Έχει ο έρωτας μορφές κι αλλάζει για να ταιριάζει σε σένα

Ο έρωτας ο πολυσυζητημένος, ο ασυγκράτητος, ο πανταχού παρών στα θέματα της καρδιάς. Ο έρωτας που με την πλάνη του σε βάζει σε διαδικασίες μη ταυτοποίησης του ίδιου σου του χαρακτήρα με τον εσωτερικό σου κόσμου. Ο έρωτας που ευθύνεται για πολλά, αλλά και για το απόλυτο τίποτα. Ο έρωτας είναι μορφή κι έχει ταυτότητα.

Όλοι αποτελούμε μια μορφή έρωτα. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο και τη δική του πλάνη. Είναι αυτό το κάτι που εκπέμπουμε και που μονάχα οι «συμβατοί» με εμάς θα διακρίνουν. Περί ορμονών, από επιστημονικούς όρους έχουμε άπειρους, αδρεναλίνη, ντοπαμίνη, σεροτονίνη κι ένα σωρό νευροδιαβιβαστές να μας κάνουν τη ζωή πατίνι.

Έχεις αναρωτηθεί όμως για την ουσία; Οι πραγματικές ορμόνες ευτυχίας είναι οι στιγμές που απολαμβάνεις στην αγκαλιά του ανθρώπου που σε εξιτάρει. Οι ρεαλιστικοί νευροδιαβιβαστές είναι οι σκέψεις που θα κάνεις μετά από κάθε σας επαφή και η επιθυμία να ξαναβρεθείτε.

Δε χρειάζεται ιδιαίτερη επιστημονική ανάλυση για να καταλάβεις πότε δυο ζευγάρια μάτια συναντώνται μέσα στο πλήθος. Δεν απαιτούνται μαγικές ικανότητες για να αντιληφθείς το ρίγος μεταξύ σωμάτων μόλις το πρώτο άγγιγμα κάνει την εμφάνισή του. Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την απαράμιλλη ομορφιά του φιλιού που αδημονεί να βρει τον στόχο του.

Έρωτας είμαστε όλοι λοιπόν. Και οι έχοντες το παρουσιαστικό, και οι έχοντες το μυαλό να συγκινούν με άλλο τρόπο, πιο εσωτερικό. Ο έρωτας θα πάρει την ταυτότητα του κατόχου του. Η μορφή του έρωτα γαντζώνεται πάνω σου, προσκολλάται και αφομοιώνεται, γίνεται ένα με σένα και τον δικό σου χαρακτήρα. Κι ας λένε πως ο έρωτας αλλάζει τους ανθρώπους. Στην ουσία ο ίδιος αλλάζει για χάρη των ανθρώπων.

Ο «αθεράπευτος» έρωτας ανήκει σε εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν ακράδαντα πως η αγάπη απελευθερώνει και δεν περιορίζει. Ανήκει δικαιωματικά σε εκείνους που λειτουργούν αυθόρμητα στη ζωή και στη καθημερινότητά τους. Δε συμβιβάζονται, δεν αναθεωρούν. Τους ανήκει ο «αθεράπευτος» έρωτας, αφού οι άνθρωποι αυτοί δεν επιλέγουν να θεραπεύσουν τίποτε στη ζωή τους. Μόνο να το ζήσουν.

Ο «διακριτικός» έρωτας ανήκει σε εκείνους τους ανθρώπους που λειτουργούν με έναν ισορροπημένο τρόπο στη ζωή τους. Έτσι, με ισορροπίες, θα υποδεχθούν κι έναν έρωτα. Τώρα βέβαια θα αναρωτιέσαι για αυτή τη μορφή του έρωτα. «Διακριτικός» είναι ο έρωτας που δε θα προβεί σε τρέλες και ασύλληπτα σενάρια. Είναι ο έρωτας ο βατός, εκείνος που προϋποθέτει σεβασμό εκατέρωθεν πλευρών και που δεν θα εκθέσει, αλλά και δε θα εκτεθεί. Σε όσους λοιπόν δεν είναι γεννημένοι για μεγάλες συγκινήσεις, αλλά για γνωστά σενάρια, ανήκει δικαιωματικά η μορφή του «διακριτικού» έρωτα.

Ο «ρομαντικός» έρωτας ανήκει στο φουλ και δίχως αμφιβολία σε εκείνους τους ανθρώπους που θαρρείς πως βγήκαν από μια άλλη εποχή. Όχι γιατί σπανίζει πλέον ο ρομαντισμός μα γιατί ο τρόπος με τον οποίον λειτουργούν δε συνάδει με την ωμότητα και τις συνήθειες της εποχής μας ακόμη και στα θέματα των σχέσεων. Είναι εκείνοι που ξυπνούν και κοιμούνται με τη σκέψη του άλλου στο μυαλό. Κοιτάζουν τα αστέρια και κάνουν πλάνα. Κόβουν λουλούδια για να τα χαρίσουν και το πρόσωπό τους γεμίζει χαρά. Ο «ρομαντικός» έρωτας ανήκει δικαιωματικά σε εκείνους που πιστεύουν πως όλα είναι μυρωδιές κι ανάσες.

Ο «συμβατικός» έρωτας ανήκει σε όσους έχουν προ πολλού βάλει τη ζωή τους σε καλούπια. Ενεργούν έχοντας τακτοποιήσει τα πάντα σε κουτάκια και κάπως έτσι ερωτεύονται κι οι ίδιοι. Είναι εκείνοι που θα τακτοποιήσουν κάθε συναίσθημα που θα συνοδεύσει τον έρωτα. Θα το αναλύσουν μεθοδικά, θα αποφασίσουν από πριν για τις επόμενες κινήσεις τους και θα πράξουν πάντα σύμφωνα με τα καλούπια που έμαθαν. Ή μήπως τους τα έμαθαν; Δεν παίζει κανένα ρόλο. Ο «συμβατικός» έρωτας τούς ανήκει δικαιωματικά.

Οι μορφές του έρωτα είναι καθρέφτες της ιδιοσυγκρασίας του κατόχου τους. Αντανακλούν τις επιθυμίες των ανθρώπων και δεν αποκλίνουν από αυτές. Όταν λοιπόν ερωτευόμαστε υιοθετούμε μια συμπεριφορά ανάλογη με αυτή που έχουμε ως γενική στάση ζωής. Κι είναι τόσο δύσκολο να ξεφύγει κάποιος από αυτά τα στερεότυπα. Ακόμη και στις περιπτώσεις που αυτό θα γίνει, για κάποιο συμπαντικό λόγο όλα θα επιστρέψουν μετά σύντομα στην κανονική τους ροή.

Κάθε κατεργάρης λοιπόν στον πάγκο του όπως σοφά μας υποδεικνύει το γνωστό ρητό. Οι ενθουσιασμένοι με τους ενθουσιασμένους, οι αυθόρμητοι με τους αυθόρμητους και ούτω καθεξής. Και πρόσεχε, οι παραπάνω μορφές του έρωτα δεν είναι καλούπια. Δεν μπαίνει σε κατηγορίες το συναίσθημα. Δεν κάνουμε λίστα για όσα νιώθει η καρδιά.

Οι έρωτες είναι αερικά με μορφές υπαρκτές, αλλά και ανύπαρκτες. Οι αποδέκτες όμως είναι πρόσωπα υπαρκτά. Κι είναι τελικά αυτά τα πρόσωπα που θα καθορίσουν την ταυτότητα ενός έρωτα από τη στιγμή που θα σκάσουν τα βεγγαλικά μέχρι τη στιγμή που όλα θα σβήσουν.

Αφιερωμένο σε κάθε πλάνη που νομίζει πως θα περάσει το δικό της…