Να 'μαι η αιτία που κοιτάζεις συνεχώς το κινητό σου

Υπάρχει, σίγουρα, κάτι το γοητευτικό στο να λαμβάνεις ένα του μήνυμα ή έστω ένα τηλεφώνημα όταν δεν το περιμένεις. Σε κολακεύει, παραδέξου το. Ακόμη κι αν χαίρεσαι στη πραγματικότητα το άγγιγμά του και την παρουσία του δίπλα σου, το να λαμβάνεις ένα αγαπησιάρικο μήνυμα ή μια όμορφη εικόνα αποτελεί πια κλασικό τρόπο ένδειξης τρυφερότητας και γενικότερα συναισθημάτων. Όντας η γενιά της τεχνολογίας, ας δικαιολογήσουμε τουλάχιστον τη φήμη αυτή έμπρακτα. Ναι, θέλω να είμαι εγώ η αιτία που κοιτάζεις συνέχεια το κινητό σου, απλά γιατί επιβεβαιώνει πολλά.

Με συναρπάζει η ιδέα του να μου αφιερώνεις όμορφες σκέψεις σου. Υπάρχουν στιγμές που οι λέξεις τυπωμένες σε άσπρο-μαύρο κρύβουν μακράν μεγαλύτερη δύναμη μέσα τους από ό,τι αν μου τις πρόφερες. Σκέψεις που μπορώ να φρεσκάρω όποια άλλη στιγμή επιθυμώ. Να θυμηθώ τα λόγια σου, να φέρω στο νου μου τον ψυχισμό σου. Να καταλάβω την επιλογή αυτών των λέξεων και να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα. Επιθυμώ διακαώς να περιμένεις έστω ένα μου σημάδι. Ανθρώπινη φύση, βλέπεις.

Η ζωή μας είναι ήδη τόσο χαοτική, γιατί να φορτώνουμε τις ημέρες μας άλλο τόσο; Καταθέτουμε καθημερινά οποιοδήποτε απόθεμα υπομονής μας έχει απομείνει μεγεθύνοντας ακόμη και τα πιο μικρά μας προβλήματα. Μέχρι το τέλος της ημέρας έχουμε γίνει πια κουρέλια χτυπώντας απίστευτες υπερωρίες, κάνοντας αυτό που μας έμαθαν, αυτό που πρέπει. Και τι έγινε; Πόσες φορές θέλησες να στείλεις ένα απλό «γεια», αλλά δεν πρόλαβες; Πόσες φορές με αναζήτησες στην οθόνη σου μα δε βρήκες κάτι απλά γιατί εγώ δεν πρόλαβα;

Θέλω να ξυπνάς το πρωί γνωρίζοντας  ότι νοιάζομαι. Να ανοίγεις την πόρτα σου και να φεύγεις με αυτό το χαμόγελο που δεν είχες προσχεδιάσει. Αυτό το μικρό χαζό χαμογελάκι  που εμφανίζεται χωρίς να σε ρωτήσει σε στιγμές που δεν περίμενες. Απλά και μόνο γιατί κοίταξες την οθόνη σου. Θέλω να με αναζητάς μέσα σε αυτή την οθόνη κατά τη διάρκεια της μέρας σου. Διαβάζοντας τα μηνύματά μου να αισθάνεσαι σαν να θες να φωνάξεις με όλη σου τη δύναμη. Να είμαι η μόνη σου επιλογή ακόμη κι αν η ρουτίνα μας χτίζει απόσταση.

Σε αυτό το βαρετό επαγγελματικό σου ραντεβού να ταξιδέψει έστω για δευτερόλεπτα ο νους σου σε εμένα και να αισθανθείς αμήχανα. Σε αυτό το βαρετό οικογενειακό δείπνο να αναζητήσεις τις δικές μου εικόνες και λέξεις για να χαμογελάσεις. Κι όταν σε ρωτήσουν τι συμβαίνει να χάσεις τα λόγια σου. Όταν είσαι σίγουρος ότι έζησες κυριολεκτικά τη χειρότερη μέρα της ζωής σου, ο ήχος απ’ το τηλεφώνημά μου να είναι για εσένα όαση. Όταν πετυχαίνεις κάτι μετά από σκληρή δουλειά να με αναζητάς για να το μοιραστείς μαζί μου. Στη σκέψη ότι έχω πολλή ώρα να δώσω σημεία ζωής, ανησυχείς .Τις στιγμές εκείνες που απλά θέλω να στείλω κάτι ανόητο ή εντελώς αστείο, να είσαι εσύ ο παραλήπτης.

Τώρα θα μου πεις είναι όλα αυτά δείγμα του ότι νοιάζεται; Αντικαθιστούν την πραγματική επαφή κι επικοινωνία; Εκπέμπουν την ίδια ζεστασιά που προσφέρει ένα άγγιγμα ή μια αγκαλιά; Σαφέστατα όχι. Τις προάλλες μια φίλη μου μοιράστηκε μαζί μου μια πολύ όμορφη και σοφή φράση: «Η αγάπη κι ο έρωτας θέλουν τέχνη, όπως εξάλλου κι η ίδια η ζωή». Τέχνη είναι λοιπόν κι όλα τα παραπάνω, με καλλιτέχνες εμάς τους ίδιους. Είναι βαθιά ανάγκη να συμπεριφερόμαστε ανόητα, παιδιάστικα μέσα σε μία σχέση. Η αναζήτηση κι η λαχτάρα ακολουθούν πάντοτε τη σκέψη. Νόμος αυτό!

Θέλω να ξέρω ότι με σκέφτεσαι. Ότι έχω τρυπώσει πάλι στο μυαλό σου και κάνω φασαρία εκεί μέσα.  Και το αστείο ξέρεις ποιο είναι; Εσύ να προσπαθείς να επιβληθείς σε αυτή τη φασαρία με τακτικές που ένας δάσκαλος απεγνωσμένα θα επιχειρούσε να εφαρμόσει στην τάξη του, μα εγώ να μη σταματώ. Μην το ζαλίζεις και μην το αναλύεις. Είναι σημάδι όλο αυτό. Η λογική δε χωράει παντού. Είπαμε, είμαστε όλοι καλλιτέχνες μέσα σε μια σχέση.

Πιάσε, λοιπόν, αυτή τη μικρή μαγική συσκευή και χτίσε γέφυρες. Αποτύπωσε ό,τι αισθάνεσαι. Κάν’το! Κι έπειτα μοιράσου το. Θέλω να είμαι η αιτία που κοιτάζεις συνέχεια το κινητό σου.

Επίπεδα μπαταρίας 0%. Επίπεδα συναισθημάτων 100%.