Γέμισε ο κόσμος από γραφή και γραφόμενα. Λέξεις σκόρπιες ψεκασμένες μ’ ένα σπρέι πάνω σε τοίχους που φανερώνουν ένα μήνυμα. Στο διαδίκτυο συναντούμε όλο και πιο συχνά φράσεις «έξυπνες», τα λεγόμενα quotes ή αποφθέγματα που στέκουν περήφανα πάνω σε μια εικόνα και διατυμπανίζουν μηνύματα για την αγάπη, τη φιλία, τη ζωή ή τον έρωτα. Βιβλία γεμάτα λέξεις που διανθίζουν μια διδακτική ή φανταστική ιστορία. Και τέλος, κείμενα μέσα σε άρθρα –όπως ετούτο εδώ καλή ώρα- που το χέρι που τα έγραψε, σκέφτηκε, φαντάστηκε και θέλησε να πει κάτι.
Δεν ξέρω τι θα απαντούσε ο καθένας στην ερώτηση «γιατί γράφουν, όσοι γράφουν», ξέρω όμως να σας πω γιατί γράφω εγώ κι υποθέτω πως αντιστοιχεί και σε πολλούς άλλους που έχουν την ίδια πετριά. Όσοι γράφουμε έχουμε αυτό το ζιζάνιο μέσα μας που μας τρώει τα σωθικά. «Πες τα, γράψ’ τα, βγάλ’ τα από μέσα σου». Είναι λύτρωση η γραφή. Γράφεις γι’ αυτά που έχεις βιώσει. Που ίσως δε φίλτραρες όπως θα έπρεπε, όταν έπρεπε. Γράφεις για να ξορκίσεις «δαίμονες» που φοβήθηκες ν’ αντιμετωπίσεις. Και τώρα η πένα σου είναι σαν αντιβίωση για φόβους, άγχη, εμπόδια, ανεκπλήρωτα, χαρές αλλά και λύπες.
Άραγε, όσοι γράφουν, έχουν επίγνωση πόσο θεραπευτική είναι η γραφή; Μπορεί κι όχι. Είναι κάθαρση γιατί «ξεπλένεις» όλα όσα σκουριάσανε μέσα σου. Βλέπεις, παρατηρείς, ενημερώνεσαι κι έπειτα όλες αυτές οι πληροφορίες διαμορφώνουν μια σκέψη. Κι αυτή με τη σειρά της μια άποψη. Κι η άποψη θέλει ν’ ακουστεί, να βγει με ορμή και να κάνει ντεμπούτο στα χείλη των άλλων. Δεν τη νοιάζει αν είναι αρεστή. Αλίμονο αν όσοι έγραψαν αριστουργήματα είχαν στο μυαλό τους μόνο τη φιλοφρόνηση κάθε φορά που «σκάλωναν» με απαράμιλλη επιτυχία πάνω σε ταιριαστά φωνήεντα και σύμφωνα.
Η γραφή κι όχι απαραίτητα η συγγραφή, είναι τόσα πολλά κι ανομοιογενή πράγματα ταυτόχρονα. Είναι εκτόνωση, είναι ψυχοθεραπεία, είναι εξομολόγηση. Είναι ανάγκη έκθεσης αλλά κι ανάγκη ταύτισης. Είναι επαναπροσδιορισμός μιας πραγματικότητας. Είναι αλήθεια αλλά και ψέμα. Είναι τα ανείπωτα που θέλεις να πεις για να μην τους χαριστείς με τη σιωπή σου. Η γραφή είναι αντίληψη. Ερμηνεία κι εξήγηση για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Είναι ψώνιο κι η ανάγκη να φανείς. Είναι χαλάρωση αλλά και τσίτωμα νεύρων κι όλων των αισθήσεων.
Είναι πολλές οι φορές που θα κουνήσουμε το δάχτυλο επιδεικτικά σε όσους αγγίζουν ευαίσθητες χορδές μας μέσα από τις λέξεις τους. Είναι πολλές επίσης οι φορές που μας σοκάρουν πράγματα που διαβάζουμε. Παράτολμες φράσεις και θέματα που τολμούν να ταρακουνήσουν τον «ασφαλή» και καθώς πρέπει μικρόκοσμό μας. Θαρρείς και θα γκρεμίσουν τα θεμέλια της ζωής μας, όσα κάποιος γράφει ή σκέφτεται.
Γιατί κάποιοι επιλέγουν να γράφουν κι όχι να τραγουδούν; Γιατί κρύβονται ή φανερώνονται μέσα από λέξεις; Γιατί όχι. Γράφουμε για να νοσταλγήσουμε και να θυμηθούμε; Γράφουμε για τους έρωτες που χάσαμε ή που προσπεράσαμε; Γράφουμε για τα παιδικά μας όνειρα που έγιναν ή που δεν έγιναν πραγματικότητα; Γράφουμε για τη μοναξιά και τον φόβο της απομόνωσης κι αποξένωσης; Γράφουμε για τη διαφορετικότητα; Γράφουμε για το ότι μεγαλώνουμε κι αυτό μας τρομάζει; Εν τέλει γράφουμε γιατί φωνάζει το μέσα μας για πληρότητα. Είναι αναζήτηση το γράψιμο. Ίσως και να ψάχνεις κάτι που σου λείπει κι ας μην το ανακαλύψεις ποτέ. Κι ας εκτίθεσαι. Κι ας ξέρεις πως όσα γράφεις μπορούν να σε εκθέσουν. Εξάλλου αυτό είναι μέρος όλου του παιχνιδιού.
Όσοι γράφουν είναι ερωτευμένοι. Με τις λέξεις και τις έννοιες. Είναι διψαλέος έρωτας η γραφή. Κι αυτή είναι η απάντηση σ’ όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα. Εγώ πάντως από τη δική μου πλευρά τα είπα και ξαλάφρωσα. Ή μάλλον, τα έγραψα. Νίπτω τας χείρας μου και σας αφήνω στις λέξεις. Εσείς επιλέγετε ποια απάντηση βρίσκει τελικά τον προορισμό της.
Αφιερωμένο σε τούτη εδώ την ομάδα που αγαπά να γράφει.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
