεις μονίμως  αβεβαιότητα στους γύρω σου κάνοντας επί μονίμου βάσεως το ίδιο πράγμα, βάζοντας ένα «αλλά» σε κάθε τι που θέλεις να κάνεις.

Η ζωή θέλει τα δικά της ζυγίσματα και έχει τη δική της φιλοσοφία. Μεγαλώνουμε μαθαίνοντας να σκεφτόμαστε κάθε πτυχή οποιασδήποτε κατάστασης κι έπειτα να αποφασίζουμε. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο το κάθε «αλλά» είναι θεμιτό. Όταν όμως έρχεται σαν ακύρωση για οτιδήποτε πας να χτίσεις πηγάζοντας από προσωπικές ανασφάλειες που δε σ’ αφήνουν να πάρεις τις ανάσες που χρειάζεσαι στη ζωή τότε το μικρό αυτό «αλλά» μετατρέπεται σε προσωπικό εφιάλτη.

Όχι «ναι μεν αλλά» σε όλα. Στο τεντωμένο σκοινί των σχέσεων το μικρό «αλλά» δεν είναι το δίχτυ ασφαλείας που χρειάζεσαι αλλά το συναίσθημα και μόνο. Αφιερωμένο σε κάθε «αλλά»  που έμεινε μόνο του.