Στον έρωτα η συνείδηση –όταν κι αν λειτουργεί– μπαίνει σε λειτουργία stealth. Τι εννοούμε με αυτό; Είναι κοινώς γνωστό και φαντάζομαι αποδεκτό από όλους πως ο έρωτας κι η λογική δεν πάνε μαζί. Τουλάχιστον στα πρώτα στάδια οι ερωτευμένοι δεν είναι σε φάση να κρίνουν με βάση τη λογική ούτε κατά διάνοια. Κοινώς «δε βλέπουν την τύφλα τους», παραπατώντας σε καρδούλες, πεταλούδες και άλλα ιπτάμενα ερωτιάρικα όντα, όπως λέει και μια φίλη μου.
Έτσι λοιπόν η συνείδηση αρχικά δε λειτουργεί και πολύ. Μετά από τις πρώτες γλύκες όμως αρχίζει να ενεργοποιείται. Η λειτουργία stealth στην οποία μπαίνει η λογική μας όταν είμαστε ερωτευμένοι δεν είναι τίποτε άλλο από εκείνη που υποδηλώνει το εξής. «Ναι μεν καταλαβαίνω πιο πολλά από όσα βλέπω, αλλά δεν είναι της παρούσης να τα εκφράσω». Πιο απλά, όταν κάποιος ερωτεύεται, μπορεί να ενεργεί αρχικά υπό την επήρεια του βέλους που καρφώθηκε στο κούτελο αλλά από την άλλη αντιλαμβάνεται πάρα πολλά πράγματα με σύμμαχους το ένστικτο και τον ορθολογισμό.
Και φτάνουμε σ’ ένα ερώτημα που ίσως να μην είχαμε σκεφτεί ξανά. Υπάρχει πονηριά στον έρωτα; Η λέξη πονηριά έχει πολλές έννοιες. Πονηρός είναι καταρχάς ο καχύποπτος, εκείνος που δεν μπορείς να εξαπατήσεις ή να ξεγελάσεις εύκολα. Είναι επίσης εκείνος που θα καταφέρει με ανορθόδοξο τρόπο –βλέπε δόλο– να γυρίσει προς συμφέρον του μια κατάσταση. Κι αν λάβουμε υπόψιν το γεγονός πως ο έρωτας εμπεριέχει και λίγη πλάνη, τότε θα απαντούσαμε καταφατικά στο παραπάνω ερώτημα. Υπάρχει πονηριά στον έρωτα και μάλιστα αρκετή.
Ας το πάρουμε από την αρχή το πράγμα. Εκείνος θέλει να προσεγγίσει εκείνη. Φτιάχνει ένα όμορφο σενάριο για να κεντρίσει τον ενδιαφέρον της. Με πονηριά και τσαχπινιά; Με βεβαιότητα ναι. Κι αν δε σου κάνει αυτό σαν σενάριο ας το πάμε κι αλλιώς. Εκείνη θέλει να προσεγγίσει εκείνον. Προσπαθεί να δημιουργήσει τις ιδανικές συνθήκες για να τον πλησιάσει. Με πονηριά και τσαχπινιά; Και πάλι με βεβαιότητα ναι. Κι εκείνος, εκείνον, κι εκείνη, εκείνη, κι εκείνο, εκείνο και καταλαβαίνεις τώρα τη λογική. Το μόνο σίγουρο είναι πως γίνεται με πονηριά και τσαχπινιά.
Από τα πρώτα λοιπόν στάδια του έρωτα η πονηριά κάνει την εμφάνισή της. Εξάλλου αυτό είναι και το πιπεράτο της υπόθεσης. Αυτό μας ιντριγκάρει ακόμη πιο πολύ. Μας κάνει να θέλουμε ν’ αντισταθούμε μεν αλλά να ενδώσουμε από την άλλη σε μια «συνειδητή πλάνη» αφού καταλαβαίνουμε πολλά αλλά θέλουμε κι άλλα. Αποζητάμε την προσοχή και το ενδιαφέρον του άλλου με πονηριά και τσαχπινιά.
Η πονηριά στον έρωτα μπορεί να είναι ένα «ηθικό» παιχνίδι και για τις δυο πλευρές. Οι πιθανότητες να βγουν και οι δυο κερδισμένοι από αυτό είναι πολλές όταν όμως υπάρχουν όρια. Μπορεί να σκεφτείς όσο πονηρά θέλεις για να «τουμπάρεις» τον άλλον ή να τον προσεγγίσεις μ’ έναν πιο αρεστό τρόπο. Μπορείς να επιστρατεύσεις κάθε πονηρό μέσο ώστε να πλέετε κι οι δυο σε πελάγη ευτυχίας.
Συννεφάκια θα φανούν στον ορίζοντα, όταν η πονηριά ως αρχική τακτική εξακολουθεί να εφαρμόζεται στη μετέπειτα πορεία της σχέσης. Μπορεί η τσαχπινιά να σου έφερε θετικά αποτελέσματα στην αρχή κι ίσως και να ήταν θέμα τύχης, κάποιες φορές. Πόσες όμως ακόμη; Από τη στιγμή που η πονηριά γίνεται αντιληπτή από τον άλλον παύει να υπάρχει εμπιστοσύνη. Κι εκεί τα πράγματα σοβαρεύουν.
Ο έρωτας ίσως να μην είναι και τόσο τυφλός τελικά. Ίσως εμείς να εθελοτυφλούμε μέσα στην πλάνη της δικής μας πονηριάς ώστε να θέλουμε να πετύχουμε αυτά που έχουμε στο μυαλό μας. Ίσως να τρέφουμε αυταπάτες πως με την πονηριά και την καπατσοσύνη μας θα πλανέψουμε όχι μόνο το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει αλλά ακόμη και τον ίδιο τον φτερωτό θεό. Μιλάμε για τόση υστεροβουλία κι ας μη μας φαίνεται ανήκουστο κι ανόητο, αλλά όσοι λειτουργούν με μια μόνιμη πονηριά στο τσεπάκι τους, είναι μάλλον εκείνοι που εν τέλει θα κάνουν παρέα με την πονηριά τους.
Κι αν η πονηριά είναι εκείνο το χαρακτηριστικό που αρχικά δίνει πολλούς πόντους στο βιογραφικό κάποιου, αυτό μπορεί κάλλιστα να γυρίσει μπούμερανγκ. Η πονηριά είναι πονηριά κι αυτό δεν αλλάζει. Ακόμη κι αν ξέρει να κρύβεται πίσω από ρομαντικές κινήσεις ή γοητευτικά βλέμματα. Ακόμη κι αν καλύπτει τα νώτα της πίσω από ελκυστικά χαμόγελα κι εκπλήξεις. Κοινώς αν την πάτησες μια φορά μετά από μια πονηρά σχεδιασμένη κίνηση θα την πατάς συνέχεια. Κι ας είναι ο έρωτας η αρχική δικαιολογία. Αυτό δεν την καθιστά απόλυτα ηθική ως δικαιολογία.
Η πονηριά λοιπόν ας περισσεύει στον έρωτα. Η πιο όμορφη περίοδος μιας σχέσης δεν έχει ανάγκη από πονηρές κινήσεις αλλά από ειλικρινείς πράξεις. Κι αν νιώθεις αβεβαιότητα και τα ντεπόζιτα της αυτοπεποίθησής σου έχουν αδειάσει, άσ’ το να φανεί. Μην το καλύπτεις με πονηριά. Πού ξέρεις, μπορεί αυτή η αμηχανία να είναι το δικό σου «μαγικό χαρτί». Μπορεί να καταπλήξεις τα πλήθη και τον εαυτό σου ακόμη.
Ο έρωτας δε θέλει έτοιμα σενάρια. Δε δουλεύει με back up πλάνα σε περίπτωση αποτυχίας του αρχικού. Το ‘χεις; Άσε το συναίσθημα να σε κυριεύσει και να φανεί. Δεν το ‘χεις; Άφησε κατά μέρους την πονηριά και τόλμησε με αλήθεια. Και μην ξεχνάς κάτι πολύ βασικό. Η εκλεπτυσμένη πονηριά εξακολουθεί να είναι πονηριά, απλώς φοράει τα καλά της.
Αφιερωμένο στις πονηριές που νομίζουν πως δε φαίνονται.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
