Ξεφυλλίζοντας παλιές φωτογραφίες των γονιών μας

Οι φωτογραφίες είναι στιγμές. Καρφιτσωμένες πάνω στο τέλειο γυαλιστερό τους χαρτί, μας θυμίζουν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, εποχές, σχέσεις και συναισθήματα. Οι φωτογραφίες δεν είναι μονάχα εικόνες. Είναι μυρωδιές που έρχονται και φεύγουν για να συμπληρώνουν ακόμη πιο έντονα την ανάμνηση. Έγχρωμες ή ασπρόμαυρες, έχουν την αίγλη του περασμένου. Είναι η απαθανάτιση στιγμών που δεν πρόκειται να ζήσουμε ποτέ ξανά.

Κι έτσι, κάθε σπίτι στολίζει περήφανα το παρελθόν του σε κορνίζες. Οικογενειακές στιγμές και πρόσωπα οικεία. Θα βρεις άλμπουμ αμέτρητα κάτω από τραπεζάκια σαλονιού να περιμένουν τον επισκέπτη να τα ανοίξει, πίνοντας το καφεδάκι που του προσφέρθηκε. Κι αν ο ίδιος δεν κάνει την κίνηση, τότε από μόνοι μας καμαρωτά θα τα ανοίξουμε για να τα ξεφυλλίσει, περιγράφοντάς του παράλληλα το ιστορικό της κάθε λήψης. Είναι, όμως, κι εκείνες οι φωτογραφίες που αγαπάμε πιο πολύ, όχι μόνο να δείχνουμε αλλά και να βλέπουμε κι οι ίδιοι αρκετά συχνά. Εκείνες οι παλιές φωτογραφίες των γονιών μας.

Έχεις πιάσει, λογικά, τον εαυτό σου να τις χαζεύει αρκετές φορές. Σίγουρα, έχεις ανοίξει ένα από εκείνα τα vintage άλμπουμ, ακόμη και σε στιγμές που ήσουν μόνος, για μια βόλτα στο παρελθόν. Κι όταν τις κοιτάζουμε χωρίς κοινό, η αλήθεια είναι πως τις απολαμβάνουμε λιγάκι περισσότερο, γιατί πολύ απλά δε μας αποσπούν σχόλια άλλων, παραμένοντας αφοσιωμένοι στην εικόνα και μαντεύοντας το στόρι της.

Οι γονείς μας να στέκονται μέσα σε όμορφα καρέ, είτε σε νεαρή είτε σε μεγαλύτερη ηλικία. Οι γονείς μας σε στιγμές τρυφερές, όπως εκείνες του γάμου τους. Όμορφοι, με βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις αλλά και μια αμηχανία. Οι γονείς μας συγκινημένοι σε ‘κείνα τα κλικ που τους βρήκαν να κρατάνε αγκαλιά τα μωρά τους. Οι γονείς μας με φίλους να περνάνε όμορφα σε εξόδους. Οι γονείς μας σε αποφοιτήσεις, σε πάρτι γενεθλίων, σε σχολικές παραστάσεις και γιορτές, κι ένα σωρό στιγμές που συνθέτουν το παζλ της ζωής τους.

Ναι, επιλέγουμε να τις κοιτάζουμε ξανά και ξανά, απλούστατα γιατί μας θυμίζουν πως είναι εκεί για εμάς. Νιώθουμε ασφάλεια κοιτάζοντάς τις, αισθανόμαστε την αύρα τους. Κι αν νομίζεις πως τους ξέρεις πολύ καλά, γιατί φυσικά είναι οι γονείς σου, θα προσέξεις πως κάθε φορά που κοιτάζεις φωτογραφίες τους τούς μαθαίνεις ακόμη καλύτερα. Ανακαλύπτεις ακόμη περισσότερα για τους πολύτιμούς σου, κοιτώντας τις εκφράσεις στα πρόσωπά τους, το στιλ των ρούχων τους, τις αντιδράσεις τους, όταν ο φακός αιχμαλώτιζε εκείνη τη στιγμή.

Θα ανοίξουμε εκείνα τα παλιά και σκονισμένα άλμπουμ αμέτρητες φορές, γιατί χρειαζόμαστε να μην ξεχάσουμε. Και κάθε φορά θα μας δίνουν και κάτι διαφορετικό. Θα προσέχουμε λεπτομέρειες που μας είχαν διαφύγει. Θα μας κάνουν εντύπωση πράγματα που δεν είχαμε παρατηρήσει. Κι αν μάλιστα τις δούμε μαζί με τους γονείς μας, τότε μέσα απ’ τις διηγήσεις τους κάθε φωτογραφία θα ‘ναι μια μικρή ταινία, που θα συμπληρώνει τις όποιες απορίες μας.

Δε θα σταματήσουμε να κοιτάζουμε τις φωτογραφίες των γονιών μας, όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μεγαλώνοντας θα τις βλέπουμε ακόμη πιο συχνά. Ωριμάζουμε και γινόμαστε όλο και πιο συναισθηματικοί. Συγκινούμαστε μέσα από αυτές και καθώς συνειδητοποιούμε πόσο αναντικατάστατοι είναι, αναζητάμε την παρουσία τους με όποιον τρόπο.

Οι φωτογραφίες των γονιών μας είναι πολύτιμες και σπάνιες. Κι αν κάποια φορά ξεφυλλίζοντας τα άλμπουμ διαπιστώσεις κενά στα φύλλα του, είναι ίσως γιατί αφαίρεσες κάποια για να την έχεις μαζί σου. Σου έκανε κλικ, σαν εκείνο το κλικ του φακού που πάγωσε τα πρόσωπά τους σε στιγμές ευτυχίας -ή και μη. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, τα άλμπουμ εκείνα θα σε προκαλούν να τα ακολουθήσεις σ’ ατελείωτο ταξίδι αναμνήσεων. Οι δικές τους αναμνήσεις, η δική σου κληρονομιά.