Μεγαλώνοντας οι φίλοι γίνονται λίγοι και καλοί

Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω πως το «λίγοι και καλοί» έχει τελικά μεγάλη αξία στη ζωή. Φίλοι αδερφικοί, φιλαράκια, κολλητήρια ή με οποιαδήποτε άλλη ταμπέλα τους βρει μια θεσούλα στην καρδιά σου, όλοι αγαπημένοι και ξεχωριστοί. «Τους φίλους τους διαλέγουμε, γι’ αυτό δεν τους παιδεύουμε» κατά το άσμα κι όλοι συμφωνούμε φαντάζομαι με αυτό.

Έλα, όμως, που έρχεται εκείνο το ερώτημα που μας πονάει, που λίγο-πολύ όλοι μας βρεθήκαμε να αναρωτιόμαστε: Γιατί μεγαλώνοντας χάνουμε φίλους; Μικρή ερώτηση με τεράστια απάντηση. Τόσες πολλές οι πτυχές της που δεν ξέρεις από ποια να ξεκινήσεις.

Η πικρή αλήθεια είναι ότι όσο περνάνε τα χρόνια αναγκαζόμαστε να κάνουμε delete στην αρχική μας λίστα. Η αποθήκη φίλων μας αδειάζει κι οι προμήθειες δεν ξαναγεμίζουν. Κατά τους ειδικούς, η ηλικία των 30 είναι η ηλικία ορόσημο. Κάπου εκεί αρχίζεις και χάνεις φίλους με βασική αιτιολόγηση τις φυσιολογικές κι αναμενόμενες κατά τα άλλα αλλαγές στον τρόπο ζωής. Γάμος, παιδιά, αλλαγή επαγγελματικού περιβάλλοντος, ακόμη και μετακόμιση σε άλλο μέρος.

Οι παραπάνω είναι οι λογικές αιτίες, θα λέγαμε, ρισκάροντας να ακουστούμε ξύλινοι χωρίς συναίσθημα. Όσο νορμάλ κι αν σου ακούγονται, το να ξεθωριάζουν φιλίες μπροστά στο ξεκίνημα οικογένειας  ή σε ένα επαγγελματικό εγχείρημα, σίγουρα είναι κάτι που κανένα μας δε θα χαροποιούσε.

Ίσως πάλι να ερωτεύτηκες κι επομένως να άλλαξαν οι πορείες και τα κοινά σας γούστα. Η επιλογή της σχέσης σου να μην είναι αρεστή απ’ τη φιλική σου παρέα κι αισθάνεσαι ότι μια κοινή έξοδος μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική με εσένα να αναρωτιέσαι για ποιο λόγο γίνονται όλα αυτά.

Τελικά, τώρα που ζυγίζω ξανά την κατάσταση δε θα έλεγα πως υπάρχει συγκεκριμένο timing  που θα πρέπει να έχεις κατά νου και να σε αγχώσει για να προετοιμαστείς. Ναι, σαφέστατα, όλα τα παραπάνω είναι η «αρχή του κακού», αλλά απ’ την άλλη μην μπεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς αν κάνεις κάτι λάθος.

Η ταυτότητά μας ως προσωπικότητες επαναπροσδιορίζεται. Χρειαζόμαστε άτομα δίπλα μας συμβατά με τα πλέον αλλαγμένα μας κριτήρια. Μεγαλώνουμε κι αλλάζουμε. Ωριμάζουμε, προβληματιζόμαστε και δοκιμαζόμαστε. Τα αξιολογικά μας στάνταρ μεγαλώνουν, το ίδιο κι οι απαιτήσεις μας πια απ’ τους φίλους μας.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που απέκτησες έναν αληθινό φίλο; Ξέρεις, από αυτούς που σε αγαπάνε ανιδιοτελώς. Που ακόμη και μέσα στο ξημέρωμα θα τρέξουν για εσένα. Που θα σηκώσουν το ακουστικό και θα καταλάβουν απ’ τον τόνο της φωνής σου αν είσαι όντως καλά. Που δε θα διστάζεις να τους μιλήσεις για τις επιθυμίες σου, αφού θα είναι οι άνθρωποι που αισθάνεσαι πως μπορείς να εμπιστευτείς.

Υπάρχουν, λοιπόν, οι αδερφικοί φίλοι μα κι οι φίλοι «δορυφόροι». Η ειρωνεία είναι πως ενώ γινόμαστε σοφότεροι, υποτίθεται, μειώνεται ο αριθμός των αδελφικών φίλων κι αυξάνονται οι φίλοι «δορυφόροι». Και κάπου εδώ καταλαβαίνεις ξεκάθαρα γιατί έχουν λιγοστέψει.

Δεν έχεις καμία διάθεση για συμβιβασμούς, παρά μόνο αν ο άλλος το αξίζει. Η ανάγκη παραμένει ίδια, όπως τότε στην αυλή του σχολείου που περίμενες εναγωνίως να σου ζητήσει κάποιος να μπεις στο παιχνίδι. Μην τυχόν και φαινόταν πως ήσουν το μόνο παιδί που δεν έκανε ακόμη φιλίες. Το ίδιο και τώρα, αγωνιάς για κατανόηση κι ενσυναίσθηση από πλευράς φίλων, αλλά αν δεν την βρεις δε θα προσπαθήσεις πολύ.

Όλοι μεγαλώνουμε κι ο καθένας κουβαλάει τη δική του τρέλα. Θέλεις φίλους που θα σε ψάχνουν, θα σε αναζητούν. Εκείνους που θα σε ακούνε και θα τους ακούς. Οι σωστοί φίλοι δε χαϊδεύουν αφτιά. Το θέλεις, όμως, το χάδι και το συναίσθημα, όχι ένα απλό «πώς είσαι σήμερα;».

Θέλεις την εμπιστοσύνη και την ειλικρίνεια, μα θέλεις και να μην ξεχνάει! Να μη λησμονεί τις δικές σου θυσίες, τα δικά σου δώρα προς αυτή τη φιλία. Τέλειος δεν είναι κανείς, ωστόσο αχαριστία κι ουσιαστική φιλία δεν πάνε μαζί.

Έτσι, λοιπόν, φτάνεις στο σημείο να λες συνειδητά «λίγοι και καλοί». Χωρίς διάθεση για συμβιβασμούς, μέσα σε μια χαοτική καθημερινότητα το μόνο που σε ενδιαφέρει είναι να δεις ένα πραγματικό χαμόγελο χωρίς να κρύβεται κάτι πίσω του. Να ταυτίζονται απόλυτα οι λέξεις με τις σκέψεις. Όχι άλλα να λέμε, άλλα να σκεφτόμαστε κι άλλα να εννοούμε.

Κάποτε, λοιπόν, σε εκείνη τη σχολική αυλή έμαθα πως σε όλη μας τη ζωή πασχίζουμε για τα πιο απλά και πολύτιμα αγαθά∙ υγεία, ευτυχία και φιλία. Είναι πολύτιμο αγαθό οι φίλοι, έστω και λίγοι. Μη φοβάσαι να κάνεις πέρα ανθρώπους με τους οποίους πια δε συντονίζεσαι. Κράτα μόνο αυτούς που σε ηρεμούν, σε αγαπούν και σε στηρίζουν. Κι ας είναι και λιγοστοί, εκείνοι οι αληθινοί αρκούν!