Κανένα «εγώ» δεν κερδίζει τη δύναμη του «εμείς»

«Σε νοιάζομαι». Εγώ.

«Νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλον». Εμείς.

Πόση δύναμη κρύβει ένα «εμείς» και πόσο λίγο ή ανεπαρκές φαντάζει μπροστά του ένα «εγώ». Οι παραπάνω είναι δυο φράσεις που η κάθε μία φανερώνει τη δική της αλήθεια, μα η ουσία είναι πως άλλο αντίκτυπο έχουν τα ίδια λόγια με ένα «εγώ» να τα καθοδηγεί και άλλο με το «εμείς» να χαράζει πορεία.

Ακόμη κι αν δεν είναι αυτοσκοπός στη ζωή μας, υποσυνείδητα συχνά αναζητούμε τον άνθρωπο που θα μας πάρει από το χέρι και θα κάνει delete στην ταυτότητά μας ως μονάδα. Που θα μας χαρίσει απλόχερα την ικανοποίηση του να λέμε «εμείς μαζί». Κι εκείνο το μαζί να ακούγεται τόσο τρανταχτά που θα σβήνει κάθε μας αμφιβολία, αν υπάρχει κι αν πλανάται στον αέρα κάθε φορά που εμφανίζονται σύννεφα στη σχέση μας.

Ο κόσμος φτιάχτηκε για το «εμείς». Γιατί αν κάθε φορά που έπρεπε να ενεργήσουμε ως σύνολο δεν το κάναμε και κρυβόμασταν πίσω από ένα  τρελά εγωιστικό «εγώ», τότε όλοι μας θα καταλήγαμε αβοήθητοι. Δεν υπάρχει πιο μοναχική λέξη από εκείνη που υποδηλώνει απουσία. Μπορεί να είναι το υποκείμενο με το οποίο ξεκινάνε όλα, αλλά αν θέλουμε να μιλάμε για ολοκληρωμένες προσωπικότητες δε θέλουμε να παραμείνουμε σε αυτήν τη μικρή λεξούλα. Θέλουμε να εξελιχθεί. Να γίνουν τα τρία γράμματα τέσσερα κι έτσι απλά η ισχύς να πολλαπλασιαστεί. Το «εμείς» είναι η καλύτερη και πιο εξελιγμένη εκδοχή ενός «εγώ» που δε φοβήθηκε να ρισκάρει.

Όποια κι αν είναι η αφετηρία ενός «εμείς», ο τερματισμός του θα είναι εξίσου δυνατός σε οποιαδήποτε σχέση γιατί πολύ απλά θα έχει να κάνει με ένα σύνολο και όχι με έναν. Κι όταν σε μια σχέση χρησιμοποιούμε το «εσύ» καταδεικνύοντας στον άνθρωπο που έχουμε απέναντί μας τη δική του συμπεριφορά, είναι σαν να τον στήνουμε στον τοίχο. «Εσύ» φταις, είπες, εννόησες, παρανόησες, υπέθεσες και κάθε λογής ρήμα που ταιριάζει με την ολοφάνερη επιθετικότητα του «εσύ».

Όταν το «εγώ» αρχίσει να αναζητά το «εμείς» συνειδητά, τότε όλα αλλάζουν. Νιώθουμε πως κάτι ολοκληρώνεται, δεν είναι τυχαίο άλλωστε που συχνά μιλάμε για «άλλα μισά» και για «αδελφές ψυχές». Ένα σωστό «μαζί» είναι ικανό να καταρρίψει κάθε ενδοιασμό και φόβο που μπορεί να κουβαλούσε ο καθένας κι ας είναι το λάθος εξίσου ικανό να τα κάνει να φαντάζουν τεράστια. Όσοι αγαπήθηκαν και πληγώθηκαν κρύβονται για παράδειγμα πίσω από τη μοναχική λεξούλα εγκαταλείποντας το «εμείς» από φόβο μήπως την ξαναπατήσουν. Έλα όμως που η μοναχικότητα εύκολα γίνεται μοναξιά και αυτή με τη σειρά της δεν παλεύεται. Θρέφεται από τα «εγώ», τα γιγαντώνει και καταλήγουν να γίνονται εμπόδια απροσπέλαστα στο δρόμο μας.

Γεννηθήκαμε για το «εμείς». Γεννηθήκαμε για να αγαπηθούμε και να αγαπήσουμε. Για να δώσουμε και να λάβουμε συναισθήματα. Για να καλύψουμε κάθε μας ανάγκη για φροντίδα και στοργή δίνοντας πίσω όση μπορούν να χωρέσουν τα χέρια κάποιου. Για να νοιαζόμαστε και να μας νοιάζονται. Για να προστατεύουμε εκείνους που αγαπάμε κι εκείνοι με τη σειρά τους να προστατεύουν εμάς. Βλέπεις πόση δύναμη κουβαλάει ένα «εμείς»;

Μη γελιέστε, το «εμείς» πρέπει πάντα να κερδίζει το «εγώ». Τι είναι ρε ο άνθρωπος δίχως αγάπη; Ένα τίποτα κρυμμένο πίσω από το δυναμισμό μιας τόσης δα λεξούλας. Ποιος τυφλός δε θέλει να ανοίξει κάποια στιγμή τα μάτια του και να αντιληφθεί τι είναι τα χρώματα; Ακόμη κι εκείνοι που πρεσβεύουν το «περνάμε και μόνοι μας καλά» χωρίς την έγνοια μιας σχέσης να τους ζαλίζει με πρέπει, συχνά αντιπαθούν την αίσθηση της κλειστής πόρτας κι ας νιώθουν μια χαρά όταν είναι έξω από αυτήν. Μια ξερή, γυμνή αλήθεια είναι η έλλειψη συντροφικότητας που μας κοιτάζει κατάματα. Κι αν στην πορεία για να καλύψουμε αυτήν την ανάγκη μας πέσαμε σε ανθρώπους που δε μας ταίριαξαν, τότε και πάλι το «εμείς» κέρδισε. Γιατί ακόμη και μέσα από τις αποτυχίες των επιλογών μας η συλλογικότητά του και η αναζήτησή της είναι οι μεγάλοι νικητές.

Κι ίσως όλα τα παραπάνω να ακούγονται σε κάποιους ψιλά γράμματα. Να θεωρούν πως κανένας δεν ταιριάζει με κανέναν απόλυτα. Να βλέπουν με πιο αυστηρή ματιά τη λέξη αυτή και να φιλτράρουν ξανά και ξανά κάθε προσπάθεια να την κατακτήσουν. Για κάποιους δεν υπάρχουν τα παραμύθια με το όμορφο τέλος. Πιστεύουν πως όλα είναι ένα αλισβερίσι λογικής με το «εγώ» να κάνει κουμάντο σε κάθε προσωπική τους απόφαση ακόμη κι αν βρίσκονται μέσα σε μια σχέση. Πόσο οξύμωρο όμως το να αποφασίζεις με γνώμονα τον εαυτό σου όταν δεν είσαι μόνος σου;

Οι άνθρωποι γεννήθηκαν αδιαμφισβήτητα για το «εμείς». Δεν υφίστανται σχέσεις χωρίς την ανιδιοτέλεια αυτής της λέξης. Δεν υπάρχουν μυστικές συνταγές για να αποκτηθεί. Αν είσαι ανοιχτός στις επιλογές σου και δεν τις αντιμετωπίζεις με καχυποψία θα ξυπνήσεις κάποια μέρα με ένα «εμείς» να μοστράρει μπροστά στα μάτια σου κι εσένα να αναρωτιέσαι για το τι έχασες τόσο καιρό που δεν το αναζητούσες. Γεννηθήκαμε για τα «εμείς». Όχι για τα αγαλήνευτα «εγώ».

Αφιερωμένο στα «εμείς» που δεν είδαμε κι ας ήταν μπροστά στα μάτια μας…