Κάθε Κυριακή γίνεται «της ξαπλώστρας»

Η εβδομάδα φαίνεται να έχει περάσει από πάνω σου σαν μπουλντόζα. Έφτασες μετά βίας μέχρι το Σάββατο παλεύοντας με δουλειά, υποχρεώσεις, παιδιά, μετακινήσεις και κυρίως ζέστη. Αφόρητη και συνεχόμενη να καίει, όχι μόνο κάθε κύτταρο του σώματός σου αλλά και του μυαλού σου. Ηρωικά λοιπόν πέφτεις για ύπνο το Σαββατόβραδο έχοντας ετοιμάσει τα πάντα για την Κυριακάτικη απόδραση. Απόδραση όνομα και πράγμα μιας και το σπίτι φαντάζει στο τέλος της εβδομάδας χειρότερο κι από το Αλκατράζ. Τα βλέφαρά σου δεν προλαβαίνουν καλά-καλά να κλείσουν κι έχεις ήδη μεταφερθεί νοερά στην αμμώδη παραλία που όλη την εβδομάδα ονειρευόσουν ακόμη και στον ξύπνιο σου!

Το ξυπνητήρι ηχεί σαν στρατιωτικό κάλεσμα κι άπαντες συγκεντρώνεστε στο σαλόνι γι’ ανασυγκρότηση κι αναχώρηση. Μέσα στο απόλυτο χάος και σε μια προσπάθεια συντονισμού ξεκινάτε όσο πιο γρήγορα γίνεται για τον προορισμό. Ναι, όσο πιο γρήγορα γίνεται μιας κι άτυπα έχει ήδη ξεκινήσει ένα κυνήγι θησαυρού στο οποίο και συμμετέχεις. Κι όταν λέμε θησαυρός, αναφερόμαστε φυσικά στην πολύτιμη ξαπλώστρα- σετ με την ομπρέλα- πλάι στο κύμα. Μάλιστα. Θησαυρός Κυριακάτικης απόλαυσης είναι κι αυτός, πώς να το κάνουμε.

Στη διαδρομή ούτε συζήτηση για στάση κι αν από σπόντα γίνει καμία «προς νερού» κάποιου από τους επιβαίνοντες μένεις να κοιτάζεις τα οχήματα που σας προσπερνάνε λογαριάζοντας το πόσες ξαπλώστρες πιθανότατα έχουν φύγει μέσα από τα χεράκια σου. Μια σταγόνα ιδρώτα νιώθεις να δροσίζει το μέτωπό σου. Βάζεις πάλι μπρος τη μηχανή με το άγχος να εκδηλώνεται περίτρανα σε κάθε σου έκφραση, γκρινιάζοντας για την ολιγόλεπτη στάση που σου έκοψε τη φόρα.

Με την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι σου» να είναι τόσο αβάσταχτη που δεν τη παλεύεις άλλο μέσα στο αυτοκίνητο, φτάνετε πια στον προορισμό σας. Το αεράκι της θάλασσας σε αποζημιώνει προς στιγμήν μα μετά από κλάσματα δευτερολέπτου θυμάσαι το τελευταίο εμπόδιο που έχεις να περάσεις μέχρι τον τερματισμό και την κατάκτηση της ξαπλώστρας –το κουβάλημα για κάθε τσάντα, μικρό τσαντάκι, ψυγείο κι άλλα συναφή αξεσουάρ παραλίας που ο κάθε λουόμενος που σέβεται τον εαυτό του θα φροντίσει να έχει μαζί του. Ανάσα και πάμε!

Ο ξύλινος διάδρομος προς την άκρη της παραλίας φαντάζει τόσο μακρύς μέσα στο άγχος σου να εντοπίσεις αποτελεσματικά ένα σετ ξαπλώστρας–ομπρέλας πριν από άλλους. Το βλέμμα σκανάρει όλη την πλαζ με ρυθμό φρενήρη και καταλήγεις να ζαλίζεσαι αντί να δροσίζεσαι. Ξάφνου, ακούγεται ένα «Να εκεί!» κι ο πανικός ξεκινά μιας και μαζί μ’ εσένα το άκουσαν κι οι πίσω σου.

Τα βήματα στην αρχή σταθερά, μη δείξουμε πως τη βάλαμε στο μάτι. Νιώθεις την ανάσα τους πίσω σου κι ανοίγεις το βήμα σου πιο πολύ. Πλησιάζοντας, πετάς πάνω στην ξαπλώστρα τα μπαγκάζια σου κατοχυρώνοντας έτσι τον περιοχή σου. Πανηγυρικά σήκωσες το τρόπαιο για μια ακόμη Κυριακή. Ναι, μόχθησες μα κέρδισες την ονειρεμένη ξαπλώστρα -πάντα σετ με την ομπρέλα-.

Με άνετο ύφος πια κι έχοντας τακτοποιήσει τα πάντα και τους  πάντες, αράζεις να χαρείς τις στιγμές χαλάρωσης που τόσο περίμενες. Έλα όμως που λογάριασες χωρίς τον ξενοδόχο. Δεν μπορείς να εστιάσεις απόλυτα στο τι είναι αυτό που σ’ ενοχλεί πρώτα, μα με βεβαιότητα υπάρχει θέμα. Όχι απλό θέμα, θεματάρα! Όπως κι αυτό που με ζήλο αναλύουν οι δίπλα σου με τους οποίους έχετε γίνει τόσο κολλητοί όσο κι οι ξαπλώστρες σας. Θέλεις-δε θέλεις συμμετέχεις ως ακροατής στη συζήτηση περί κουτσομπολιών κι άλλων μείζονος σημασίας θεμάτων. Όλα τα έμαθες, ποιος παντρεύτηκε ποια, τι κάνει η γιαγιά στο χωριό και πόσα χρωστάει ο καθένας. Η παράνοια σε όλο της το μεγαλείο.

Λίγο πιο πέρα μαμάδες να μην αποκλίνουν καθόλου από το αξεπέραστου κάλλους πρότυπο της κλασικής μάνας, να κυνηγάνε στην κυριολεξία εκεί που σκάει το κύμα τα ξέγνοιαστα παιδάκια χώνοντας μπουκιές φαγητού στα στόματά τους. Κι όταν πια το μυαλό σου συνηθίσει όλη αυτή τη φασαρία κι είσαι σε θέση να ξαπλώσεις λιγάκι πιο χαλαρά πάνω στην αγαπημένη σου ξαπλώστρα, να σου και οι μετρ του είδους στους αγώνες ρακέτας με το μπαλάκι να σκάει ακριβώς μπροστά σου κι ενίοτε επάνω σου. Μια σχετική κόπωση αρχίζει να σε καταβάλει κι η σκέψη πως τελικά δεν ήταν και τόσο καλή η ιδέα της Κυριακάτικης απόδρασης.

Πόσα τελικά να αντέξεις για να δικαιωθεί ο κόπος σου; Πόσα να υποστείς για να περάσεις κι εσύ τις ελάχιστες ώρες χαλάρωσης που σου αναλογούν πλάι στο κύμα; Και ξαπλώστρα έπιασες κι ομπρέλα πρόλαβες. Έχεις κάθε δικαίωμα να βαρεθείς, να λιώσεις κάτω από τις δυνατές αχτίδες του ήλιου και να γεμίσεις όσο γίνεται μπαταρίες για μια ακόμη δύσκολη εβδομάδα. Κανείς δεν μπορεί να στο στερήσει αυτό, καμία θεία, κανένα παιδικό κλάμα και κανένας «γυαλιστερός» από το αντηλιακό δεινός παίκτης με ρακέτα.

Η Κυριακή σου ανήκει δικαιωματικά. Η ξαπλώστρα είναι μονάχα δική σου. Η σκιά της ομπρέλας σου είναι μη διαπραγματεύσιμη υπόθεση. Ίδρωσες για να τα αποκτήσεις. Κάνε delete σε οτιδήποτε σου αποσπά την προσοχή κι άραξε. Εξάλλου ο στόχος επιτεύχθηκε και είσαι εκεί. Ζήσε το στο φουλ μέχρι το σούρουπο· όλοι μαζί παρέα με τη θεία τη Λία, όπως λέει και το γνωστό άσμα.

Αφιερωμένο σε όλους τους πεσόντες προς αναζήτηση ξαπλώστρας για λίγες στιγμές χαλάρωσης σε κάποια παραλία.