Για το πώς επιλέγουμε να αγαπάμε ευθύνονται 5 λέξεις-παγίδες

Αν τελικά είμαστε οι πράξεις μας, αυτό σημαίνει θεωρητικά πως είμαστε οι σκέψεις μας, αφού αποτελούν την πρώτη ύλη τους. Συχνά βέβαια, άλλα εννοούμε κι άλλα λέμε όταν φτάνουμε να κάνουμε τη σκέψη, λέξεις. Για το τελευταίο βέβαια δεν ευθύνεται μόνο ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε αλλά οι λέξεις που επιλέγουμε. Υπάρχουν βλέπετε λέξεις που θα τις ονομάζαμε κλειδιά και μάλιστα πασπαρτού. Εκείνα που ανοίγουν με ευκολία πόρτες αλλά με την ίδια ευκολία μπορούν να τις σφραγίσουν.

Στο δια ταύτα λοιπόν.

Αγάπη: Η λέξη «σφουγγάρι»

Έχει τη μοναδική ικανότητα να σβήνει οποιαδήποτε αρνητική σκέψη κάνουμε. Στο άκουσμά της νιώθουμε γαλήνη με το μυαλό να ανατρέχει σε στιγμές τρυφερότητας κι ασφάλειας. Όπως λοιπόν ένα σφουγγάρι έχει την ικανότητα να απορροφά, η λέξη αγάπη δεν έχει μόνο την ιδιότητα της ίασης. Όταν η αγάπη που κάποιος έχει βιώσει είναι στη μη υγιή της μορφή, μιλώντας φυσικά για σχέσεις, τότε η πολυαγαπημένη λέξη αλλάζει μορφή. Μια αγάπη που απορρόφησε όλο σου το είναι. Μια αγάπη που ρούφηξε κάθε διάθεση για επαφή κι επικοινωνία. Μια αγάπη που απορρόφησε κι άλλαξε τον εαυτό σου σε βαθμό που δεν περίμενες. Κι έτσι το «σφουγγάρι» γέμισε κι ήρθε η ώρα να το ξεπλύνεις. Μαζί με αυτό και όλα τα κατάλοιπα που άφησε στον νεροχύτη.

Ανοχή: Η λέξη «τραμπάλα»

Ανέβα-κατέβα είναι η λέξη αυτή όπως άλλωστε και οι αλλαγές που η ίδια προκαλεί στη διάθεσή σου. Στο παιχνίδι που αυτή η λέξη σκαρώνει εις βάρος σου, ανεβαίνεις στην τραμπάλα όταν η ανοχή σου απέναντι σε καταστάσεις ή σε ανθρώπους σε έχει ωφελήσει ως τακτική. Όταν δηλαδή χρειάστηκε να δείξεις ανοχή κερδίζοντας κάτι που ήθελες ή πέτυχες μακροπρόθεσμα έναν στόχο σου. Από την άλλη, στο παιχνίδι της τραμπάλας, η ανοχή θα σε κατεβάσει όταν έχεις ξεπεράσει τα όριά της. Όταν η ανοχή που έδειξες αγγίζει την ανοησία ή σε έκανε να χάσεις σε κάποιο σημείο τον εαυτό σου, αφού έβαλες ίσως στην άκρη τα δικά σου πιστεύω και τα θέλω σου.

Προσδοκία: Η λέξη «παγίδα»

Μια λέξη που συνήθως μας προκαλεί άγχος. Στο μυαλό μας την έχουμε συνδυάσει με κάτι που πρέπει ντε και καλά να πραγματοποιηθεί. Το σίγουρο είναι πως συνήθως έχει υψηλά στάνταρ και δε θα ρίξει τον πήχη της εύκολα. Επειδή όμως υπάρχει και η θετική της πλευρά, ας είμαστε λίγο πιο ανοιχτόμυαλοι κι όχι απόλυτα κατηγορηματικοί. Η προσδοκία μπορεί να είναι αιτία για δημιουργικότητα. Μπορεί να προκαλέσει οίστρο ενεργειών ώστε να φτάσουμε στην εκπλήρωση ακόμη πιο γρήγορα. Η προσδοκία σε συναισθηματικό επίπεδο μπορεί να φέρει αλλαγές προς το καλύτερο. Μηδέν προ του τέλους μακάριζε λοιπόν.

Ελευθερία: Μια λέξη «χιλιάδες πρόσωπα»

Αναστενάζεις στο άκουσμά της. Αντιπροσωπεύει τόσα πολλά για τον καθένα μας, που θα ήταν ανώφελο να την περιορίσουμε. Η χρήση της λέξης ελευθερία απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή όμως. Συνήθως η συχνή της χρήση υποδηλώνει ταυτόχρονα την απουσία της. Στις διαπροσωπικές μας σχέσεις, θέλουμε να έχουμε την προσωπική μας ελευθερία. Την ελευθερία της προσωπικής επιλογής, την ελευθερία της άποψης κι ας είναι η άποψη που θα πληγώσει. Εύκολα παρεξηγήσιμη έννοια αλλά και σοβαρή ως απαίτηση. Για να γίνει δική σου  θα πρέπει να τη φλερτάρεις συχνά και να τη διεκδικείς ως άλλον απωθημένο έρωτα.

Εμπιστοσύνη: Η λέξη «ακατέργαστο υλικό»

Φράσεις και φράσεις έχουν ειπωθεί με τη λέξη αυτή να κοσμεί κάθε πιθανή θέση μέσα σε μια πρόταση. Θα τη συναντήσεις να κάθεται στην άκρη από τα χείλη των συντρόφων, χαζεύοντας συζητήσεις, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να κάνει τη μεγαλειώδη της εμφάνιση. Το αν θα σώσει την παράσταση είναι θέμα εμπιστοσύνης. Κι αν οι πιο πολλοί από εμάς δεν έχουμε εμπιστοσύνη ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό, βρίσκουμε το σθένος να την απαιτούμε και να την πιπιλίζουμε σαν καραμέλα σε κάθε μας διαπροσωπική σχέση. Ειρωνεία.

Ανάμεσα στις πολλές του λεξιλογίου κάθε σχέσης μας με τους άλλους, όλες οι παραπάνω αποτελούν μόνο λίγες από εκείνες που πολλές φορές χρησιμοποιήσαμε με λάθος τρόπο. Το αν μάθαμε από τα λάθη μας είναι θέμα υποκειμενικό. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που κανείς δεν ξέρει αν έκανε το σωστό. Εξάλλου οι λέξεις με τις οποίες επιλέγουμε να εκφραζόμαστε δεν είναι μόνο δική μας επιλογή. Το feedback που λαμβάνουμε από τους άλλους θα αλλάξει πολλές φορές αυτό που εξ’ αρχής θέλαμε να πούμε. Προσοχή λοιπόν και μάλιστα μεγάλη στο κόκκινο φανάρι των χειλιών μας, οδηγώντας τη γλώσσα μας στο να πάρει για άλλη μια φορά κλήση για παράβαση προσωπικών ορίων.

Αφιερωμένο στα φωνήεντα που δεν ακούγονται και στα σύμφωνα που ουρλιάζουν.