«Απ’ την αγάπη δεν έχει γυρισμό» μας λένε οι καταπληκτικοί στίχοι των Arcade στο νέο τραγούδι των Μέλισσες με την υπέροχη φωνή του Χρήστου Μάστορα κι είναι μια τεράστια αλήθεια την οποία οι περισσότεροι από εμάς ίσως να μην έχουμε φιλοσοφήσει όσο θα έπρεπε. Γιατί από την αγάπη δεν έχει γυρισμό; Γίνεται να «ξε- αγαπήσεις» ανθρώπους που έχεις αγαπήσει πολύ στη ζωή σου; Κι αν το καταφέρεις, θα σε οδηγήσει τελικά κάπου;
Όταν διακόπτεται μια σχέση η οποία αρχικά πλάσθηκε με έρωτα κι αγάπη, ο πόνος κι ο θυμός επικρατούν κατά το πρώτο κυρίως χρονικό διάστημα. Πιστεύεις πως έχει γκρεμιστεί όλος σου ο κόσμος. Κι ίσως να είναι έτσι ειδικά αν δεν περίμενες να συμβεί. Πάνω λοιπόν σε αυτές τις νωπές αρχικά πληγές, σπάνια θα ακούσεις κάποιον να σου λέει πως συνεχίζει να αγαπά τον άνθρωπο με τον οποίο δεν έχει πλέον σχέση. Ανθρώπινο και λογικό ή πέρα για πέρα εγωιστικό; Μπορεί σε βάθος χρόνου αν ρωτήσεις και πάλι το ίδιο πράγμα να λάβεις διαφορετική απάντηση. Κάπως έτσι δε θα πρέπει να είναι όταν αυτοί που δεν έχουν πλέον σχέση, κάποτε αγαπήθηκαν πραγματικά πολύ;
«Απ’ την αγάπη δεν έχει γυρισμό» όταν εκείνοι που αγάπησαν κι αγαπήθηκαν αληθινά πολύ, απλούστατα δε θέλουν να έχουν γυρισμό. Κρατάνε πάντα μια θέση για εκείνον τον άνθρωπο στην καρδιά τους στην οποία ίσως να μην επιτρέψουν σε κάποιον άλλον να καθίσει. Ακόμη κι αν κάποιος προχωρά στη ζωή του μπαίνοντας σε μια νέα σχέση, εκείνο το κομμάτι της καρδιάς που κάποτε χαρίστηκε σε μια δυνατή αγάπη, δε χαρίζεται ξανά αλλού. Οι αλήθειες να λέγονται ειδικά μπροστά σε καθρέφτες.
Ακόμη και στις περιπτώσεις των ανθρώπων που πόνεσαν πολύ μέσα σε μια σχέση ή που έληξε άδοξα χωρίς να καταλάβουν το γιατί, όταν περάσει πια αρκετός καιρός ίσως απαντήσουν καταφατικά στο αν έχουν ακόμη συναισθήματα αγάπης για εκείνον που τους πλήγωσε. Κι εκείνοι που δε θα το παραδεχθούν είναι επειδή ενστικτωδώς αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν τον εγωισμό τους σαν άλλη σανίδα σωτηρίας για να συνεχίσουν να κολυμπούν στη φουρτούνα που τους έτυχε στη ζωή τους. Κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό αφού το να επιβιώσεις μετά από έναν «έρωτα βουνό» όπως λένε κι οι στίχοι των Arcade στο αγαπημένο αυτό τραγούδι, είναι μια πρόκληση με αβέβαιο τέλος.
Και με τις σχέσεις που βιώνουν τη φθορά και τον κορεσμό αλλά δε δίνουν κάποιο τέλος τι γίνεται; Σε αυτή την περίπτωση μαθαίνεις να ξε- αγαπάς κάποιον χωρίς πραγματικά να το θέλεις; Βλέπετε όταν μια σχέση βιώνει μια κρίση και φθείρεται καθημερινά, αν δεν υπάρξει μια κάποια απόσταση για να δουν κι οι δυο πλευρές τα πράγματα ξεκάθαρα, δίχως τους αντιπερισπασμούς της ρουτίνας, τότε ο κίνδυνος να ξε- αγαπήσεις κάποιον ελλοχεύει ανά πάσα στιγμή. Όταν βιώνεις καθημερινά δύσκολες καταστάσεις που σε φθείρουν ψυχολογικά και σε αλλάζουν σε κάτι που δε θέλεις να είσαι, τότε το συναίσθημα της αγάπης παραγκωνίζεται για λίγο ή για πολύ ανάλογα με τη ζημιά που έχει προκληθεί. Και πάλι όμως σε βάθος χρόνου, πάνω σε πληγές που πλέον έχουν πιάσει κόρα, τα συναισθήματα αγάπης ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους ίσως να μην ξεχαστούν ποτέ.
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν τάση για ρομαντισμό – αν και λείπει κατά πολύ από τις ζωές μας πλέον – είναι όμως μια αλήθεια που τις περισσότερες φορές πονάει ακόμη και με το να τη σκέφτεσαι. Μπορεί η ακόρεστη ανάγκη μας για αγάπη και προσοχή να μας κάνει να συμπεριφερόμαστε κάποιες φορές σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος στον κόσμο παρά μόνο εμείς. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως μπορείς πραγματικά να ξε- αγαπήσεις κάποιον. Να ξεχάσεις δηλαδή πως αγαπούσες αυτόν τον άνθρωπο.
« Μα σε αγάπησα πολύ, τόσο που ξέχασα πίσω πως να γυρίσω» λένε οι στίχοι των Arcade κι έχουν απόλυτο δίκιο. Γιατί δεν είμαστε θεοί κι ας νομίζουμε πως γινόμαστε όταν ερωτευόμαστε. Όταν αγαπάς πολύ, ακόμη κι αφού έχεις πληγωθεί από την αγάπη, ξεχνάς πως να γυρίσεις πίσω στον εαυτό που είχες πριν από την αγάπη. Ξεχνάς γιατί επιλέγεις το να θέλεις να ξεχάσεις. Δε θέλεις να γυρίσεις πίσω σε έναν άδειο εαυτό. Θέλεις να κρατήσεις ζωντανή την ανάμνηση της αγάπης ακόμη κι αν σε οδήγησε σε αδιέξοδο. Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις πως δε γίνεται να αγαπάς και να ξε-αγαπάς. Όχι μόνο ανθρώπους και πρόσωπα, αλλά και το ίδιο το συναίσθημα. Αυτό είναι που σου λείπει.
Είμαστε περίπλοκα όντα οι άνθρωποι αυτό είναι δεδομένο. Περίπλοκα κάνουμε τα συναισθήματα κι ακόμη πιο περίπλοκες τις σχέσεις μας με τους άλλους. Για το αν τελικά έχει από την αγάπη γυρισμό, αποφασίζει ο καθένας για τον εαυτό του συνειδητά. Κι αν καταφέραμε να ξε- αγαπήσουμε ανθρώπους που αγαπήσαμε και μας αγάπησαν, ίσως να συνέβη για έναν και μόνο λόγο: δεν ήταν τόσο αληθινό όσο νομίζαμε.
Αφιερωμένο στα συναισθήματα που δε σβήνουν ποτέ.
Συντάκτης: Μαίρη Σάμου
