Προσπαθούμε για κάποιο λόγο να παίξουμε στη ζωή εκείνων που ερωτευόμαστε και που αγαπάμε, ρόλους που δε μας ζήτησαν. Να γίνουμε το φιλαράκι τους, ο γονιός τους, ο ψυχολόγος τους, ενώ ταυτόχρονα είμαστε και η σχέση τους. Γενικότερα, ν’ αξιωθούμε μια συμπεριφορά που μπορεί να μη μας ταιριάζει. Φαντάζομαι πως συμφωνούμε στο ότι δεν έχουμε όλες τις απαντήσεις για τους άλλους κάθε φορά που θα παρουσιαστεί ένα πρόβλημα ή μια κατάσταση. Δε μας έχει χρίσει κανείς με το χάρισμα της αστείρευτης σοφίας ώστε να έχουμε στο τσεπάκι μας κάθε πιθανή λύση. Είναι άλλο πράγμα το να είσαι διατεθειμένος ν’ ακούσεις το ταίρι σου στο τι το απασχολεί κι άλλο να κληθείς να παρέχεις λύσεις χωρίς να στο ζητήσουν. Οπότε γιατί τέτοιος καημός να παίξουμε εμείς όλους τους ρόλους;
Προσπαθούμε να γίνουμε κάτι που δε μας ζήτησαν, θεωρώντας ίσως πως έτσι είμαστε καλοί ως σύντροφοι. Για παράδειγμα, τείνουμε να αναλαμβάνουμε πολύ συχνά το ρόλο του ψυχολόγου. Κι ίσως αν είμαστε άτομα με μεγάλη εξωστρέφεια και πολύ κοινωνικοί να είναι κάτι που κάνουμε γενικότερα, αλλά ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν είναι ότι καταφέρνουμε και με επιτυχία να παίξουμε τον ψυχολόγο κανενός. Ούτε καν για εμάς τους ίδιους. Είναι πως με τον τρόπο αυτό διατηρούμε μια ψευδαίσθηση ελέγχου της κατάστασης.
Όπως μπορεί κάλλιστα να φάμε τα μούτρα μας στον guest ρόλο του ψυχολόγου στη σχέση μας, το ίδιο μπορεί να συμβεί με το να παίζουμε το φιλαράκι του άλλου. Φίλους και φίλες έχουμε όλοι, μην τα μπερδεύουμε. Και κάτι φράσεις του τύπου «είσαι η αγάπη μου αλλά και το φιλαράκι μου» ποτέ μου δεν τις κατάλαβα, ειλικρινά. Θα συζητήσεις κάποια πράγματα, ναι, αλλά άλλο η σχέση σου η ερωτική που ενέχει και το στοιχείο του πάθους, της έντασης, της έλξης και της χημείας κι άλλο η φιλία και το «είμαι καλός ακροατής και πάμε ν’ αναλύσουμε το μέσα σου». Και χωρίς να στο ζητήσουν κιόλας.
Καμιά φορά, απογοητευόμαστε κιόλας, γιατί δε μας άφησαν να παίξουμε όλους τους παραπάνω ρόλους μαζί με εκείνον της μητέρας, του βοηθού και γραμματέα, του παντοδύναμου λύτη και δίκαιου -λέμε τώρα- κριτή. Πιθανό δε, είναι το να κατηγορήσουμε το ταίρι μας για αποφευκτικότητα και για το ότι δε μας εμπιστεύονται αρκετά ώστε να γίνει η ανάθεση των ρόλων -μαντέψτε σε ποιον- σ’ εμάς και μόνο. Κι οι μετωπικές δικές μας συγκρούσεις με την απογοήτευση και την αποτυχία στο casting που δε μας έκατσε, γίνονται απανωτές. Αν δε φταίμε ολοφάνερα εμείς γι’ αυτό ποιος φταίει;
Είμαστε υπεύθυνοι για εκείνα που ζητάμε ν’ αναλάβουμε μέσα σε μια σχέση αλλά και για όσα δε θα μας ζητηθεί να κάνουμε. Κοινώς, δεν μπορούμε και δεν επιτρέπεται ν’ απογοητευόμαστε από τις δικές μας προσδοκίες για τη θέση μας στη σχέση, που δεν έχουν και καμία βάση, αν το δεις καλύτερα. Αν σου ζήτησε ο άνθρωπός σου να προσφέρεις τη στήριξή σου σε κάτι ή να βοηθήσεις με τη δική σου συμβολή και συμβουλή, αλλά εσύ δεν το έκανες, τότε δικαιολογείσαι να έχεις απογοητευτεί, καθώς δε στάθηκες επαρκώς δίπλα στη σχέση σου- ως εκεί όμως. Εντελώς άτοπο, είναι το να έχουμε από μόνοι μας προσδοκίες χωρίς να μας έχει ζητηθεί ν’ αναλάβουμε κάτι που μπορεί ακόμη και να είχε τον λόγο του για να συμβεί.
Ας μην είμαστε λοιπόν στην τσίτα με το παραμικρό κι ας πάψουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας τρομερά υπεύθυνους για όλα. Το «είμαι μαζί» με κάποιον δε σημαίνει απαραίτητα πως αναλαμβάνω όλα τα κομμάτια στις δικές μου πλάτες βολτάροντας από ρόλο σε ρόλο, επειδή έτσι κρίνω εγώ πως πρέπει να κάνω κι όχι επειδή μου είπαν πως με χρειάζονται σε όλους αυτούς τους ρόλους. Μην τρελαινόμαστε και γενικότερα να χαλαρώσουμε λίγο, μπας και καταφέρουμε ν’ απολαμβάνουμε τις σχέσεις μας και τους ανθρώπους που έχουμε κοντά μας. Με το να είμαστε σε συνεχή εγρήγορση -και control mode- δεν πετυχαίνουμε κάτι.
Αποφάσισε λοιπόν κι εσύ σε ποια θέση προτιμάς να βρίσκεσαι. Στη θέση εκείνου που έχει τον ρόλο που του αναλογεί και του ταιριάζει, ή σε όλες εκείνες τις θέσεις που καβάτζωσε για να έχει να κάθεται, ενώ ουσιαστικά δε χωράει;
Αφιερωμένο σε όσα δε μας ζήτησαν να είμαστε αλλά επιμένουμε να είμαστε απογοητεύοντας τον εαυτό μας.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
