Μεγαλώνεις και φοβάμαι

Στέκομαι μπροστά στην τούρτα των εικοστών γενεθλίων σου, μία απ’ τις πολλές που έχω φτιάξει για εσένα. Σκέφτομαι πως είσαι κανονικός ενήλικας. Πότε πέρασαν 20 χρόνια; Πού πήγαν οι δεινόσαυροι και τα lego που συνεχώς πατούσα μέσα στο δωμάτιό σου; Έχω, άραγε, πια τις σωστές λέξεις για εσένα; Μου έχουν απομείνει άλλες συμβουλές;

Μεγάλωσες κι έχεις γίνει καλύτερος κι απ’ ό,τι επιθυμούσα. Δυνατό κι αυτόνομο παιδί, ανεξάρτητο μα κι ευαίσθητο, σοφό και ώριμο για την ηλικία σου. Ξέρεις, πριν ακόμη σε αντικρίσω οι προσδοκίες μου για εσένα ήταν πάντοτε μη ρεαλιστικές. Περνούσα το χρόνο μου σκεπτόμενη το σωστό πρότυπο μητέρας, θέτοντας ερωτήματα προς τον εαυτό μου για να προετοιμαστεί όσο το δυνατόν καλύτερα για εσένα. Ήρθες και με έσωσες. Εκείνο το τέλειο δευτερόλεπτο που σου έδωσα ζωή, ακριβώς εκείνο το δευτερόλεπτο μου έδωσες κι εσύ τη δική μου.

Σε μεγάλωσα για το μέλλον, όχι για το παρόν. Είναι επιτακτική μου ανάγκη να ξέρω ότι μπορείς να επιβιώσεις ακόμη κι όταν εγώ δε θα υπάρχω. Ότι ο συναισθηματικός σου κόσμος θα συνεχίσει να ανθίζει. Ότι ο εσωτερικός σου ψυχισμός θα παραμείνει παιδικός κι αναλλοίωτος στα «πρέπει» ενός ενήλικα.

Είναι απόλυτή μου ανάγκη να ξέρω ότι είσαι το μαχητικό παιδί που εγώ γνωρίζω κι ότι δε θα χάνεις ευκαιρία να το αποδεικνύεις καθημερινά. Έλαμπα ολόκληρη με κάθε σου μικρό κατόρθωμα, ακόμη κι αν αυτό φάνταζε κάτι ελάχιστο στα μάτια των άλλων. Δε με ένοιαζε. Δε με πείραξε ποτέ. Φώτιζε η ψυχή μου όταν κέρδιζες κάθε σου προσωπικό στοίχημα. Ναι, παραπονιόσουν. Δούλευες το ίδιο σκληρά κι εσύ ως παιδί όπως κι εγώ ως γονιός. Η ζωή, όμως, έχει φτιαχτεί για μαχητές και δε χαρίζεται εύκολα.

Είναι πραγματική μου ανάγκη να ξέρω ότι θα συνεχίσεις να κάνεις λάθη. Για να μαθαίνεις από αυτά, όπως σε άφηνα να κάνεις όλα αυτά τα χρόνια. Δεν επιθυμώ να είσαι αλάνθαστος. Πολύ μεγάλο αυτό το βάρος για ένα παιδί. Πολύ μεγάλη αυτή η ευθύνη για μια μαμά. Δε θέλω να είσαι αλάνθαστος γιατί πολύ απλά αυτό θα σήμαινε άνθρωπος χωρίς συναίσθημα. Χωρίς ζεστασιά. Δεν είσαι αυτό, ποτέ δεν ήσουν.

Με ρωτάς επίμονα: «Γιατί αγωνιάς έτσι;». Ανυπομονείς όπως όλοι οι νέοι, εξάλλου. Δε θα το αρνηθώ, έτσι ήμουν κι εγώ. Θέλεις το αύριο να συνέβαινε χθες. Βιάζεσαι να μεγαλώσεις, κι εγώ το έκανα, ξέρω πώς είναι. Αγωνιώ επειδή λαχταρώ να σε δω να ζεις για το τώρα. Να χαίρεσαι την κάθε σου ανάσα. Γίνε πρώτα 20, όχι 23 ή 24. Αγωνιώ επειδή επιθυμώ να απολαμβάνεις τη ζωή. Μην την παίρνεις, τελικά, και τόσο στα σοβαρά. Μην ανησυχείς για πράγματα που δεν ελέγχεις. Η γραμμή ανάμεσα σε λύπη και χαρά είναι τόσο λεπτή. Αποφάσισε εσύ σε ποια πλευρά θες να βρίσκεσαι στο μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής σου.

Αναρωτιέμαι αν έχω κάνει όλα εκείνα που είχα στριμώξει στο μυαλό μου για εσένα. Τσεκάρω τη λίστα μου μήπως έχω ξεχάσει κάτι. Κι αν αυτό που ίσως έχω ξεχάσει είναι σημαντικό; Πώς άφησα να μου διαφύγει; Πόσα ερωτήματα αναπάντητα; Το ένστικτο, μου έλεγε πάντα η δική μου μαμά, είναι αλάνθαστο. Έτσι σε μεγάλωσα. Άκουγα πάντα το ένστικτό μου. Σωστό ή λάθος δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα, όμως, θα φανεί στο χειροκρότημα. Στο τέλος της παράστασης κρίνονται όλα.

Σε μεγάλωσα για τα ρίσκα της ζωής, όχι για τα σίγουρα. Η πορεία μας, εξάλλου, το αποδεικνύει περίτρανα. Μη φοβηθείς να δώσεις κι άλλες μάχες, άλλες τόσες αν χρειαστεί. Είμαι δίπλα σου, όπως μόνο εγώ ξέρω να είμαι. Διακριτικά πια όπως αρμόζει στο πλάι ενός ενήλικα, υπενθυμίζοντάς του πάντα τι μπορεί να καταφέρει.

Θέλω να βρεις την πραγματική ευτυχία. Θέλω να ερωτευτείς παράφορα και να το ζήσεις στο έπακρο. Να αγαπήσεις και να αγαπηθείς όπως σου αξίζει.

Σε λίγα χρόνια από τώρα δε θα τα θυμάσαι όλα αυτά, ίσως στα επόμενα 20 χρόνια να σου γράψω ακόμη ένα γράμμα,  ίσως πιο φοβισμένο από αυτό, αφού μεγαλώνοντας οι άνθρωποι μεγαλώνουμε και τους φόβους μας.

Δε φοβάμαι για εσένα. Φοβάμαι για το αν ο κόσμος είναι έτοιμος για εσένα. Φοβάμαι για το αν θα μπορέσω να ανάψω σε λιγάκι αυτά τα 20 κεράκια. Στέκομαι ακόμη και τα κοιτάζω.

Σε φιλώ γλυκά, η μαμά σου.