Η ζωή δεν ανέχεται το στήσιμο

Η ζωή τρέχει. Περνάει βιαστικά κι ας νιώθουμε πολλές φορές βάση ρουτίνας πως δεν κουνιέται, πως δεν κυλάει. Βάζουμε προγράμματα από το προηγούμενο βράδυ, θέτουμε στόχους δικούς μας αλλά και άλλων και ξυπνάμε με μια λίστα ήδη στημένη και καλά επικεντρωμένη σε ένα και μόνο πράγμα: προθεσμίες. Στηρίζονται πάνω μας άνθρωποι, καταστάσεις κι ένα μάτσο υποχρεώσεις. Ναι έτσι είναι η ζωή θα μου πεις, αλλά τελικά μεταξύ προθεσμιών και υποχρεώσεων μήπως η ζωή τρόμαξε και κρύφτηκε;

Καταλήγουμε να την αναζητούμε καθημερινά ενώ είναι ακριβώς μπροστά μας. Φτάνουμε στα όριά μας και το λυπηρό είναι πως ενώ το αναγνωρίζουμε δεν κάνουμε στις περισσότερες των περιπτώσεων κάτι γι’ αυτό. Απλά κοιτάζουμε. Την κοιτάζουμε να περνάει. Μια ημέρα ακόμη που τελείωσε μ’ εμάς πρωταγωνιστές σε απαιτητικές, εξαντλητικές δοκιμασίες. Και τι κάναμε; Τα προλάβαμε όλα; Μας συνεχάρη κανείς για όλα αυτά; Τάχα αγάπησες τον εαυτό σου λιγάκι παραπάνω γιατί διεκπεραίωσες πιο πολλά από όσα έκανες χθες;

Μάθε λοιπόν πως η ζωή βαριέται να περιμένει. Μάλιστα, έχει κι αυτή το δικαίωμα να βαρεθεί να περιμένει. Βαριέται κι η ίδια τους προγραμματισμούς. Βαριέται να περιμένει τύπους που θα ξυπνήσουν πριν καν ακόμη χτυπήσει το ξυπνητήρι. Βαριέται να περιμένει όσους δε θα την ακούσουν με την καρδιά. Κουράζεται να βλέπει τα ίδια και τα ίδια. Κλείνει κι αυτή διακόπτες και σε αφήνει στην απ’ έξω να αναρωτιέσαι τι έγινε και πώς έχασες κομμάτια της.

Κουβέντες για ρομαντικούς κι ονειροπόλους θα σκεφτείς και μπορεί να έχεις δίκιο μα σίγουρα πολλά από τα παραπάνω τα έχεις λογαριάσει στο μυαλό σου αμέτρητες φορές. Και κάθε φορά υπόσχεσαι στη ζωή και στον εαυτό σου πως θα τα ξεκαθαρίσεις. Της υπόσχεσαι πως δε θα τη σνομπάρεις προκειμένου να τα έχεις όλα υπό έλεγχο. Κι εκείνη σου δίνει ευκαιρίες γιατί έτσι πρέπει, μα όλες ή σχεδόν όλες καταλήγουν να έχουν την ίδια διάγνωση: Αθεράπευτη τυπικότητα με μηδέν αυθορμητισμό.

Κι οι φίλοι; Επιτρέπουμε να σβήσουμε από τη μνήμη τους κι είναι καθαρά δική μας επιλογή. Μην τυχόν και δεν προλάβουμε να κάνουμε τα πάντα, ας περιμένουν κι αυτοί θα καταλάβουν. Δεν είναι όμως υποχρεωμένοι να καταλάβουν. Δεν είναι υποχρεωμένοι να περιμένουν και να δικαιολογούν όπως κι η ζωή. Ξεχνάμε φίλους, εξόδους, στιγμές για να βγάλουμε λεφτά. Ξεχνάμε έρωτες, συναίσθημα και χαρές για να βγάλουμε λεφτά. Να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να βγάλουμε λεφτά. Η καθημερινή αγωνία που μετατρέπεται σε μόνιμο αυτοσκοπό.

Κι η ζωή περνάει, μας κοιτάζει πού και πού, ρίχνει κλεφτές ματιές να δει πώς τα πάμε. Σκέφτεται σιωπηλά από μέσα της πως κάποια στιγμή θα καταλάβουμε πως όσα και να βγάλουμε τίποτε από όσα χάνουμε δε θα έχει γυρισμό. Οι στιγμές με τους ανθρώπους που θέλουμε κι αγαπάμε πάνε κι αυτές δε γυρνάνε πίσω. Ανεπιστρεπτί το συναίσθημα. Τα βράδια τα απρογραμμάτιστα με φίλους κι αγαπημένους ανθρώπους. Οι κουβέντες μαζί τους το ξημέρωμα και τα τραγούδια που ψιθυρίζαμε καθ’ οδόν για το σπίτι. Οι εκμυστηρεύσεις και οι συζητήσεις που μας ωρίμασαν και μας «έδεσαν» ακόμη πιο πολύ.

Τη ζωή δεν πρέπει να τη στήνεις. Μπαίνει πρόγραμμα στην επιθυμία; Το μυστικό είναι να σπάσει η ρουτίνα και να πάρει τη θέση της μια πολύτιμη στιγμή. Μια αγκαλιά από το παιδί σου απρογραμμάτιστη κι ένα παιχνίδι μαζί του. Ένα φιλί απρογραμμάτιστο, ατόφιο, ακατέργαστο από εκείνα που ξαφνιάζουν. Ένα τηλεφώνημα στους φίλους που είναι μακριά από καθαρό ενδιαφέρον για το πώς τα πάνε με τη δική τους ζωή. Μια βόλτα απρογραμμάτιστη γυρνώντας από τη δουλειά στο σπίτι έτσι για το γαμώτο της υπόθεσης. Για να σπάσει η μονοτονία. Προσωρινή έξωση στη ρουτίνα. Όλα γίνονται μα τίποτε από τα παραπάνω δεν προγραμματίζεται. Πολύ απλά γιατί είναι επιθυμίες.

Η ζωή βαριέται να περιμένει εκείνους που είχαν άπειρες ευκαιρίες για να τη ζήσουν στο φουλ. Κουράζεται να ακούει δικαιολογίες για το πώς δεν προλάβαμε. Σιχαίνεται να την παραμερίζουν και να μην της δίνουν σημασία. «Είμαι εδώ σου λέει, νιώσε τις στιγμές». Αντί για αναδρομή στο παρελθόν θα σου ζητήσω τώρα να κάνεις επιδρομή στο μέλλον. Σκέψου πως είσαι στα 80 σου και κοιτάς πίσω σε όλα αυτά που έζησες. Θέλεις να θυμάσαι τη ζωή σου με θαυμασμό και νοσταλγία κι όχι με θλίψη για τις στιγμές που δεν τόλμησες να ζήσεις. Να κοιτάζεις πίσω και να θαυμάζεις τον εαυτό σου για τις επιλογές και τους συνοδοιπόρους σου σε αυτό το ταξίδι. Η ζωή δε θέλει να τη στήνουν. Είναι ταξίδι με άγνωστο τελικό προορισμό με πολλές απίστευτες ενδιάμεσες στάσεις. Διάλεξε συνεπιβάτες και φύγε. Σπάσε καθημερινά τη ρουτίνα και ξεκίνα να τη ζεις όπως της αξίζει. Και μην ξεχνάς, το εισιτήριο είναι one way.

Αφιερωμένο στην ίδια τη ζωή…