Εσένα ποιος εφιάλτης σε κυνηγάει τα βράδια;

Εφιάλτες. Όνειρα κι αλήθειες μπλεγμένα σε ασπρόμαυρο φόντο έτσι για το εφέ της υπόθεσης. Όλα κομμάτι του μυαλού που συνήθως δε γνωρίζει τι πάει να πει «πάψε για λίγο να σκέφτεσαι». Καμία παύση, μόνο σκέψεις, αλληλένδετες, συνεχόμενες και δυνατές. Επίμονες με έναν ήχο τόσο δυνατό μέσα στο μυαλό που αν και τους έχεις πει αμέτρητες φορές «σκάστε», δεν παύουν να δηλώνουν την παρουσία τους.

Οι εφιάλτες που πλάθει το ανθρώπινο μυαλό θα ξεπερνούσαν ακόμα και τα πιο τρελά σενάρια ταινιών, ακόμα και τις πιο ευφάνταστες ιστορίες που θα ανακάλυπτε κανείς μέσα από τις σελίδες ενός best seller. Ξέρεις για τι πράγμα μιλάω. Εκείνο το συναίσθημα παγωμάρας και ξαφνικής ανασφάλειας που μπορεί να φέρει μια και μόνο σκέψη. Μια και μόνο ή και πολλές.

Σε μια κόλλα χαρτί αποφάσισαν κι οι δυο εκείνο το βράδυ να εκφράσουν τον εφιάλτη τους. Ήταν ένα μικρό παιχνίδι που είχαν εφεύρει για να αποφορτίζονται και να βγάζουν από μέσα τους πολλά. Κι έπειτα όταν όλα ήταν διατυπωμένα στο χαρτί τα άνοιγαν και μοιράζονταν μέσα από έναν τόσο ξεχωριστό τρόπο φόβους αλλά και χαρές. Είχαν συμφωνήσει για εκείνο το βράδυ να ξεκινήσουν και οι δυο με το «Ο εφιάλτης μου είναι…».

«Ο εφιάλτης μου είναι να ο φόβος του να σε χάσω. Να σηκωθώ ένα πρωί και διαπιστώσω πως δεν είσαι δίπλα μου με τον τρόπο που πάντα ήθελα και ήθελες να είσαι. Να μοιραζόμαστε στιγμές όπως αυτήν τώρα εδώ που μόνο συνηθισμένη δεν μπορεί κάποιος να τη χαρακτηρίσει.  Βλέπεις, ο φόβος είναι ο εφιάλτης που ο καθένας μας κουβαλάει για διάφορα πράγματα στη ζωή του. Ο φόβος μου λοιπόν είναι ο δικός μου εφιάλτης. Ο εφιάλτης μου είναι να μην υπάρχεις εκεί σε μια γωνίτσα με τον καφέ σου στο χέρι να μου χαμογελάς. Να μην ακούγεται η φωνή σου στο ακουστικό να με κατσαδιάζει για τα πράγματα που δεν πρόλαβα να κάνω μέσα στην ημέρα. Ο εφιάλτης μου είναι να μην μπορώ να είμαι εκεί για εσένα με διάφορους τρόπους. Να μην προλάβουμε να κάνουμε όλα όσα έχουμε ονειρευτεί να κάνουμε κι άλλα τόσα. Ο εφιάλτης μου είναι η απουσία σου ξεκάθαρα», έγραψε και δεν το ξαναδιάβασε με τη σιγουριά πως τα είχε εκφράσει όλα.

«Ο εφιάλτης μου είναι η μοναξιά. Από εσένα, από τους γύρω μου κι από πολλά. Και δε μιλάω για τη μοναξιά με την κυριολεκτική της έννοια. Πόσοι άνθρωποι είναι και νιώθουν μόνοι ακόμα και μέσα σε μια σχέση. Γι’ αυτή τη μοναξιά μιλάω της αποξένωσης και της απόστασης. Το να μην μπορώ να σε πλησιάσω, το να μην μπορούμε να κολλήσουμε σε απόψεις και συναίσθημα όπως κάναμε. Άσχημο πράγμα αυτή η μοναξιά. Τα σκοτώνει και τα παγώνει όλα. Ο εφιάλτης μου είναι να μην προλάβω να πω όλα όσα θέλω να πω σε όσους αγαπώ αλλά και σ’ εκείνους που δεν αγαπώ. Να ξέρουν όλοι πώς νιώθω και γιατί. Τι με ενόχλησε, τι με πλήγωσε, τι με έκανε να χαρώ και τι μου έδωσε κίνητρο μέσα από πράξεις και λόγια. Πες το κάθαρση, πες το ειλικρίνεια είναι όμως τόσο σημαντικό να ξέρεις και να ξέρει ο καθένας ποια θέση είχε σε κάθε παρτίδα της ζωής σου.» έγραψε.

Αντάλλαξαν χαρτάκια, τα διάβασαν και νιώσανε ο ένας τον εφιάλτη του άλλου. Τι ανακάλυψαν; Πτυχές που δεν είχανε δει ή που δεν ήθελαν να δουν όχι μόνο ο ένας για τον άλλον αλλά και για τον ίδιο τους τον εαυτό. Οι άνθρωποι μπορεί να είναι διαφορετικοί μα οι εφιάλτες τους είναι πολλές φορές κοινοί. Αυτό που κάνει έναν εφιάλτη να δυναμώνει και να δυναμώνει ολοένα, είναι απλούστατα ο φόβος του να τον αντιμετωπίσεις. Του δίνεις ισχύ και απίστευτη δύναμη να σε κυριεύσει. Οι εφιάλτες της ζωής δεν είναι τα άσχημα όνειρα που κάνεις όταν κοιμάσαι αλλά εκείνα που δεν κατάφερες να πραγματοποιήσεις στον ξύπνιο σου.

Ένα βράδυ αποκάλυψης ήταν αυτό και για τους δυο που τελείωσε με μια όμορφη και ζεστή αγκαλιά. Εκείνη της σιγουριάς και της ασφάλειας. Ναι, ο κοινός τους εφιάλτης ήταν να μη χάσουν αυτήν την αγκαλιά. Έσβησαν τα φώτα κι έπεσαν για ύπνο. Ώρα για όνειρα. Βλέπεις, μεγαλύτερος εφιάλτης από το να μην ονειρεύεται ο άνθρωπος δεν υπάρχει.

Αφιερωμένο σε κάθε εφιάλτη που μας έκανε λιγάκι πιο δυνατούς.